Sunday, August 31, 2014

ဒီကေန႔ ျဖစ္တည္မႈမ်ားနဲ႔ မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္

ဒီကေန႔ ျဖစ္တည္မႈမ်ားနဲ႔ မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္

စာအုပ္အမည္           မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္
ေရးသူ                     လင္းသက္ၿငိမ္
ထုတ္ေ၀သည္႔ကာလ   ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၄
ထုတ္ေ၀သည္႔တုိက္     AMK Creation

၂၀၁၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၄။ မနက္လင္းလုလုဆီက လုိက္ပါစီးနင္းခဲ့ေသာ ရထားသည္ ေန႔ ၁၂ နာရီ၀န္းက်င္တြင္ ေကာလင္းသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သည္။ ရထားေဘး ဘယ္ညာတြင္ ရထားေပၚတက္မည့္ ခရီးသည္မ်ား၊ ထမင္းေရာင္းသူမ်ား၊ ေရေရာင္းသူမ်ား၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္သားမ်ား၊ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီသမားမ်ား စသည္ျဖင့္ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားေနၾက သည္။ ထုိသုိ႔ လႈပ္ရွားေနေသာ လူမ်ားအၾကားမွ ေ၀ွ႔ယမ္းေနေသာ လက္တစ္ဖက္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ ထုိလက္ပုိင္ရွင္ မွာ လင္းသက္ၿငိမ္။ ကဗ်ာဆရာ လင္းသက္ၿငိမ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေန႔မ်ားမွ လင္းသက္ၿငိမ္ ျဖစ္သည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေကာလင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မစိမ္း။ မႏၱေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကုိလုိ၊ သူငယ္ ခ်င္းလုိ ခ်စ္ခင္ရသူ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေမာင္ႏုိင္လင္း(ေကာလင္း) ပတ္သက္ၿပီး ေကာလင္းကုိ ရင္းႏွီးခဲ့ ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လင္းသက္ၿငိမ္ကုိ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေကာလင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည့္ေန႔က သူ႔လာႀကိဳသည္။ ညပုိင္းသူ႔ရဲ႕ မဥၹဴရီ စာအုပ္ဆုိင္ေလးသုိ႔ ေခၚသြားသည္။ သူ႔ဆုိင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ အားမာန္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးတြင္ ေကာလင္းလူငယ္ ကဗ်ာဆရာ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ သူ႔တုိ႔ေရးသားခဲ့ေသာ အမွတ္တရ ကဗ်ာပန္းဖလက္မ်ားကုိ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ကုိဆန္းလင္းဦး၊ ကုိဖုန္း(ေကာလင္း)၊ ကုိျမဴမင္းလြင္တုိ႔ႏွင့္ ဆုံရသည္။ ဆရာမုိးေနာင္(ေကာလင္း)ႏွင့္ ထုိမဥၹဴရီစာအုပ္ဆုိင္ ေလးမွာပင္ ဆုံခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီး ေရးသားခဲ့ေသာ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းမ်ားမွ ကဗ်ာေဆာင္းပါးမ်ား ကုိ ကူးယူေလ့လာခြင့္ ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရထားစာတုိက္ရုံးေလးကုိ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ ခေမာက္ေတာင္ကုိ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ ေခါပင္ေခ်ာင္းကုိ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ အလိမၼာ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ထိရင္းႏွီးခဲ့ပါသလဲဆုိုရင္ `ေကာလင္းသား ကဗ်ာဆရာစာရင္းထဲမွာ ငါ့နာမည္ထည့္ထားလုိက္ေတာ့´ ဟုပင္ ေျပာမိသည္အထိ ေကာလင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးခဲ့သည္။
ယခု ၂၀၁၄၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ကဗ်ာဆရာလင္းသက္ၿငိမ္၏ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္လာသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ အမည္က`မေန႔ကလင္းသက္ၿငိမ္´။ မေန႔ကလင္းသက္ၿငိမ္ႏွင့္ ဒီကေန႔လင္းသက္ၿငိမ္သည္ တစ္ေယာက္တည္းလား။ ကြဲျပား သြားၿပီလား။ ကဗ်ာအေပၚခံယူခ်က္၊ ကဗ်ာအေပၚထားရွိသည့္ သစၥာတရား၊ ကဗ်ာဖြဲ႕စပ္ပုံနည္းနာတကၠနစ္မ်ား စသည္ျဖင့္။ ကဗ်ာဆရာေမာင္ႏုိင္လင္း(ေကာလင္း)ကေတာ့ `မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္´အား ဤသုိ႔ ဆုိသည္။
`သူ႔ကဗ်ာေတြ ထဲမွာ ႐ုိးရွင္းေသာ အလွကုိ ျမင္ရသည္။ လင္းသက္ၿငိမ္ဘ၀ေနထုိင္မႈ ႐ုိးရွင္းသလုိ ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ရာ တြင္လည္း ရုိးရွင္းတည္ၿငိမ္ သည္။ ဒါသည္ပင္ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႔ခံစားမိသည့္ ခံစားမႈအျမင္ ျဖစ္သည္။´`သူသည္  ကဗ်ာအတြက္ ေနာက္မဆုတ္ခဲ့၊ မေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့၊ မခိုကပ္ခဲ့၊ ကဗ်ာကုိ ဖက္ရွင္တစ္ခုလုိ မ၀တ္ဆင္ခဲ့။ သူသည္ ကဗ်ာ၌ မုိးဦးက် ဖားေတြလုိ မဆူညံခဲ့။ သူသည္ ကဗ်ာ၌ ရုိးသားသည္၊ ႀကိဳးစားသည္၊ သူေျပးႏုိင္သေလာက္ ေျပးေနခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သည္၊ သူသည္ ကဗ်ာႏွင့္ ယွဥ္၍ မည္သည့္အရာကုိမွ ေရြးခ်ယ္မည့္သူမဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္´`တစ္ေျမတည္း၊ တစ္ေရတည္း၊ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား ကဗ်ာဆရာညီငယ္အတြက္ ကဗ်ာသည္ မေသေသာ အသက္ ျဖစ္မည္ဟု ယုံၾကည္ ပါသည္´။
အထက္ပါ အမွာစာသားမ်ားသည္ မေန႔ကလင္းသက္ၿငိမ္ အေပၚ သူျမင္သည့္အျမင္ျဖစ္သလုိ ဒီကေန႔ လင္းသက္ ၿငိမ္ သည္လည္း ယခင္အတုိင္းမေျပာင္းမလဲတည္ရွိေနေသးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ေနမိပါသည္။ ကဗ်ာႏွင့္ ပတ္သက္ လွ်င္ သူ႔ေသြးသည္ ဆူေ၀တက္ၾကြေနၿမဲ၊ ကဗ်ာသံၾကားလွ်င္ ေရာက္ရာအရပ္မွ သူေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေနၿမဲ။ သူေရးေသာ ကဗ်ာမ်ားအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ကုိယ္သူ အလုိျပည့္၀သည္မရွိ။ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာသည္ သူ႔ကမာၻျဖစ္သည္။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အရပ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ကဗ်ာႏွင့္အတူ သူရွိေနသည္။

