မႏၱေလးကုိ ျဖတ္သန္းျခင္း

မႏၱေလးကုိ ျဖတ္သန္းျခင္း

  ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေနာက္ဆုံးမင္းဆုိက္ရာၿမိဳ႕၊ ပန္းဆယ္မ်ဳိးနဲ႔ စာေပသဘင္ ပန္းခ်ီဂီတနဲ႔ အႏုသုခုမလက္ရာ ထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕။ ဘာသာ သာသနာ ေနလုိလလုိ ထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕။ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈဗဟုိအခ်က္အခ်ာ ၿမိဳ႕။ အလုိလုိေနရင္း ၿမိဳ႕ႀကီးအဆင့္တစ္ဆင့္က်သြားတဲ့ ၿမိဳ႕။ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ၿမိဳ႕ မႏၱေလး။ ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားမွာ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ေတြနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္ျဖစ္လာတယ္။ လူမ်ဳိးျခားေတြနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာတယ္။ မႏၱေလးဟာ ကဗ်ာေတြနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္စီးျခင္း ေတြနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာရရင္ မႏၱေလးဟာ သိသိသာသာ လႈပ္လာတယ္ေပါ့။

    မႏၱေလးက ၁၈၈၅ အဂၤလိပ္-ျမန္မာတတိယစစ္မီး၊ ၁၉၄၂ ဒုတိယကမာၻစစ္မီး၊ မီးအမ်ဳိးမ်ဳိးဒဏ္ကုိ ခံစား ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးေတာက္ထဲကေန တဖန္ျပန္လည္ရွင္သန္လွပလာတဲ့ ဖီးနစ္ငွက္လုိ မႏၱေလးဟာ သူ႔ အေတာင္ပံကုိ ျဖန္႔ျပႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ေနာက္ပုိင္း ၁၉၈၁ ဆုိင္းတန္းမီးနဲ႔  ၁၉၈၄ ဦးက်ား ႀကီး၀င္းမီးေလာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ မနၱေလးဟာ အခ်ဳိးစေျပာင္းလာပါေတာ့တယ္။ မႏၱေလးဟာ ဖီးနစ္ ငွက္လုိ ရွင္ျပန္ထေျမာက္တာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ က်ားလုိနဂါးလုိ အနီေရာင္စာလုံးေတြနဲ႔ အသားအေရာင္ စေျပာင္း လာေတာ့တာပါပဲ။ မီးသင့္ရာေနအိမ္ေတြေနရာမွာ ဗမာစကားမပီသူေတြ အစားထုိး၀င္လာတယ္။ အသားညိဳသူ ေတြေနရာမွာ အသားမည္းသူနဲ႔ အသားျဖဴသူနဲ႔ မႏၱေလးဟာ ေရာင္စုံမႏၱေလးျဖစ္လာတယ္။ ရပ္ကြက္ေတြ၊ လမ္းေတြတုိင္းမွာ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦးေတြ၊ အနီေရာင္စာလုံးႀကီးေတြ စသျဖင့္ မုိးဦးက်မႈိပြင့္ႀကီးေတြ ေပါက္လာသလုိ အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ ဇိမ္ခံကားေတြ၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြနဲ႔ မႏၱေလးဟာ ပုံစံေျပာင္း လာပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ကေန ၁၃၇၁ မွာ အႏွစ္ ၁၅၀ ျပည့္ခဲ့ၿပီးတဲ႔ေနာက္ အခု ၁၃၇၅ မွာ ၁၅၄ ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ မႏၱေလးအတြက္ ရတက္မေအးစရာအျဖစ္ေတြက မႏၱေလးကုိ တစ္ခါျပန္ႏုိးထ ေစႏုိင္ပါဦးမလား။ မႏၱေလးဟာ ၁၈၈၅ မွာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကုိ အေသခံတုိက္ခုိက္ၿပီးမွ သိကၡာရွိရွိ က်ဆုံးခဲ ေပမယ့္ ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားရဲ႕ မႏၱေလးဟာ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ထြင္၀ါးမ်ဳိမႈနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာက်ဆုံးမႈနဲ႔ လူမ်ဳိးျခားလက္ထဲ အလုိလုိက်႐ႈံးရေတာ့မယ္ မႏၱေလးျဖစ္လုိ႔ လာပါတယ္။
    ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ေစ႔ေဆာ္မႈ၊ ပုဂၢလိကတစ္ကုိယ္ရည္နာက်င္မႈ၊ ေခတ္ရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္မႈ တနည္းအားျဖင့္ ေခတ္ေပၚအာ႐ုံခံစားမႈအေပၚကုိ အေျခခံၿပီး ေရးဖြဲ႔တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဖြဲ႔ ကဗ်ာေတြကုိၾကည့္ရင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ တူညီေနတဲ့အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ လူမ်ဳိးျခား လႊမ္းမုိးမႈ၊ အတိတ္ကာလလြမ္းဆြတ္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈပ်က္စီးမႈ စတာေတြကုိ အမ်ားဆုံးေရးဖြဲ႔ၾကတာကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာေတြဟာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ကုိ ယခင္ရွိၿပီးသားအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ယွဥ္တြဲ တယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အရာရာကုိ ပုိလုိ႔ေကာင္းမြန္ေစလုိသူ၊ အမွန္တရားကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူ၊ သမုိင္းကုိ တန္ဖုိးထားသူ၊ မဟုတ္အခံ တစြတ္ထုိးဆန္သူ။ အၿမဲတမ္းဖိႏွိပ္ခံဘက္မွ ရပ္တည္ေလ့ရွိသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ မႏၱေလးကုိ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔အတူ ဖြဲ႔ၾကပါတယ္။


