လည္ျပန္ေငး၍ လြမ္းေနမိေသာ ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား

လည္ျပန္ေငး၍ လြမ္းေနမိေသာ ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား

စာအုပ္အမည္                      ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား

ေရးသူ                               ေမာင္သိန္းေဇာ္

ထုတ္ေ၀သည္႔ ကာလ              ၂၀၁၃၊ မတ္လ

ထုတ္ေ၀သည္႔ တုိက္               စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိ

          `ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရပ္တည္ရွင္သန္ရာဘ၀ခြင္ေတြမွာ ရုပ္ပုိင္းအရ လႈပ္ရွားေပါ႔ပါးေနၾကေပမဲ႔ တစ္ခါ တေလ စိတ္ ဆုိတဲ႔ အတြင္းပစၥည္းက မျမင္ႏုိင္တဲ႔ ေထာင့္ခ်ဳိးေလးတစ္ခုမွာ မြန္းက်ပ္ခ်င္ မြန္းက်ပ္ေနမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီလုိ ေထာင့္ခ်ဳိးေလးတစ္ခုမွာ မြန္းက်ပ္ေနတုန္း ကဗ်ာဆုိတဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္း (တနည္းအားျဖင့္) မိေကာင္း ဖခင္နဲ႔ စၿပီး ဆုံေတြ႔ခဲ႔ရတာပါပဲ´

        `ကဗ်ာမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႔မွ ညွိႏႈိင္းဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ ကုိယ္႔ညဏ္နဲ႔ ကုိယ္ ႀကိဳက္သလုိ အပင္စုိက္ႏုိင္ပါတယ္´` ကဗ်ာဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္တဲ႔ စိတ္ကူးရမၼက္ေတြ အတြက္ သီးသန္႔ ေနရာရွာေပးခဲ႔သူပါပဲ´

        `ေလာကနီတိေတြကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နာက်င္မႈေတြကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘ၀နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကေန သူ႔ဘာသူ အင္အားတစ္ခုထူေထာင္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ စိတ္ရဲ႕ အစိုင္အခဲေတြကုိ ညဏ္နဲ႔ ထုဆစ္ၿပီး အလွဖန္ဆင္းတာ ကဗ်ာပါပဲ၊ ဘ၀နဲ႔ ဒႆန လွပစြာစုစည္းမိလုိ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အမွန္တကယ္ျဖစ္လာခဲ႔ၿပီဆုိရင္ အဲဒီကဗ်ာဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အသက္ရွင္ႏုိင္စြမ္းတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ယုံၾကည္ပါတယ္။´