သူ႔၀ါသနာကုိ အ႐ူးတံဆိပ္ကပ္ေလွာင္ေျပာင္တတ္သူေတြကုိလည္း
သိပ္ၾကာၾကာစိတ္မကြက္တတ္တဲ့ေကာင္
ဧည့္ခန္းထဲ ခ်ိတ္ဆြဲထားစရာ
ဘြဲ႔၊ ဆုတံဆိပ္၊ ဂုဏ္ျပဳကတ္ျပား
ဘာ ဘာ ဘာမွ မရွိတဲ့ေကာင္
လူအထင္မႀကီးတဲ့ လက္လုပ္လက္စားဘ၀နဲ႔
လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ ကဗ်ာကုိ ခ်စ္ခင္စုံမက္ေနတဲ့ေကာင္
ဘ၀မွာ အလိမ္အေခါက္ေတြပဲ မ်ားေနၿပီး
အခုထိလည္း ဂုိးေပါက္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေပါ့။
(လင္းသက္ၿငိမ္ ကဗ်ာမွ)

ကဗ်ာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူနာက်င္ခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အႏုပညာမ်ားစြာထဲမွ ကဗ်ာကုိ ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တာ မွားၿပီဟု သူဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရမွန္း သူႏွင့္ေတြ႔တုိင္း သူထုတ္ျပေလ့ရွိေသာ ကဗ်ာမ်ားက သက္ေသ ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ဇြန္လတြင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႔သည္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕ေလးတြင္ မဟုတ္။ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ေျမာက္ပုိင္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္သည့္ သိႏၷိၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀အတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကုိ သူက်င္လည္ ေရြ႕လ်ားရမည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ေကာလင္း၊ မဥၹဴရီႏွင့္ သူ႔ကုိ တစ္ကြဲတျပားျမင္ရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ နာက်င္ေနမိသည္။ မဥၹဴရီ ဟုတ္သည္။ ထုိစာအုပ္ဆုိင္ေလးကုိ မျမင္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဆြတ္က်င္မိသည္။ ျမင္ရသည့္အခါ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ စာအုပ္ဆုိင္ေလး။ ထုိဆုိင္ေလးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိခဲ့ဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိထူးအိမ္သင္၏ ` ခ်စ္တုိင္းလည္း မညား´။ အခု လင္းသက္ၿငိမ္က သိႏၷိမွာ။ မဥၹဴရီ စာအုပ္ ဆုိင္ေလးက ေကာလင္းမွာပင္ မရွိေတာ့။