ၿမိဳ႕ ၁၂၂၁

မေန႔တစ္ေန႔က
ေတာက္ပဖူးခဲ့တဲ့ ေရႊေရာင္အတိတ္ကုိ
ဒီကေန႔စိတ္နဲ႔ လွမ္းထိေတာ့
ေၾကြက်လာတဲ့ ရြက္ေၾကြတစ္ရြက္ဟာ
ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ အမည္နာမ အသစ္လား။

ေလစိမ္းနံ႔ေတြ ရွပ္တုိ္က္ေျပးေနတဲ့
က်ဳံးေရျပင္ကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ရင္း
ငါ ဟစ္ေအာ္မိလုိက္ရဲ႕
တစ္ကုိယ္တည္း ဒီလုိ
အတုဟာ အစစ္ထက္ ပုိထြားက်ဳိင္းခဲ့တယ္လုိ႔။

ကုိထက္(ေရဦး)

    ဆရာကုိထက္(ေရဦး)ကေတာ့ မႏၱေလးကုိ နာက်င္ခံစားမႈနဲ႔ ေရးဖြဲ႔လုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က ေရႊထီး ေဆာင္းခဲ့တဲ့သမုိင္းဟာ ေရႊမွန္ကင္းက ထင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဒီကေန႔မႏၱေလးဟာ ေၾကြက်ေတာ့မယ္ သစ္ရြက္ တစ္ရြက္လုိ။ မႏၱေလးရဲ႕နာက်င္မႈဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ နာက်င္မႈပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာဟာ သူစြမ္းေဆာင္ မေပးႏုိင္ေသးတဲ႔အရာတစ္ခုအတြက္ မခ်ိတင္ကဲ နာနာက်င္က်င္ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ့အသံကုိ ကဗ်ာထဲကေန ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ အတုဟာ အစစ္ထက္ ပုိထြားက်ဳိင္းခဲ့တယ္ တဲ့။ မႏၱေလးဟာ မႏၱေလးသား စစ္စစ္ေတြမပါဘဲ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးျဖစ္လုိ႔။ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္လုိ႔။ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ၊ စူပါမား ကတ္၊ ဟုိက္ပါမားကတ္ႀကီးေတြ၊ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးေတြ၊ ကစားကြင္းေတြနဲ႔ ေက်ာ့ ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ျဖစ္လုိ႔။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနရာေတြဟာ မႏၱေလးစစ္စစ္ေတြ တကယ္ရွိၾက ပါရဲ႕လား။ မႏၱေလးရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးဟာ မႏၱေလးသားေတြရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈနဲ႔ တုိက္႐ုိက္အခ်ဳိးက်ပါရဲ႕လား။ ဒါဟာ ေျဖဆုိရန္ မလုိတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ဒီလုိဆုိရင္ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ေတြ ဘယ္မွာလဲ။

မႏၱေလး

ေဘာက္ခ်ာအေဟာင္းေတြ ခဏလွန္ေတာ့
ကရင္ေတြကလည္း ငါတုိ႔ကုိ သိမ္းတယ္

အာဇာနည္(၁၇)ဦး ေသြးေျမက်ခဲ့တဲ့ ၂၆ ဘီလမ္းဟာ
ခု ကြမ္းေတြနဲ႔ ရဲလုိ႔
တစ္ခုခုကုိ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ပုံပဲ

