ပင္လယ္ဆီ
မေရာက္ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာ ငါစီးထားတဲ့ အနီေရာင္႐ွဴးဖိနပ္တစ္ရံ
ငါ့မွာ
အနီေရာင္႐ွဴးဖိနပ္တစ္ရံရွိတယ္။ အျဖဴေရာင္ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြနဲ႔
ေျမမႈန္႔ေတြဟာ ဖိနပ္ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ရပ္လုိ႔ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ
ငါ ေရေဆးမပစ္ရက္ဘူး။ သန္႔ရွင္း မပစ္ရက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူမဟာ ငါနဲ႔ေတြ႕တုိင္း အျဖဴေရာင္ဖိနပ္ႀကိဳးေတြကုိ လိမ္က်စ္ေဆာ့ကစားတယ္
ႀကိဳးစရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားက ခဲပတ္ကေလးနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚ ျခစ္ၿပီး ငါ့နာမည္ကုိ ေရးေသးတယ္
ေနာက္ေတာ့ သူမက ငါ့ကုိ ထားခဲ့ၿပီး ပင္လယ္ဆီ ထြက္သြားတယ္
ပင္လယ္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ငါမသြားေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က အက်ယ္ႀကီး
ေသးႏုတ္တဲ့ ၾကယ္ငါးေတြဟာ ပင္လယ္ဆီက ထြက္ေျပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္
မရဘူး။ မုိက္မဲသူတစ္ခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ေရာက္ၾကရရွာ
ေရမႈန္ေရမႊားေတြေလ သူတုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ေနေရာင္အလာကုိ ေစာင့္စားေနတုန္း
မေျပာမဆုိနဲ႔မုန္တုိင္းဝင္လာတယ္။ လႈိင္းႀကီးတယ္။ ေရျမင့္တယ္
ကမ္းစပ္မွာ ငါမရွိဘူးဆုိေတာ့ ငါကံေကာင္းသြားတာပဲေပါ့
ေနကာမ်က္မွန္ေတြဟာ ေလဒဏ္ကုိ ေတာင့္မခံႏုိင္ဘူးေလ
ဆုိဖူးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိပဲ ထပ္ထပ္ခါခါ ငါ ဆုိညည္းမိေတာ့တယ္
ေလခြၽန္သံဟာ ငါ့ေတးသြားအလုိက္ ထပ္ၾကပ္မကြာ စည္းခ်က္လိုက္ေနတယ္
ငါ့နံေဘးတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ေန႔မွာပဲ ထင္ေယာင္ထင္မွား ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ လမ္းေတြ
ေကာင္းကင္ဟာ သံရည္ပူမုိးေတြ ႐ြာခ်ပစ္လုိက္ေပါ့ ငါ့ကုိယ္ေပၚ စုိစုိရဲႊ
ဘယ္လုိ ထီးတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါဘဲ ငါျပန္လာခဲ့ပါတယ္
သစ္ပင္တန္းေတြဟာ လႈိဏ္ဂူတစ္ခုလုိ ငါ့အေပၚအုပ္မုိးလုိ႔ ငါ့ကုိ အံ့ၾသေစတယ္
လမ္းမေတြဟာ ငါ့အိ္မ္အျပန္လမ္းအတြက္ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ ေျဖာင့္တန္းတည့္မတ္လုိ႔
ဒါေတြဟာ အနီေရာင္ ႐ွဴးဖိနပ္ေလးတစ္ရံေၾကာင့္လုိ႔ ဘယ္သူက ေတြးမိမွာလဲ
ငါ စြန္႔စားလုိက္တယ္။ အခုစီးထားတဲ့ အနီေရာင္႐ွဴးဖိနပ္ေလးကုိ ခြၽတ္ပစ္လုိက္တယ္
ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ဘက္ဆီ အားကုန္လႊဲပစ္ေပါက္လုိက္တယ္
ဒီဖိနပ္ကုိ သူမလက္ေဆာင္ဝယ္ေပးထားတာ။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ဒီ႐ွဴးဖိနပ္ေလးဟာ အနီေရာင္ေလးပဲလား။
ေမးခြန္းေတြဟာ ငါ့ကုိေပါ့ပါးေစတယ္။ လြတ္လပ္ေစတယ္။ ငါဟာ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ႔
အခု ေလထဲမွာ လႊင့္ေမ်ာလုိ႔။ ပင္လယ္ကုိ အေပၚစီးၾကည့္ ရယ္ေမာဟားတုိက္လုိ႔
ငါပ်ံတယ္။ ငါ ျပန္ခဲ့တယ္။ ေလစီးေၾကာင္းထဲ တ႐ြတ္ဆဲြလုိ႔။ ငါ့အသက္ရွဴသံ ငါေမ့ပစ္လုိ႔။
အျဖဴေရာင္ဖိနပ္ႀကိဳးထိပ္ဖ်ားက ခဲပတ္ကေလးနဲ႔
အဲဒီေန႔က ပင္လယ္ဆီ ငါမေရာက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျမႀကီးေပၚ ငါ ထုိင္ေရးလုိ႔
