Wednesday, September 30, 2015

မနီကေလးအေၾကာင္း - မင္းနဒီခ



မနီကေလးအေၾကာင္း



`မနီကေလး ဘယ္ကလာ
အိမ္က ထြက္လုိ႔လာ

မနီကေလး ဘယ္ကုိသြား
စာသင္ေက်ာင္းကုိသြား´

၁၉၇၈
အေမက သမီးျဖစ္သူကုိ ကဗ်ာသင္ေပးေနတယ္
သမီးက အေမသင္ေပးတဲ့အတုိင္း
အမူအယာလုပ္ၿပီး ကဗ်ာကုိ လုိက္ဆုိလို႔။

`စာသင္ေက်ာင္းက ဘာေတြသင္
စာေရး စာဖတ္သင္

စာေရး စာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔
မနီကေလး လိမၼာဖုိ႔´

၂၀၁၅
အေမက သမီးျဖစ္သူကုိ ကဗ်ာသင္ေပးေနတယ္
သမီးက အေမသင္ေပးတဲ့အတုိင္း
ကဗ်ာကုိ လုိက္ဆုိရင္း အမူအယာလုပ္လုိ႔။

ေဆးလိပ္ တုိခဲ့ၿပီ
ေနလည္း ညိဳ ခဲ့ၿပီ
မနီကေလးဟာ စာသင္ေက်ာင္းကုိသြားေနတုန္းပဲ
မနီကေလးဟာ လိမၼာဖုိ႔ စာသင္ေနဆဲပဲ
ႏွစ္မ်ား၊ စနစ္မ်ား၊ ေခတ္မ်ား စီးဆင္းသြားၾကၿပီ
အေမက သမီးထံသုိ႔
သမီးကေန ေျမးထံသုိ႔
ကဗ်ာမ်ား ဆက္လက္စီးဆင္းေနဆဲ
ေနာင္ႏွစ္မ်ားစြာထိ စီးဆင္းၿမဲေပါ့။

(ဆရာတင္မုိးသုိ႔ အမွတ္တရ ဂါရ၀)
မင္းနဒီခ
(၂၇၊ ၉၊ ၂၀၁၅)