အရင္က
၀င္းထရံကုိ ထုံးသုတ္
အဓိပၸာယ္ကို မသိေပမယ့္
အခု ထုံးသုတ္စရာမလုိဘဲ
တစ္ၿမိဳ႕လုံးျဖဴေဖြးေနၿပီ

ၾကယ္ေခါင္ရဲ႕ ညီ
ၾကယ္ေတြနဲ႔ ေမွာင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕

ကုိယ့္အရပ္က
ၿမိဳ႕လယ္က နာရီစင္ေလာက္ မျမင့္တာေတာင္
ကုိ္ယ္ရေနတဲ့ သံေ၀ဂက
ကုိယ့္အသက္နဲ႔ မမွ်ပါဘူး
ဒါဆုိ နာရီစင္ႀကီး ရင္ထဲေရာ

အသံတိတ္လက္ေျဖာင့္ ေသနတ္သမားေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ
ၿမိဳ႕ဟာ ေအာ္ခ်ိန္မရဘဲ က်ဆုံးခဲ့ပါၿပီ
သူ႔ေနရာ သူလည္း သိတယ္ ထင္ရဲ႕
အင္းခ႐ု
သင္ပန္းကုန္း
ျမရည္နႏၵာတုိ႔ထက္ ပုိေ၀းတဲ႔ေနရာမွာ
ေနေတာ့မယ္ ဆုိပဲ

လမ္းေပၚမွာ
စက္ဘီးေလးေတြက
ဘာကုိမွ ေက်ာ္မတက္ႏုိင္ပါဘူး
သြက္သြက္ေလးနင္းခဲ့တယ္ေလ
ၿမိဳ႕ထဲက တုိက္ေတြအားလုံးမွာကပ္ထားတဲ့
ကုိယ္နားမလည္တဲ့ စကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့
အနီေရာင္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးေတြ ျမင္ရင္
ဒါဆုိ
ေအာ္ သူတုိ႔ေတြ ႏွစ္သစ္ကူးေတာ့မယ္ဆုိတာ သိတယ္
ခ်ိန္းခဏ ခဏက်ေနတဲ႔ စက္ဘီးေလးနဲ႔
လမ္းတစ္ဖက္ကုိ ကူးၿပီး
ကၽြန္ေတာ္လား
အင္းခရု ဟုိဘက္ထိ ျပန္ရမွာပါ ခင္ဗ်ာ။

ဘာမွမက်န္ေတာ့တဲ့ က်ဳံးေအာက္မွာ
ေရႊလင္ဗန္းေတြ ရွိတယ္လုိ႔
ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။

ဆက္ေရးစရာ
ေတြးစရာေတြ
အမ်ားႀကီးနဲ႔ၿမိဳ႕။

အခုလား
ကုသုိလ္ေတာ္ထဲကေန ျမင္ေနရတဲ႔
မႏၱေလးေတာင္ေပၚက ေစတီေလးကုိ ဖူးေျမာ္ရင္း
ေၾကြက်လာတဲ့ ခေရပန္းေတြနဲ႔
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ
မႏၱေလးလုိ႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။