ေဘးမွာ။ အနီေရာင္႐ွဴးဖိနပ္ကေလးရဲ႕ ေဘးမွာ။
ေျမမႈန္႔ေတြဟာ ဖိနပ္ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ရပ္လုိ႔ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ
ငါ ေရေဆးမပစ္ရက္ဘူး။ သန္႔ရွင္း မပစ္ရက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူမဟာ ငါနဲ႔ေတြ႕တုိင္း အျဖဴေရာင္ဖိနပ္ႀကိဳးေတြကုိ လိမ္က်စ္ေဆာ့ကစားတယ္
ႀကိဳးစရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားက ခဲပတ္ကေလးနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚ ျခစ္ၿပီး ငါ့နာမည္ကုိ ေရးေသးတယ္
ေနာက္ေတာ့ သူမက ငါ့ကုိ ထားခဲ့ၿပီး ပင္လယ္ဆီ ထြက္သြားတယ္
ပင္လယ္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ငါမသြားေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က အက်ယ္ႀကီး
ေသးႏုတ္တဲ့ ၾကယ္ငါးေတြဟာ ပင္လယ္ဆီက ထြက္ေျပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္
မရဘူး။ မုိက္မဲသူတစ္ခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ေရာက္ၾကရရွာ
ေရမႈန္ေရမႊားေတြေလ သူတုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ေနေရာင္အလာကုိ ေစာင့္စားေနတုန္း
မေျပာမဆုိနဲ႔မုန္တုိင္းဝင္လာတယ္။ လႈိင္းႀကီးတယ္။ ေရျမင့္တယ္
ကမ္းစပ္မွာ ငါမရွိဘူးဆုိေတာ့ ငါကံေကာင္းသြားတာပဲေပါ့
ေနကာမ်က္မွန္ေတြဟာ ေလဒဏ္ကုိ ေတာင့္မခံႏုိင္ဘူးေလ
ဆုိဖူးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိပဲ ထပ္ထပ္ခါခါ ငါ ဆုိညည္းမိေတာ့တယ္
ေလခြၽန္သံဟာ ငါ့ေတးသြားအလုိက္ ထပ္ၾကပ္မကြာ စည္းခ်က္လိုက္ေနတယ္
ငါ့နံေဘးတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ေန႔မွာပဲ ထင္ေယာင္ထင္မွား ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ လမ္းေတြ
ေကာင္းကင္ဟာ သံရည္ပူမုိးေတြ ႐ြာခ်ပစ္လုိက္ေပါ့ ငါ့ကုိယ္ေပၚ စုိစုိရဲႊ
ဘယ္လုိ ထီးတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါဘဲ ငါျပန္လာခဲ့ပါတယ္
သစ္ပင္တန္းေတြဟာ လႈိဏ္ဂူတစ္ခုလုိ ငါ့အေပၚအုပ္မုိးလုိ႔ ငါ့ကုိ အံ့ၾသေစတယ္
လမ္းမေတြဟာ ငါ့အိ္မ္အျပန္လမ္းအတြက္ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ ေျဖာင့္တန္းတည့္မတ္လုိ႔
ဒါေတြဟာ အနီေရာင္ ႐ွဴးဖိနပ္ေလးတစ္ရံေၾကာင့္လုိ႔ ဘယ္သူက ေတြးမိမွာလဲ
ငါ စြန္႔စားလုိက္တယ္။ အခုစီးထားတဲ့ အနီေရာင္႐ွဴးဖိနပ္ေလးကုိ ခြၽတ္ပစ္လုိက္တယ္
ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ဘက္ဆီ အားကုန္လႊဲပစ္ေပါက္လုိက္တယ္
ဒီဖိနပ္ကုိ သူမလက္ေဆာင္ဝယ္ေပးထားတာ။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ဒီ႐ွဴးဖိနပ္ေလးဟာ အနီေရာင္ေလးပဲလား။
ေမးခြန္းေတြဟာ ငါ့ကုိေပါ့ပါးေစတယ္။ လြတ္လပ္ေစတယ္။ ငါဟာ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ႔
အခု ေလထဲမွာ လႊင့္ေမ်ာလုိ႔။ ပင္လယ္ကုိ အေပၚစီးၾကည့္ ရယ္ေမာဟားတုိက္လုိ႔
ငါပ်ံတယ္။ ငါ ျပန္ခဲ့တယ္။ ေလစီးေၾကာင္းထဲ တ႐ြတ္ဆဲြလုိ႔။ ငါ့အသက္ရွဴသံ ငါေမ့ပစ္လုိ႔။
အျဖဴေရာင္ဖိနပ္ႀကိဳးထိပ္ဖ်ားက ခဲပတ္ကေလးနဲ႔
အဲဒီေန႔က ပင္လယ္ဆီ ငါမေရာက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျမႀကီးေပၚ ငါ ထုိင္ေရးလုိ႔
ေဘးမွာ။ အနီေရာင္႐ွဴးဖိနပ္ကေလးရဲ႕ ေဘးမွာ။
မင္းနဒီခ
၆၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၅
၆၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၅
No comments:
Post a Comment