ခြဲခြာျခင္းဟာ
ဆုိက္ေရာက္လာခဲ့ၿပီလား
မဥၹဴရီ
၀ါသနာနဲ႔ ၀မ္းစာ
ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ လြန္ဆြဲပြဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ
အေရာင္လြင့္သြားတဲ့ အိပ္မက္ေပါ့
ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းသြယ္ေတြၾကား
ငါ မင္းလက္ကေလးကုိ လႊက္လုိက္ရေတာ့မွာလား
(မဥၹဴရီ ကဗ်ာမွ)

ထုိေန႔က ယခုထုတ္ေ၀သည့္ `မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္´ စာအုပ္အဖုံးဒီဇုိင္းေလးကုိ သူဖုန္းေလးထဲမွ ဖြင့္ျပသည္။ ကဗ်ာဆရာ ညီမင္းေ၀၏ ဒီဇုိင္းလက္ရာႏွင့္။ သူ႔ကဗ်ာေတြ တစုတစည္းတည္း ျပန္ဖတ္ရေတာ့မွာမုိ႔ ၀မ္းသာမိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ခဏထုိင္ရင္း သူေရးထားေသာ ကဗ်ာစာရြက္မ်ားကုိ ထုတ္ျပသည္။ `သံပန္းသမား´ ကဗ်ာကုိ ဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္မ်ားမွာ `ၿငီးေငြ႔ျခင္း၁၇´၊ `ၿငီးေငြ႔ျခင္း ၁၉´။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သိႏၷိမွ လားရွဳိးအျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္မွာ လင္းသက္ၿငိမ္ႏွင့္ ကဗ်ာအေၾကာင္း။ ကဗ်ာကုိ သူဖမ္းဆုပ္ကုိင္တြယ္ပုံက နယ္ပယ္စုံသည္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး၊ ကမာၻအေရး စသည္ျဖင့္ သူ ခံစားရာ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ေရြ႕လ်ားရာ တစ္ေလ်ာက္ ကဗ်ာကုိ သူ ရသလာက္ဖမ္းဆုပ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔ကဗ်ာမ်ားတြင္ အထင္းသားေတြ႔ျမင္ႏုိင္သည္မွာ ႐ုိးသားမႈျဖစ္သည္။ ကဗ်ာစကားလုံးဖြဲ႔စပ္ပုံ၊ ပုံသ႑ာန္တင္ျပပုံ၊ လုိင္းစီပုံမ်ားကအစ ႐ုိးရုိးရွင္းရွင္း ကဗ်ာကုိ တည္ေဆာက္သည္။ သူ႔ကဗ်ာမ်ား၏ အလွဓာတ္မွာ ရုိးသားမႈအလွတရားပင္ ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဖတ္သူ၏ စိတ္ကုိ ရုိးရွင္းလြယ္ကူစြာ စိမ့္၀င္ကူးစက္ ခံစားႏုိင္စြမ္း ေစသည္မွာ သူ႔ေစတနာ၊ သူ႔အတတ္ပညာပဲ ျဖစ္သည္။

ေမွ်ာ္တုန္း ေမွ်ာ္ဆဲ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္က
ထြက္ခ်လာခဲ့ပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရပ္ထဲက မင္းသား
စင္ေအာက္က လူေတြ တခဲနက္ ၀ုိင္းေအာ္လုိက္ၾကတာ
ဟာ ေအာင္ဘုႀကီး ပါလား တဲ့။
(မင္းသားေအာင္ဘု ကဗ်ာမွ)

မည္းညစ္ေနတဲ့ အ၀တ္စေလးဟာ
မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ျဖစ္တယ္
နာက်င္မႈကုိ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း
ခုံမင္ခဲ့ရ
ေလးျမတ္မႈကုိ
အဓမၼ သိမ္းပုိက္ျခင္းခံခဲ့ရ
ကေလးတစ္ေယာက္လက္ထဲက ေရခဲမုန္႔လုိ
ရွင္သန္ျခင္းဟာ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။
( က်ယ္ေလာင္ေသာ နာရီသံ ကဗ်ာမွ)

ကီးျမင့္တဲ့ သီခ်င္းေပါ့
ႏွလုံးသားနဲ႔ သီဆုိမွ လွတယ္
ေခတ္အဆက္ဆက္ ေတာင္းခဲ့ရတဲ႔ ဆုပဲ
ေျပာရမယ္ဆုိ ေျပာ႐ုံပဲ ေျပာေနၾက
တရားကုိ နတ္ေစာင့္တယ္ဆုိတာ
ဒုတိယကိစၥပါ။
( ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာမွ)