ငါ့မိသားစုကုိ အခါမလပ္ ငါကာကြယ္ေနရတယ္- မင္းနဒီခ



ငါ့မိသားစုကုိ အခါမလပ္ ငါကာကြယ္ေနရတယ္

ႏွင္းေတြ တ႐ႈံ႕ု႐ႈံ႕ က်ေနတာ ဝမ္းနည္းစရာေတာင္ ေကာင္းပါရဲ့
အဝါေရာင္မီးခုိးေတြဟာ အိမ္နံရံၾကားကေန တုိးထြက္လာတယ္
ျမင္း႐ုိင္းျဖဴျဖဴေတြ ကစုန္ေပါက္ေျပးလာသလုိ လူးလူးလြန္႔လြန္႔နဲ႔
အေပၚဝတ္ ခ်ည္သားအက်ႌဟာ အေႏြးဓာတ္ကုိ ဆုပ္ယူဖုိ႔ ျငင္းဆန္တယ္
အရင္က ဒီလို ညေတြဆုိ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
အေႏြးဓာတ္ေပးလုိ႔ ငါတုိ႔ ခ်စ္မႈျပဳခဲ့ၾကဖူးတာေပါ့
ျခံဳေစာင္ေတြဟာ ငါတုိ႔ေျခရင္းမွာ အထပ္ထပ္ပုံတုိက္လုိ႔ ပန္းႏုေရာင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လုိ
အခုေတာ့ ေခါင္းေလာင္းပန္းေတြဟာ ေသျခင္းကုိ ကုိယ္စားျပဳလုိ႔ လႈပ္ယမ္းေနၾကတယ္
လူဦးေရ ႏွစ္သန္းေလာက္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးထဲ
ကုိယ့္သက္ျပင္း ခ်သံဟာ က်ယ္ေလာင္လြန္းေနခဲ့သလား
ခန္းစီးစေတြဟာ ျပတင္းေပါက္ကုိ ကြယ္ေနတုန္းမွာပဲ ငါ႔အခန္းတံခါးကုိ ပိတ္လုိက္တယ္
ဒီအမႈဟာ ငါထင္ထားတာထက္ ပုိခက္ခဲ ပုိ႐ွည္ၾကာ ပုိေျဖ႐ွင္းရဦးမွာပါပဲ
ေလးႀကိမ္ေျမာက္ ႐ုံးခ်ိန္းဟာ ေနာက္တစ္ပတ္တနလၤာတိတိကုိ သတ္မွတ္လုိက္တယ္
ကိုယ္နံ႔သင္းသင္းေလးဟာ ကုိယ္နံေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသလုိ
နာရီကုိ ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ္ျပန္မလာတဲ့ ေန႔ေတြဆုီ သူဘယ္လုိမ်ားေနမွာပါလိမ့္
ေၾကာင္လိမ္ေလွကားေတြဟာ တရစ္ခ်င္း တရစ္ခ်င္းနဲ႔ မုိးသားထဲ တုိးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္
ေခၚသံေတြဟာ ၾကယ္လုိ တလက္လက္ လင္းလုိ႔ ေတာက္ေတာက္ပပ
လာပါ။ ကုိယ့္ေဘးနားမွာ ထုိင္ပါ။ ပန္းသစ္ေတာ္ေတြရဲ႕ အရည္ရႊမ္းျမမႈေတြနဲ႔အတူ
အားရႏွစ္လုိစြာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ေပြ႔ဖက္ထားရေအာင္
ၿငီးေငြ႔မႈေတြ ကုိယ့္ကုိ လာ မပတ္သက္ခင္ ခဏေလး ကိုယ္ၾကည္ႏူးပါရေစ
ခါးပတ္ႀကိဳးေတြက တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ ပုိ႐ွည္ထြက္လာတယ္
ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြဟာ ေအးခဲထုံက်င္လုိ႔ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားမတတ္
လက္အိတ္ေတြကုိ စြပ္လုိက္တယ္။ အခု ခြၽတ္ထားတဲ့ ေျခအိတ္က ဘယ္သူ႔ပိုင္ဆုိင္မႈလဲ
အေသးစားအာမခံကုမၸဏီကုိ ခ်က္ခ်င္းဆက္သြယ္လုိက္တယ္
တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ေတြတဆင့္ ဆက္သြယ္ထားတဲ့
ႀကိဳးတန္းတေလ်ာက္ အေျဖာင့္သြားတဲ့ စကားလုံးေတြ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ေခါင္းေလာင္းမထုိးဘဲ အသံေတြ ဆူညံျမည္ေၾကြးလုိ႔
ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ အပ်က္ေတြ၊ ဘဝေတြ၊ ဘဝေတြ
လမ္းဟာ ငုိက္ျမည္းေနတုန္းပါပဲ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ေနတုန္းပါပဲ
လက္ေတြဟာ တစ္ဖက္ကုိ တစ္ဖက္ နီးနီးကပ္ကပ္ဆုပ္ကုိင္ဖ်စ္ညႇစ္လုိက္တယ္
အေႏြးဓာတ္ဟာ ေသြးေၾကာတေလွ်ာက္ စီးဆင္းလာတယ္
ေမာဟုိက္ပင္ပန္းၾကည္ႏူးေက်နပ္မႈရဲ႕ အနံအလ်ားမွာ
ေသြးစက္ေတြဟာ ျဖဴလြလြ အိပ္ယာခင္းေတြေပၚ စြန္းထင္းလုိ႔
ကုိယ္ေအာ္ေျပာခ်င္မိတယ္။ ကို္ယ္႔စိတ္ေနာက္ကုိ ကုိယ္ မလုိက္ႏုိင္ခဲ့ဘူးလုိ႔
တိတ္တိတ္ကေလး ေဝးေဝးက တနဂၤေႏြ
ဓမၼေတးေတြဟာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ျပည့္လွ်ံလုိ႔ေပါ့ တစ္မနက္ခင္း
လမ္းမီးတုိင္ေတြဟာ မီးလင္းေနတုန္းပဲ။     

မင္းနဒီခ
(၂၈၊ ၉၊ ၂၀၁၅)

Friday, September 25, 2015

စာအုပ္​စင္​​ေပၚမွာ - မင္​းနဒီခ

စာအုပ္စင္ေပၚမွာ

စာအုပ္စင္ေပၚကုိ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ငါ တင္ထားမိ
ဒီအ႐ုပ္ ဘယ္အခ်ိန္ စာအုပ္ကုိ လွန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားရင္း
ခဏခဏ ငါျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္။