           အထက္ပါ စကားမ်ားသည္ (ဆရာ) ေမာင္သိန္းေဇာ္ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတြင္ ေျဖထားေသာ စကားလုံးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေမာင္သိန္းေဇာ္၏ ကဗ်ာမ်ားကုိ စတင္သိကြ်မ္းခဲ႔တာ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္မဟုတ္၊ ႏွင္းရည္စက္လက္+ရႈေမွ်ာ္ခင္း ၂၁ကဗ်ာစာအုပ္ထဲတြင္မဟုတ္။ မႏၱေလး ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားပြဲမွ ဇာတ္ရုံေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖက ဇာတ္မင္းသားေလးသိန္းေဇာ္ ပရိ သတ္ ။ အေဖတင္မဟုတ္ အဘြား၊ႀကီးေတာ္စသည္႔ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္းဇာတ္မင္းသားေလးသိန္းေဇာ္ပရိသတ္ စစ္စစ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္ႏွစ္သား၀န္းက်င္ေလာက္ ကတည္းက ဇာတ္ခုံမ်ာႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ႔သည္။ ေမာင္သိန္းေဇာ္က ႏွစ္ပါးသြားမကခင္ ကဗ်ာရြတ္သည္။ ျပဇာတ္ကၿပီး ႏွစ္ပါးသြားမထြက္ခင္ အနားေပးသည္႔ အခ်ိန္ေလးသည္ ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာရြတ္သည္႔ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကဗ်ာဆုိတာ ဘာမွန္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသးသည္႔အရြယ္ေပမယ္႔ ေမာင္သိန္းေဇာ္၏ ကဗ်ာရြတ္သံကုိ ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္သည္။ ေသာင္းထုိက္ကေက်ာ္ သီခ်င္းႏွင့္ ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာရြတ္သံသည္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကုိ ကေလးဘ၀မွ ယခု လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ဖမ္းစားထားႏုိင္ဆဲပဲ ရွိေသးသည္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ကဗ်ာမ်ားစတင္ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခြင့္ရလာေသာအခါ ဆရာ ေမာင္ၾကည္သာ( ေတာင္ တြင္း) က ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ႏွင္းရည္စက္လက္+ရႈေမွ်ာ္ခင္း ၂၁ ဆုိသည္႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေပးဖတ္သည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ တြင္ စာေပေလာကမွ ထုတ္ေ၀ခဲ႔သည္႔ ကဗ်ာစာအုပ္။ ထုိစာအုပ္ေလးထဲမွ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္႔ကဗ်ာမွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲတြင္လက္ေရးျဖင့္ကူးသိမ္းထားသည္႔ကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္႔အျပင္ ကြ်န္ေတာ္ နားယဥ္ေနေသာကဗ်ာမ်ား။ ကြ်န္ေတာ္ကဗ်ာေရးဖုိ႔ အာရုံစုစည္း မရသည္႔အခါတုိင္း ႏွင္းရည္စက္လက္+ ရႈေမွ်ာ္ခင္း ၂၁ ကုိ ျပန္ဖတ္ၿပီး ကဗ်ာဓါတ္မ်ား ကူးလူးခ်ိတ္ဆက္မိသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ကဗ်ာဓါတ္၀တ္မႈံကူး ရသည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၏ အရသာကုိ ႏွင္းရည္စက္လက္ရႈေမွ်ာ္ခင္းက ကြ်န္ေတာ္႔ကို အျပည္႔အ၀ေပးခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမိေသာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာ သုံးေယာက္ရွိသည္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ေနမ်ဳိးႏွင့္ ေမာင္သိန္းေဇာ္ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၏အခုိက္ဓါတ္၊ အလွဓါတ္ႏွင့္ ကဗ်ာဓါတ္ကို ထုိကဗ်ာဆရာ သုံးေယာက္ ထံမွ ကြ်န္ေတာ္ရရွိခဲ႔သည္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က နာက်င္မႈကို ဖြဲ႔သည္။ ေနမ်ဳိးက ဆာေလာင္မႈကုိ ဖြဲ႔သည္။ ေမာင္သိန္းေဇာ္က ျမင္ကြင္း(သုိ႔မဟုတ္( ႐ႈခင္း)ကုိ ဖြဲ႔သည္။ ႏွင္းရည္စက္လက္+ရႈေမွ်ာ္ခင္း ၂၁ ထဲမွ အပူသည္၊ ရႈေမွ်ာ္ခင္း၊ ေရတံခြန္ႀကီးကုိ မီး႐ႈိ႔မပစ္လုိက္ပါနဲ႔၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴအနမ္း၊ ဒုကၡနဲ႔ တည္႔တည္႔က နတ္သား စသည္႔ကဗ်ာဆိုလွ်င္ အလြတ္ရသည္အထိ စိတ္ထဲစြဲလမ္းမိရသည္႔ ကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္။

ယခု ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား ဆုိသည္႔ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ (ဆရာ)ေမာင္သိန္းေဇာ္၏ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ ၂၀၁၃၊ မတ္လတြင္ ထြက္ရွိလာသည္။ ယခင္ႏွင္းရည္စက္လက္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းမွ ( ဆည္းလည္း၊ ေရခ်ဳိး ဆိပ္၊ ဒီ၊ အသစ္တဖန္၊ မီးဖြင့္လုိက္၊ ေကာင္းကင္၊ ည၊ ေန႔စြဲ) စသည္႔ ကဗ်ာ ၈ပုဒ္ ျပန္လည္ထည္႔သြင္း ေဖာ္ျပ ထားတာကုိ ေတြ႔ရွိရၿပီး ကဗ်ာအသစ္ ၁၇ ပုဒ္ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားရွိသည္။ ဆရာမုတ္သုန္၏ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီပုံမ်ား ႏွင့္အတူ ဆရာ ေမာင္သာႏုိး၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္လက္ရာအား မူရင္းကဗ်ာႏွင့္ တြဲဖက္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ကဗ်ာဆရာ ဇာတ္မင္းသားေလး ပြဲက သြားေတာ႔ကဗ်ာပါသြားသည္။ ဇာတ္မင္းသားေလး ကဗ်ာဆရာ ပြဲက ျပန္ ေတာ႔ကဗ်ာေတြက်န္ခဲ႔သည္။ ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား ကဗ်ာစာအုပ္ေအာက္ေျခမွတ္စုမ်ားအရ ဇာတ္မင္း သားေလးသိန္းေဇာ္ပြဲက ေဖ်ာ္ေျဖသည္႔ ၿမိဳ႕ မ်ားတြင္ ကဗ်ာဆရာေမာင္သိန္းေဇာ္က ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေအာင္ပင္လယ္၊ အင္းစိန္၊ ေရတာရွည္၊ ရန္ကုန္၊ ဟသၤာတ ၊ ျပည္၊ မႏၱေလး၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ သံတြဲ၊ ဧလာ၊ ေတာင္ငူ၊ သာေကတ၊ မုိးေကာင္း၊ ထီးခ်ဳိင့္၊ ဟုိပင္၊ ျမန္ေအာင္၊ ေျမာင္းျမ စသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတြလည္း စုံသည္။ နယ္လည္းစုံသည္။ ၁၉၈၆ မွ ၂၀၁၀ အထိ ကဗ်ာ ဆရာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ား၊ ေတာင္ကုန္း အေဟာင္းမ်ား။ လည္ျပန္ေငးေတာ႔ လြမ္းမိ သည္။