ထြဏ္းေသြးအိမ္

    လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ဖဆပလအစုိးရတက္လာတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးတယ္။ ႏုိင္ငံဟာ ျပာပုံဘ၀ေရာက္ေနရာကေန ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သိပ္မၾကာ ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ တစ္ေယာက္စီကြဲတဲ့ အက်င့္ဆုိးေတြနဲ႔ ဖဆပလလည္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲ၊ ေတာခုိသူေတြ ခုိ၊ ပုန္ကန္တဲ့ သူပုန္ကန္နဲ႔ ၁၃၁၀ တေပါင္းလဆန္း ၃ ရက္ေန႔မွာ ကရင္သူပုန္ေတြက မႏၱေလးကုိ သိမ္းတယ္။ ၂၆ ဘီလမ္းေပၚမွာ အာဇာနည္(၁၇) ရဲ႕ ေသြးေတြက အခုထိမေျခာက္ေသး။ မႏၱေလးသမုိင္းက ေခတ္အဆက္ဆက္ ရဲခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု မႏၱေလးက ျမန္မာ- တ႐ုတ္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ ၾကယ္ေခါင္ရဲ႕ ညီ။ ၾကယ္ေတြ အစင္းစင္း လင္းခဲ့ေပမယ့္ အေမွာင္က်ေနတဲ့ ၿမိဳ႕တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ ထြဏ္းေသြးအိမ္ ၏ သေရာ္သံျပည့္၀ေသာ နာက်င္မႈက မႏၱေလးရဲ႕ အေျခအေနကို အထင္းသားျမင္ေတြ႔ရေစပါတယ္။ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ေတြဟာ အခုထိ စက္ဘီးနင္း ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီ ဧည္႔သြားဧည့္လာ။ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ေတြဟာ ႀကီးမားထည္၀ါေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေန႔စဥ္လာ လာ ေငးရတယ္။ ဒီေနရာဟာ ငါတုိ႔ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာ။ ဒီေန ရာမွာ ငါ့တုိ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ ေနခဲ့တဲ့ ေနရာ။ အခု အဲဒီေနရာမွာ ေပါက္ေဖာ္ေတြႀကီးစုိးလုိ႔။ အဲဒီလုိ မႏၱေလးသား ေတြဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ အလြမ္းေျပလာ လာၾကည့္သလုိမ်ဳိး ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တစ္ေနကုန္ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ၾကတယ္။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ သူတုိ႔အတြက္ သီးသန္႔မ်ဥ္းတားေပးထားတဲ့ စက္ဘီးလမ္းကေလး ကေန ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနဲ႔ေ၀းရာ ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ားကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ၿမိဳ႕ျပခ်ဲ႕ထြင္သူေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လုိ႔။ ဒါကုိပဲ ႀကံဖန္ဂုဏ္ယူလုိက္ရမလား။ ငါတုိ႔ဟာ ၿမိဳ႕ကုိ ပုိမုိႀကီးမားက်ယ္ ျပန္႔ေစသူေတြလုိ႔ေလ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ငါတုိ႔ဟာ ေခတ္သစ္ကုိလံဘတ္ေတြလုိ နယ္ေျမရွာေဖြသူေတြလား။ မန္းေတာင္ရိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းသြားတဲ့ မႏၱေလးသားေတြ။ ကုိယ့္မႏၱေလးဟာ သူတုိ႔ မႏၱေလး ျဖစ္လုိ႔။ တျဖည္းျဖည္းေဘးေရာက္ ေရာက္လာတဲ့ မႏၱေလးသားေတြ။ မႏၱေလးလမ္းမႀကီးေတြဟာ သူတို႔ကား အေကာင္းစားႀကီးေတြအတြက္ သီးသန္႔ခင္းေပးထားသလုိ ျဖစ္လုိ႔။ တျဖည္းျဖည္း ေငး ေငးၾကည့္ေနရတဲ့ မႏၱေလးသားေတြ။ ကဗ်ာဆရာဟာ မႏၱေလးေတာင္ကုိ ေငးရင္း ေၾကြက်လာတဲ့ ခေရပန္းေတြနဲ႕ မႏၱေလးလုိ႔ ေရးခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ ေမးခြင့္ရရင္ ကဗ်ာဆရာကို ေမးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ တကယ့္ မႏၱေလးကို မျမင္ရေတာ့လုိ႔ ခေရပန္းနဲ႔ ေရးတာလား။ မႏၱေလးရဲ႕ သင္းပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔ကုိ မရေတာ့လုိ႔ ခေရပန္းနဲ႔ ပုံေဖာ္ခဲ့ေလသလား။ အရင္ မႏၱေလးဟာ အခုမႏၱေလးကုိမ်ား ေတြ႔လုိက္ရင္ ဘယ္လုိေျပာမလဲ နားေထာင္ ခ်င္မိပါရဲ႕။
    မႏၱေလးဟာ ဘုရင္မင္းဆက္ေနာက္ဆုံး နန္းေတာ္ရာ။ အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလး၊ ျမနန္းစံေက်ာ္ ေရႊနန္းေတာ္နဲ႔ မႏၱေလး။ က်ဳံးၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔ ျပအုိး ပစၥင္နဲ႔၊ တထီးတနန္း ၾကငွန္းအေဆာင္ေဆာင္နဲ႔၊ ဘာသာတရား ထြန္းကားရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္နဲ႔ အႏုသုခုမလက္ရာ ထြန္းကားထိန္းသိမ္းႏုိ္င္ခဲ့တဲ့ေနရာ။ ေျမာက္ဘက္မွာ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္၊ အေရွ႕ဘက္ ရန္ကင္းေတာင္ေတာ္၊ အေနာက္ဘက္ မင္းကြန္း၊ စစ္ကုိင္း ေစတီအဆူဆူနဲ႔ ဘာသာတရားျပန္႔ပြားရာ။ ဧရာ၀တီ၊ ဒု႒ာ၀တီျမစ္ႏွစ္သြယ္ ရစ္ေခြစီးဆင္းလုိ႔၊ ေတာင္သမန္၊ တက္ေသးအင္း ေဇာင္းကေလာ၊ ေအာင္ပင္လယ္၊ သဂၤဇာ၊ ေရႊတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေရနီေျမာင္းေရၾကည္။ ကုသုိလ္ေတာ္၊ မဟာ ျမတ္မုနိ၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ အတုမရွိေရႊေက်ာင္းေတာ္။ ယကၠန္း၊ ေရႊခ်ည္ထုိး၊ ေရႊဆုိင္း၊ ေက်ာက္ဆစ္နဲ႔ ပန္းဆယ္မ်ဳိး ရာသီတုိင္းပြင့္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလး။ အဲဒီလုိ အခင္းအက်င္း ၊ ၀င္းေတြနဲ႔ တည္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးကုိ ကဗ်ာ ဆရာ႐ုိးဒီကေတာ့ Made In Mandalay လုိ႔ ဘုိဆန္ဆန္ကဗ်ာနာမည္ေပးၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးလိုက္ပါတယ္။