ယခု `မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္´ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ အေသအခ်ာဖတ္ၾကည့္မိသည့္အခါ ထူးျခားမႈတစ္ခုကုိ ေတြ႔မိ သည္။ ထုိအရာမွာ `ကမာၻ´ဆုိသည့္ စကားလုံးႏွင့္ လင္းသက္ၿငိမ္၏ စိတ္စြဲအေလးအနက္ထား သုံးစြဲမႈအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္ ထဲတြင္ `ကမာၻ´ပါသည့္ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္မ်ားအျဖစ္  ဒီကေန႔ကမာၻ၊ တတိယကမာၻက လာတဲ့စာ၊ ႐ုိမာန္တစ္ကမာၻ၊ ကမာၻ၊ ကမာၻပ်က္ျခင္း၊ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ကမာၻ၊ ယေန႔ကမာၻ႔ေစ်းကြက္သတင္း ဟူ၍ (၇)ပုဒ္ ထည့္သြင္း ထားသည္။ ထုိ႔အျပင္ ကဗ်ာစာသားအတြင္း၌ `ကမာၻ´ စကားလုံးထည့္သြင္းထားသည့္ ကဗ်ာစုစုေပါင္း (၁၉)ပုဒ္ ပါ၀င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္တတ္ျခင္းမွာ လင္းသက္ၿငိမ္တစ္ေယာက္တြင္သာမဟုတ္ အျခားကဗ်ာဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တြင္လည္း သူတုိ႔ႏွစ္သက္သည့္ စကားလုံးတစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလကုိ ကဗ်ာမ်ားတြင္ မၾကာခဏ ထည့္သြင္းအသုံးျပဳတတ္ေလ့ ရွိသည္။ ထုိ႔ျပင္ မိမိတုိ႔ဆီတြင္သာမဟုတ္။ အေနာက္တုိင္းကဗ်ာေလာကအတြင္းမွ နာမည္ႀကီး ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ား တြင္ပါ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေၾကာင္း ဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ထြန္းေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တြင္ ဖတ္လုိက္ရဖူးသည္။ စကားလုံးထပ္ေက်ာ့/ မၾကာခဏ  သုံးစြဲျခင္းသည္ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထူးျခားမႈတစ္ခုအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔လုိက္မိျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ အဓိကအေနျဖင့္ ထုိသုံးစြဲလုိက္ေသာ စကားလုံးသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ၊ သူ႔အဓိပၸာယ္ႏွင့္သူ၊ ကဗ်ာ၏ ေနရာလုိက္တန္ဖုိး၊ အ သုံးခ်တန္ဖုိးအားျဖင့္ ေကာင္းမြန္ၿပီး ကဗ်ာအား ပုိမုိ႐ုန္းၾကြသက္၀င္သြားေစဖုိ႔သာ အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္ပါသည္။ လင္းသက္ ၿငိမ္ ႏွင့္ ကမာၻအခ်ဳိ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပၾကည့္ပါမည္။

ခ်ဳိးျဖဴငွက္မ်ား ပ်ံသန္းလာၾကၿပီ တဲ့
အိပ္မက္ထဲ ေယာင္ေယာင္ေအာ္ဟစ္ေနတဲံ
ဒီကေန႔ကမာၻ။
( ဒီကေန႔ကမာၻ ကဗ်ာမွ)

ယမ္းေငြ႔ေတြ ၿပီးေတာ့
ပန္းေတြ တကယ္ပြင့္မွာလား
ကမာၻ
(ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ကဗ်ာမွ)

အားလုံး စနစ္တက် ကြင္းဆင္းေလ့က်င္ထားသလုိ
ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကမာၻ
(ဟန္ေဆာင္သူမ်ားနဲ႔ ေလာက ကဗ်ာမွ)

အဲဒီကမာၻရဲ႕ေကာင္းကင္က အၿမဲတမ္း ၾကည္စင္လင္းသစ္လုိ႔
အဲဒီကမာၻရဲ႕ က်န္းမာေရးက အၿမဲတမ္းစိမ္းစုိလန္းဆန္းလုိ႔
(႐ုိမာန္တစ္ ကမာၻ ကဗ်ာမွ)

ရယ္သံေတြ မကုန္ဆုံးတဲ့ကမာၻ
ငိုသံေတြ မၿပီးဆုံးတဲ့ ကမာၻ
(ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ငါတုိ႔လည္း ဆုိလုိ႔ရတဲ့ သီခ်င္း ကဗ်ာမွ)


အခန္းဆုိတာ အထီးက်န္သူရဲ႕ ပုိင္နက္ပဲ
အခန္းဆုိတာ အထီးက်န္သူရဲ႕ ကမာၻပဲ
( အခန္း ကဗ်ာမွ)