` မိန္းမသားတစ္ေယာက္

  မီးေတာက္တစ္ခု

  လမ္းနဲ႔ အစီအရီ

  အျမစ္က ေျမကို တြယ္သလုိ

  လူ႔ကမာၻေပၚ သူေနထုိင္ပုံရဲရင့္

  မုန္႔ကုိ ေရာင္းမွာလား ?

  မီးကုိ ေရာင္းမွာလား ?

  တစ္ေဆာင္းလုံးႏွစ္ထားတဲ႔ ေခတ္ဆစ္ကုိ မေရာင္းဘူး။

  လ၊ ေမွာင္ေလ လွေလ

  ေန႔တစ္ေန႔ကုိ ျပန္အမ္းဖုိ႔

  ၾကယ္အေၾကြေတြကို ေရတြက္ရင္း။´

( မီးနဲ႔ လုပ္တဲ႔မုန္႔- ေရတာရွည္၊ ၂၀၀၀ ကဗ်ာမွ)  

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔  ဘုရားပြဲေစ်းတန္းလမ္းေလွ်ာက္တုိင္း တခုတ္တရ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ႔သည္႔ မုန္႔။ မုန္႔ေလေပြ။ တူတုတ္ေခ်ာင္းႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ မီးေတာက္ေတြၾကားထဲ လွည္႔လုိက္၊ ေမွာက္လုိက္၊ လွန္လုိက္ႏွင့္ မုန္႔ေလေပြ ျပဳလုပ္ေနသည္ကုိ ၾကည္႔ခ်င္တာႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္း၀ယ္ယူမိၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ ၾကည္႔ရုံသက္သက္မဟုတ္၊ ကဗ်ာႏွင့္ ေရးသည္။ ကဗ်ာႏွင့္ ေမးလုိက္သည္။ မုန္႔ကုိ ေရာင္းမွာလား။ မီးကုိ ေရာင္း မွာလား တဲ႔။ ထုိေမးခြန္းက ကဗ်ာ၏အလွဓါတ္ကို အျမင့္ဆုံးစြဲတင္လုိက္သလုိ ကဗ်ာဖတ္သူ၏ သိမႈနယ္ ပယ္ ကုိ ခ်ဲ႕ထြင္မိေစသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀ေတြလည္း ပုိေမွာင္မွ ပုိလွခဲ႔ေလသလား။ မီးနဲ႔ ေရာင္းတဲ႔ မုန္႔ကို ၀ယ္ရင္း လ ကုိ ေငးမိသည္။

`ဆုိင္းဘုတ္ေတြကို

 ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာဖတ္ခဲ႔တယ္

 ဒါေပမယ္႔

 ကြ်န္ေတာ္႔ကုိေတာ႔

 ဆုိင္းဘုတ္ေတြက ဖတ္မၾကည္႔ၾကဘူး။

 ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အလ်ားအတုိင္း

 ေခြ်း၊ ေျခသံနဲ႔ မွားယြင္းမႈ

 တစက္စက္စိမ္႔၀င္

 အေပၚေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ ေနမြန္းတည္႔။´

(အဆင္မေျပမႈ ေန႔တစ္၀က္-၁၉၉၅၊ ရန္ကုန္ ကဗ်ာမွ)