Made in Mandalay


               ကဗ်ာဆရာ႐ုိးဒီဟာ ပုံသ႑ာန္အသားေပးၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိျပဳလုပ္လုိက္ပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ပုံသ႑ာန္ ကုိ နန္းေတာ္ျပသာဒ္ပုံဖြဲ႔စည္းလုိက္တယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုံးမွာ ကဗ်ာဆရာကတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွာ ၀င္ေျပာမ ထားဘဲ လူပုဂၢိဳလ္နာမည္ေတြခ်ည္း ေရးျပထားပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕တင္ျပပုံ၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ မႏၱေလး အေပၚ အျမင္။ အခုလက္ရွိမႏၱေလးနဲ႔ ကဗ်ာဆရာျပဳလုပ္ထားတဲ့ မႏၱေလး။ တနည္းအားျဖင့္ Made In Mandalay သည္ ကဗ်ာက ဘာေျပာသလဲ။ ကဗ်ာက ဘာေပးသလဲ ေမးစရာမလုိေလာက္ေအာင္ ထူးျခား ေကာင္းမြန္တဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ကဗ်ာထဲကနာမည္ေတြဟာ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ေတြ၊ မႏၱေလးမွာ ထြန္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္ တာရာ ေတြ။ မႏၱေလးမွာ လုပ္သည္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မႏၱေလးကုိ ျပဳလုပ္ထုဆစ္ အသက္သြင္းခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြ လုိ႔သာ ေရးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဖတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ရွိပါတယ္။ တုိ႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား လုိ႔။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ၊ သူ႔အႏုပညာနဲ႔သူ၊ သူ႔အတတ္ပညာနဲ႔သူ မႏၱေလးကုိ သမုိ္င္းေမာ္ကြန္းေရးထုိးသြားၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာအျဖစ္ ထုတ္ႏႈတ္ ျပသသြား႐ုံေလးပါ။ ဒီနန္းေတာ္ျပသာဒ္ပုံေအာက္ကေန က်ဳံးၿမိဳ႕ရုိးတစ္ပတ္လည္စာ သမုိင္းမွတ္တမ္း ေရးထုိး ရမယ့္ အမည္နာမေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ မႏၱေလးေပါ့။  အရင္လုိ ကုိယ့္မႏၱေလး ကုိယ္ျပန္ရဖုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ရဲရင့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္တြဲထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္နဲ႔ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာ မကြယ္ေပ်ာက္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ေရာက္တဲ့ ေနရာကေန ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ ဒီေန႔မႏၱေလးအတြက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ ပါရေစ။

မႏၱေလး

ေလးေထာင္႔စပ္စပ္ေရြ႕တယ္
အလယ္ေခါင္တည္႕တည္႕မွာေနတယ္
အဆုံးကျပန္စရင္ ဘယ္ေတာ႕မွ စလုိ႔ ဆုံးမွာ မဟုတ္ေတာ႕
ၿမိဳ႕ရုိးကုိ အနီေရာင္ျခယ္လုိက္
က်ဳံးေရကုိ အျပာေရာင္ျခယ္လုိက္
ေအာက္ခံေျမသားအ၀ါ
အခု ၿမိဳ႕ဟာ
မရင္းႏွီးတဲ႕ သူစိမ္းေတြနဲ႕ ေနသားတက်ျဖစ္လုိ႕။

မင္းနဒီခ
( ပိေတာက္ပြင့္သစ္၊ အမွတ္ (၅၇)၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၄)