ဘယ္သူေတြ တရားပ်က္လုိ႔
ရာသီေတြ နရီေတြ ေျပာင္းသြားတာလဲ
တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပုိမုိယုိယြင္းေဖာက္ျပန္လာတဲ့ကမာၻ
( ဒီဇင္ဘာ ကဗ်ာမွ)

ပန္းပ်ဳိးရင္ ပန္းပြင့္တဲ့ ေလာကထဲ
ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ ကမာၻ
(မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကမာၻ ကဗ်ာမွ)

စူပါမန္းေတြ အုိင္းရြန္းမန္းေတြ
ဟယ္ရီေပၚတာေတြနဲ႔ ကမာၻ
(ေတးသြား ကဗ်ာမွ)

ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနရသည့္ လူမႈဘ၀႐ုိက္ခတ္မႈမ်ားသည္ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။ ေခတ္ႏွင့္ စနစ္၏ ဖိႏွိပ္မႈ ေအာက္ မွ တြန္းထြက္လာေသာ ကဗ်ာမ်ား၏ ႐ုန္းကန္မႈသည္ ကဗ်ာဖတ္သူကုိ ေဒါသသင့္ေစလိမ့္မည္မွာလည္း အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏုိင္။ ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႔အေပၚ႐ုိက္ခတ္မႈမ်ားအား ကဗ်ာျဖင့္ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း သက္ သက္ ျဖစ္သည္။ အႏုျမဴကမာၻစစ္၊ အစၥေရးႏွင့္ ဂါဇာ၊ အီဘုိလာႏွင့္ ဂ်ပန္ငလ်င္၊ ျပည္တြင္းစစ္၊ တုိင္းျပည္၏ သယံဇာတ၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္း က်င္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား၏ တရားမွ်တမႈ၊ ဥပေဒအထက္တြင္ မည္သူရွိသလဲ ေမးခြန္း၊ ျခစားမႈ တုိက္ဖ်က္ေရး ေကာ္မရွင္ အစီရင္စာ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈပေပ်ာက္ေရးႏွင့္ သိမ္းဆည္းခံလယ္ေျမမ်ား ျပန္လည္ရရွိေရး၊ မၿပီးဆုံးေသးေသာ ေတာ္လွန္ေရး ႏွင့္ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕၀ါးၿမိဳမႈ၊ လူမ်ဳိးျခားႀကီးစုိးမႈႏွင့္ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာထိန္းသိမ္းေရး စသည္ျဖင့္ မိမိေရာက္ရွိေနေသာ ေခတ္ႀကီးက ပခုံးေပၚတင္ေပးလုိက္သည့္ ဒုကၡတရားကုိ ကဗ်ာျဖင့္ နာနာက်င္က်င္ တုိက္ပြဲ၀င္ ၾကရဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ ပန္းတုိ႔ ပြင့္ေနသည္။ ပန္းတုိ႔အေၾကာင္း ကဗ်ာမေရးႏုိင္၊ စမ္းေရ ၾကည္ေနသည္။ စမ္းေရ အေၾကာင္း ေတးမသီႏုိင္။ ေခတ္စနစ္၏ ပြန္းပဲျပတ္ရွရာမ်ားအတြက္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေစ ကုိယ္ႏုိင္ရာ ၀န္အျဖစ္ ကဗ်ာျဖင့္ ပခုံးထမ္းၾကရသည္။ ေခတ္ ေပၚျဖစ္ေစ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံေရး ကဗ်ာျဖစ္ေစ၊ အခ်စ္ကဗ်ာျဖစ္ေစ ကဗ်ာ၏ အဆုံးသတ္တန္ဖုိးမွာ ကဗ်ာ ေျမာက္ မႈသာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ခံယူမိသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ မပစ္ရက္သည့္ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲတြင္ လင္းသက္ၿငိမ္ႏွင့္ သူ၏ ကဗ်ာမ်ား ကုိ ပါ၀င္ေနေစခ်င္ပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မေန႔က လင္းသက္ၿငိမ္ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ေၾကာင္းႏွင့္ ကဗ်ာမ်ား ဆက္လက္ ေရးသားကာ ကဗ်ာ၀န္ထမ္းႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးလုိက္ရပါသည္။