          ေမွ်ာ္လင္႔ထားသေလာက္ျပန္မရႏိုင္သည္႔အရာမ်ားထဲတြင္ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀လည္းပါသည္။ အဆင္မေျပ မႈမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာ ေန႔လည္ခင္းသည္ အခ်ိန္တိတိက်က် ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာသည္။ ဆႏၵႏွင့္ ဘ၀ထပ္တူမက်မႈသည္ ကုိယ္႔တစ္ေယာက္တည္းကိုမွ လာလာစူးေနသည္႔ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းမဟုတ္မွန္း အသိခက္ခဲ႔သည္။ သည္လုိႏွင့္ ဆုေတာင္းေတြ မ်ားခဲ႔သည္။ သည္လုိႏွင့္ ေန႔ညသည္ ရွည္လ်ားခဲ႔သည္။ သည္လုိႏွင့္ အလုိမျပည္႔ျခင္းမ်ားကုိ လက္ခံရဲခဲ႔သည္။ ေနလည္ခင္း၏ အပူသည္ ကုိယ္႔ရင္ထဲက အပူထက္ ပုိျပင္းႏုိင္ဦးမလား။ သည္လုိႏွင့္ ဘ၀သည္ ရွည္းလ်ားေနပါလိမ္႔ဦးမည္။

` ဘ၀၌

  ရြတ္ဆုိခဲ႔သမွ် မေမ႔ႏုိင္

  ဘ၀၌

  မရြတ္ဆုိခဲ႔ေပမယ္႔ ၾကားႏုိင္၊

  ေသျခင္းတရားဆုိတာ

  ခဲရာခဲဆစ္မဟုတ္ပါဘူး၊

  ကုိယ္႔ဘက္က

  လုိက္ေလ်ာႏုိင္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။

( ကဗ်ာဆရာ- ၂၀၀၂၊ ရန္ကုန္ ကဗ်ာမွ) 

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ေသျခင္းတရားဆုိတာေလယာဥ္တစ္စီးကေနေလယာဥ္တစ္စီးေျပာင္းစီးသေလာက္ ပါ တဲ႔။ ေနမ်ဳိးက ေသျခင္းတရားဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တယ္ ေ၀ဒနာေတြက ေဆးဖက္၀င္တယ္ တဲ႔။ လွသန္းကေတာ႔ ကဗ်ာေတြရွင္ဖုိ႔ကဗ်ာဆရာေတြ ေသဖုိ႔သာျပင္ေပေတာ႔ တဲ႔။ ေမာင္သိန္းေဇာ္ကေတာ႔ ေသျခင္း တရားဆုိတာ ကုိယ္႔ဘက္က လုိက္ေလ်ာႏုိင္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္ တဲ႔။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ေသရမွာေၾကာက္တဲ႔ လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သိခဲ႔ၾကၿပီ။ ကဗ်ာေတြ ဘယ္လုိရွင္သန္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကမလဲ။ ကြယ္လြန္ ဆုံးသြားတဲ႔ ကဗ်ာဆရာတခ်ဳိ႕ကေတာ႔  မေသတ႔ဲ ကဗ်ာေတြ ေရးသားခဲ႔ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာတုိ႔ ကဗ်ာေတြေရာ ဘယ္ေလာက္ေဆးသားခုိင္ၾကမည္လဲ။ ရြတ္ဆုိခဲ႔သမွ် မေမ႔ႏုိင္၊ မရြတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ၾကားႏုိင္ေသာ ကဗ်ာေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

`ကဗ်ာဆုိတာ ႏွလုံးေသြးတစ္စက္နဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္စီးဆင္းႏုိင္တဲ႔ ျမစ္ျဖစ္တယ္။ စၾက၀ဠာထဲမွာ (ဒါမွမဟုတ္ ) လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ႐ႈမဆုံးေအာင္ ရုန္းကန္လွပေနတဲ႔ သဘာ၀တရားငယ္တစ္ခုလုိ႔၊ ကဗ်ာကုိ ေၾသာ္ ဘယ္သူေတြမ်ား ခ်စ္ႏုိင္ပါလိမ္႔´ လုိ႔ ႏွင္းရည္စက္လက္+ ရႈေမွ်ာ္ခင္း၂၁ မွာ ဆရာေမာင္သိန္း ေဇာ္ ေရးသားခဲ႔သလုိပါပဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ၾကြင္းက်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ခ်စ္ေနၾကပါလိမ္႔ဦးမည္။ ဆရာေမာင္သိန္းေဇာ္လည္း ေတာင္ကုန္းအသစ္မ်ားေပၚတြင္ ကဗ်ာအသစ္မ်ားကို ပစ္ခ်မထားမိပါေစနဲ႔ ဟုလည္း တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

မင္းနဒီခ

၂၁၊ ေမလ၊ ၂၀၁၃