ျခမ်ား
ဖုန္မ်ား
စာအုပ္မ်ား
စာအုပ္စင္ကေလးေပၚ။

စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြကုိ ေမာ့ေမာ့ၾကည္တတ္တဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေရာက္လာေတာ့ ငါအံ့ၾသရ
အဲဒီေၾကာင္က စာအုပ္အေႏွာင့္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ပုံရတယ္
သူေငးၾကည့္ေနတာ အၾကာႀကီးမွ တကယ္အၾကာႀကီး
သူလုိခ်င္တဲ့ စာအုပ္က စာအုပ္စင္မွာ ရိွ မရွိ မေသခ်ာ
ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီေၾကာင္ ျပန္သြားတယ္
သူ႔အၿမီးကုိ ၾကမ္းခင္းနဲ႔ လြတ္ေအာင္မလုိ႔ တိတ္တိတ္ကေလး။

စာအုပ္စင္ေပၚက ဖုန္ေတြကုိ ေရစုိအဝတ္နဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖု႔ိ
အေမက ေျပာတယ္
ဖုန္ေတြေလ စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာ
တစ္မႈန္ေပၚ တစ္မႈန္ထပ္လုိ႔ ျမင္မေကာင္း ၾကည့္မေကာင္း
ငါ အဝတ္စုတ္တစ္ခု ေရစြတ္လုိက္တယ္ ၿပီးေတာ့
စာအုပ္စင္ေပၚက ဖုန္ေတြကုိ သုတ္လုိက္တယ္
အဝတ္စုတ္ေလးေပၚ အထပ္ထပ္ကပ္ပါလာတဲ့ဖုန္ေတြ
သူတုိ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ငါသနားရ
ဘယ္လုိစာေလးတစ္လုံးမွ သူတုိ႔ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၾက။

တခါတခါ စာအုပ္စင္ေလးကုိၾကည့္ၿပီး ငါစဥ္းစားတယ္
သူတုိ႔ အေနက်ပ္ရွာမလား
စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ငါဖတ္ေနခ်ိန္ ေနာက္တစ္အုပ္က ၿငိဳျငင္သြားမွာလား
ဒါမွမဟုတ္ အားငယ္ေနရွာမလား
ဒီလုိနဲ႔ ငါစာအုပ္ေတြကုိ ထုတ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာ။

တစ္ခါက ငါ အေတြးလြန္ဖူးတယ္
စာအုပ္တစ္အုပ္ၾကားထဲ သစ္ေစ့ေလးတစ္ေစ့ညႇပ္ၿပီး စုိက္ပ်ဳိးမိေသးတယ္
အဲဒီသစ္ေစ့ေလးက စာလုံးေတြကုိ စားသုံး
စာ႐ြက္သားေတြကုိ ေျမဆီလႊာလုိ စုပ္ယူ
အခ်ိန္တန္ရင္ စာအုပ္ပင္ေလးျဖစ္ၿပီး စာလုံးေလးေတြမ်ား ျဖစ္လာမလားလုိ႔
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ အဲဒီသစ္ေစ့ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္
ဘယ္ေနရာမွ ငါျပန္ရွာမေတြ႕လုိ႔
စာ႐ြက္ေတြျပန္လွန္ၾကည့္မိတဲ့အခါ အဲ့ဒီစာ႐ြက္မွာ
သစ္ေစ့ သစ္ေစ့ သစ္ေစ့ ဆုိတဲ့ စာလုံးေတြ စာမ်က္ႏွာတုိင္းျပည့္ေနတာ
ငါ ေတာ္ေတာ္ အ ေၾကာင္း ငါကုိယ္ ငါျပန္သိခဲ့လုိက္တယ္
ငါ စာ ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖုိ႔ လုိေသးတယ္။

အခု စာအုပ္စင္ေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ ျပည့္လုိ႔
စာအုပ္စင္ေပၚတင္ဖုိ႔ စာအုပ္ေတြ ငါဝယ္ျဖည့္လုိ႔
ခပ္တည္တည္နဲ႔ငါ စာအုပ္စင္ေပၚ တက္ထုိင္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးလုိ႔
ခပ္တည္တည္နဲ႔ ငါ စာအုပ္ေတြၾကား လက္ပစ္ကူးလုိ႔
အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အၾကည့္ကုိ မထီမဲ့ျမင္ျပဳလုိ႔
ျခေတြ၊ ဖုန္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြၾကား စာအုပ္စင္ေပၚမွာ။

မင္းနဒီခ
(၉၊ ၅၊ ၂၀၁၅)
ႏွင္းဆီျဖဴ ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၇၊ ၂၂၊ ေမ၊ ၂၀၁၅