မင္းနဒီခ
၃၁၊ ၈၊ ၂၀၁၄

Friday, August 29, 2014

အိပ္ခန္းေတြဟာ အသံလုံဖုိ႔ လုိတယ္

အိပ္ခန္းေတြဟာ အသံလုံဖုိ႔ လုိတယ္

မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္ စကားေျပာခန္းမ်ား တဆင့္ၿပီး တဆင့္
ျမင့္တက္လာတဲ့ အသံလႈိင္းတုန္ခါႏႈန္း ဆင့္ပြားအနက္ ဂယက္မွ
အ ကာလ ဟာ တီးတုိးရြတ္ဆုိေအာ္ျမည္စရာ မည္းနက္
လြင့္လြင့္သြားတဲ့ ခန္းစီးစေလး အေ၀း အေငး လြမ္းစရာ
ၾကည္သရာ စိတ္ကူးမ်ားေနာက္ လုိက္ေလ ေ၀းေလ အိပ္မက္အခန္း
သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး နာက်င္စြာ ရယ္ေမာ ငိုေၾကြးခဲ့ေလသမွ်
အသံဟာ မယုံႏုိင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နံရံေတြကုိ ေဖာက္ထြက္လာတယ္
နားေတြကုိ ဘယ္မွာ သြား ၀ွက္ထားရမလဲ အေတြး
ေလဟာ စကားလုံးေတြကုိ ႐ုိက္ပုတ္ထုိးႏွက္သယ္ေဆာင္လာရာ
စူးစူးရွရွ ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ညႀကီးပဲေပါ့
ကုိယ္ ေသြးပ်က္ခ်င္လုိက္တာ အထီးက်န္က်န္
လစ္ဟာမႈမွာ သူမ်ားအခန္းထဲကေန ကိုယ့္အခန္းဆီ ကူးလာတယ္
ကုိယ္ ႏွစ္သက္လုိက္ရတာ ဒီခ်စ္ျခင္းမ်ားနဲ႔ စြန္႔စားမႈ
ႏွလုံးခုန္သံဟာ ရင္ဘတ္ႀကီးကုိ ေဖာက္ထြက္ဖဲ့ထုတ္ အလာ
ကုိယ္ဟာ နားရြက္ေတြကို အိပ္ေထာင္ထဲ ထုိးထည့္ ၾကယ္သီးတပ္ ဇစ္ပိတ္
အခုေတာ့ ဒီအခန္းထဲ အေသေကာင္တစ္ေယာက္လုိ
တိတ္ဆိတ္လြန္းလုိက္တာမွ စကားသံေတြပဲ ၾကားၾကား ေနရတယ္
တကယ္ဆုိ အိပ္ခန္းေတြဟာ အသံလုံဖုိ႔ လိုတယ္ ဆုိတာပဲ

မင္းနဒီခ
၁၂၊ ၆၊ ၂၀၁၄

တယ္​လီဖုိးဘီးယား

တယ္​လီဖုိးဘီးယား

တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ တယ္​လီဖုန္​းဟာ အခုအခ်ိန္​ထိ အသံမျမည္​။ အသံမ်ားပိတ္​ထားမိသလားလုိ႔ ငါျပန္​စစ္​​ေဆး။ လုပ္​​ေဆာင္​ခ်က္​အားလုံး မွန္​ကန္​​ေၾကာင္​း ခလုပ္​ႏွိပ္​။ ငါ ျပန္​နားစြင့္။ မၾကာခင္​ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါၾကားရလိမ္​့။ ငါ​ေစာင္​့ဆုိင္​း။ ငါဟာ တုိင္​ကပ္​နာရီကုိ မၾကာခဏ ​ေမာ့ၾကည္​့။ နာရီလက္​တံရပ္​ေနတာကုိ ​ေတြ႕ရ။ ဘယ္​အခ်ိန္​ရွိၿပီ ငါမသိရ။ တယ္​လီဖုန္​းက နာရီကုိ ငါသတိမရ။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံ ငါနားစြင္​့​ေနတုန္​း။ လုိင္​း​ေတြ မၾကာခဏျပတ္​​ေတာက္​​​ေနတာ ငါဖတ္​ရ။ တယ္​လီဖုန္​းသံ ဘယ္​လုိျမည္​ ျမည္​။ တယ္​လီဖုန္​း ျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့။ တယ္​လီဖုန္​းခလုတ္​ကုိ ပိတ္​ၾကည္​့။ ျပန္​ဖြင္​့ၾကည္​့။ တယ္​လီဖုန္​းဟာ ငါ့လက္​ထဲမွာ။ ကစားစရာဂိမ္​းတစ္​ခုကုိ ဖြင္​့လုိက္​။ သတင္​း အသစ္​တစ္​ပုဒ္​ကုိ ဖတ္​လုိက္​။ ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​​ေရးလုိက္​။ အဲဒီလုိ ငါနားစြင္​့ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံ။ တယ္​လီဖုန္​းဟာ အခု စားပဲြ​ေပၚမွာ။ စားပဲြ​ေပၚက​ တယ္​လီဖုန္​းက အသံျမည္​မလား ငါ​ေစာင္​့ၾကည္​့။ တယ္​လီဖုန္​းက ၿငိမ္​သက္​။ တယ္​လီဖုန္​းက မလႈပ္​မယွက္​။ တယ္​လီဖုန္​းက တုံဏွိဘာ​ေဝ။ တယ္​လီဖုန္​းက ဝစီပိတ္​တရားက်င္​့။ တယ္​လီဖုန္​းက ဆြံ႕အ နားမၾကား။တယ္​လီဖုန္​းက ခုခံအားက်ဆင္​း။ တယ္​လီဖုန္​းကုိ ငါဆဲ​ေရး။ တယ္​လီဖုန္​းက သည္​းခံ။ စိ္​တ္​ကူးနဲ႔ တယ္​လီဖုန္​းကုိ ငါကုိင္​​ေပါက္​။ တယ္​လီဖုန္​းက ၾကမ္​းျပင္​​ေပၚတစ္​စစီ။ လြင္​့စင္​ျပန္​႔က်ဲ​ေနတဲ့ တယ္​လီဖုန္​း​ေပၚ မ​ေပ်ာ္​ရႊင္​စြာ ငါ ခုန္​​ေပါက္​။ ငါငုိ​ေႂကြး။ ငါဟာ တယ္​လီဖုန္​း​ေလးကုိ ၾကည္​့ၿပီး ​ေတြ​ေဝ​ေငး​ေမာ။ အခု တယ္​လီဖုန္​းက စားပဲြ​ေပၚမွာ။ ငါက ၾကမ္​းျပင္​​ေပၚမွာ။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ တယ္​လီဖုန္​းကုိ ငါအားသြင္​းႀကိဳးတပ္​။ အခု တယ္​လီဖုန္​းဟာ အၿမီးတန္​းလန္​းနဲ႔ တိရိစာၦန္​တစ္​​ေကာင္​လုိ။ ငါ့ကုိ မာန္​ဖီ။ ငါ့ကုိ မ်က္​​ေစာင္​းထုိး။ ငါ့ကုိ လွည္​့မၾကည္​့။ ငါ့ကုိ စိတ္​ဆုိး။ ငါ မ​ေနတတ္​​ေတာ့။ ငါ ထုိင္​မရ​ေတာ့။ ႏူးညံ့ကတၱီပါစနဲ႔ တယ္​လီဖုန္​းကုိ ငါ ပြတ္​သပ္​။ တယ္​လီဖုန္​းကုိ ငါ့ခ်စ္​သူတစ္​​ေယာက္​လုိ ​ေခ်ာ့ျမဴ။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံမ်ား ၾကားရ​ေလမလားလုိ႔။ ငါ တယ္​လီဖုန္​း​ကုိ ​ေမးၾကည္​့။ စိတ္​ဆုိးမ​ေျပ​ေသးတဲ့ တယ္​လီဖုန္​းက ျပန္​မ​ေျဖ။ ငါ အားပါးတရ ရယ္​​ေမာ။ တယ္​လီဖုန္​း​ေလးက ျပန္​ရယ္​​ေမာ။ တယ္​လီဖုန္​း​ေလးနဲ႔ ငါနဲ႔ ျပန္​ခ်စ္​ၾက။ တစ္​​ေယာက္​ကုိ တစ္​​ေယာက္​ ဖက္​လုိက္​ၾက။ အခု ၾကမ္​းျပင္​​ေပၚက ငါတကယ္​ထလုိက္​ၿပီး။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ ရပ္​​ေနတဲ့ နာရီက ျပန္​ၾကည္​့မိ​ေတာ့ စကၠန္​႔တံက တ​ေ႐ြ႕​ေ႐ြ႕ျပန္​သြားလုိ႔။ တယ္​လီဖုန္​းကုိ ငါျပန္​ၾကည္​့။ တယ္​လီဖုန္​းက ငါ့ကုိ ျပန္​ၾကည္​့။ အၾကည္​့ခ်င္​းဆုံခုိက္​ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ ငါ့မွာ တယ္​လီဖုန္​းမွ မ႐ွိတာ။ ငါ့မွာ ဘယ္​တုန္​းကမွ တယ္​လီဖုန္​း မရွိခဲ့တာ။ အဲဒီ မ႐ွိတဲ့ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့။ ​ေသသူတစ္​​ေယာက္​ျပန္​လာမယ​္​့လမ္​း ထုိင္​​​ေစာင္​့သလုိ။ ကုိယ္​ဝန္​​ေဆာင္​မိန္​းမတစ္​​ေယာက္​ဆီက က​ေလးငုိသံ​ေမွ်ာ္​လင္​့သလုိ။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံကုိ ငါနားစြင္​့​။ ငါနားစြင္​့။ တယ္​လီဖုန္​းျမည္​သံ။

မင္​းနဒီခ
၂၀ ဇူလိုင္​ ၂၀၁၄

ဆက္​လက္​႐ႈစားရန္​ ႐ုပ္​ရွင္​​

ဆက္​လက္​႐ႈစားရန္​ ႐ုပ္​ရွင္​​

​ေသဆုံးျခင္​းဆုိတာ ပုံစံခြက္​တစ္​ခုပဲ (ဂ်ဴးလိယက္​ဆီဆာ)

အခန္​းတံခါး​ေတြဟာ အလုိလုိပြင္​့လာတယ္
မွန္​ကဲြစ​ေတြဟာ ၾကမ္​းျပင္​​ေပၚ စနစ္​တက်ျပန္​႔က်ဲလုိ႔​
ဧည္​့ခန္​းထဲမွာ ဖိတ္​စာမရတဲ့ ဧည္​့သည္​​ေတြဟာ​ က်က်နန ​ေနရာယူထားတယ္​။

ဓမၼ​ေတး​ေတြဟာ အခု ငါတုိ႔ နားနဲ႔ မဆန္​႔​ေတာ့ဘူး
ညီးတြား​ေနရင္​း အသက္​႐ွဴရတာ ခက္​ခဲမွန္​း သိရွိၿပီးတဲ့​ေနာက္​​
ဖန္​ခြက္​အလြတ္​ထဲ ​ေရခဲတုံး​ေတြ အရင္​ထည္​့လုိက္​တယ္​
​ေရခဲ​တုံးေတြ အရည္​​ေပ်ာ္​ၿပီဆုိ​ေတာ့မွ ငါတုိ႔ ျပန္​ကၾကတာ​ေပါ့။

ခန္​းစီးလုိက္​ကာ​ေတြဟာ အၿမဲတမ္​း အနီ​ေရာင္​ပဲ
စဥ္​းစားခန္​းဟာ ဖလင္​ျပကြက္​​ေတြကုိ ​ေႏွးပစ္​လုိက္​တယ္​
​ေရာင္​စုံျခယ္​အိပ္​မက္​ထဲ ​​ေကာင္​းဘြိဳင္​လုိ ေသနတ္​​ေတြပစ္​ၾက ျမင္​း​ေတြ စီးၾက
​ေငြအ​ေႂကြ​ေစ့တစ္​​ေစ့ကုိ ​ေျမႇာက္​တင္​လုိက္​တုိင္​း
လူတစ္​​ေယာက္​​ေသဆုံး​ေတာ့မယ္​ဆုိတာ သိလုိက္​ၾက။

ခ်စ္​ခန္​း ႀကိဳက္​ခန္​း​ေတြဟာ အနည္​းဆုံးအ​ေျခအ​ေနမွာ​ေတာင္​ ဆင္​ဆာျဖတ္​ခံရသလုိ
ငါတုိ႔ ဒုကၡမွာ ငါတုိ႔ ျမဴးႂကြလုိ႔ တဟားဟားရယ္​မိတယ္။

ဘယ္​သူလဲ ဘယ္​သူလဲ အမွန္​တရားဟာ ဘယ္​သူလဲ
တံခါး​ေတြကုိ ​ေသာ့ခတ္​မထားဖုိ႔ ငါဘယ္​လုိ ​ေတာင္​းပန္​ရမလဲ
အရူးဟာ သူ႔ကုိယ္​ပုိင္​နံပါတ္​ကုိ အမွားအယြင္​း အထစ္​အ​ေငါ့မ႐ွိ ႐ြတ္​ျပတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အဆုံးသတ္​မွာ ​ေသနတ္​ကုိ သူ႔​ေနရာသူျပန္​ထားခဲ့ပါတယ္​
ငါတုိ႔ဟာ ဘုရားသခင္​​ေ႐ွ႔​ေမွာက္​မွာ တုံးအသူ
ငါတုိ႔ဟာ အျပစ္​သား ငါတုိ႔ဟာ အမိႈက္​သရုိက္​ ငါတုိ႔ဟာ ​ေျမသားဆန္​ဆန္​
​ေလာကပစ္​ကြင္​းထဲ လမ္​းသလားလုိ႔။

နံရံ​ေတြကုိပဲ အ​ေပါက္​ျဖစ္​​ေအာင္​ ​ေဖာက္​ခဲ့ပါတယ္​
နား​ေတြကုိ မၾကား​ေစ​ေအာင္​ ဆုမ​ေတာင္​းျဖစ္​ခဲ့ဘူး
​ေသျခင္​းတရားဟာ ပုံစံခြက္​တစ္​ခုပဲဆုိရင္​
တရားသျဖင္​့ တည္​​ေဆာက္​ခဲ့ပါတယ္​
အရာရာ။

မင္​းနဒီခ
၂၆၊ ၈၊ ၂၀၁၄​