သိမႈ၊ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ အရွိတရား

သိမႈ၊ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ အရွိတရား

            ကဗ်ာဟာ ဘယ္လုိအေနအထားမ်ဳိးမွာ ေရာက္ရွိလာတတ္ပါသလဲ။ ထမင္းစားရင္းနဲ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔၊ စကားေျပာရင္းနဲ႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းနဲ႔၊ အျခားေသာ အေၾကာင္းတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္လုိအေနအထားအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဟာ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခုပါပဲ။ ကဗ်ာလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္မွ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖုိ႔ေတာ့ လုိမွာေပါ့။ အခုလည္း တရားတစ္ပုဒ္နာရင္းနဲ႔ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေတြးျဖစ္တာေလး ေရးျဖစ္မိပါတယ္။ မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ကိစၥမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္အရာမွ မၿမဲဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒီလုိ မၿမဲတဲ့အရာေတြထဲမွာ ကဗ်ာလည္း ပါပါတယ္။ ပုဂံေခတ္ဦးကေန စတင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာကဗ်ာဟာ ရတု၊ ရကန္၊ အဲ၊ အန္၊ လူးတား၊ ပ်ဳိ႕၊ ေမာ္ကြန္း၊ ဧခ်င္း၊ အုိင္ခ်င္း၊ တ်ာခ်င္း၊ ကာခ်င္း၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေဒြးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္၊ ေဘာလယ္ ကေန ဒီကေန႔ေခတ္ ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၊ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္ၿပိဳင္၊ Conceptual, LANGUAGE, Flarf, Digital, Slam, Installtion, Performance, Visual, Contemporary အထိ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲ ေရြ႕လ်ားလာခဲ့တာလည္း မ်က္ျမင္ပါပဲ။ ဒီအထဲကမွ ေခတ္ကာလအလုိက္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ကဗ်ာ ပုံသ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကဗ်ာနည္းနာတကၠနစ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေပၚမွာ ကဗ်ာေရးသူ၊ ကဗ်ာဖတ္သူေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ဂႏၳဝင္ ကဗ်ာမွ ႏွစ္သက္သူ၊ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာမွ ႏွစ္သက္သူ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာမွ ႏွစ္သက္သူ စသည္ျဖင့္ ရွိႏုိင္သလုိ ဂႏၳဝင္၊ ေလးလုံးစပ္၊ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္ၿပိဳင္မခြဲျခားဘဲ ကဗ်ာမွန္သမွ် ႏွစ္သက္လက္ခံသူ၊ တန္ဖုိးထားသူေတြလည္း ရွိေနႏုိင္ဦးမွာပါ။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေခတ္တုိင္းမွာလည္း သူ႔ျပႆနာနဲ႔သူ ႐ႈပ္ေထြးခဲ့၊ ေျဖရွင္းခဲ့၊ ရင္ဆုိင္ခဲ့၊ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာလည္း အမွန္ပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာနဲ႔ ကဗ်ာဖတ္သူၾကားက အကြာအေဝးကုိ ျပန္ေကာက္ခ်က္ဆြဲရရင္ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားတစ္ခုဟာ သူ စတင္ ေပၚေပါက္ျဖစ္ထြန္းရာ  သူ႔ေခတ္ကာလတုန္းဆီက ကဗ်ာဖတ္သူအတြက္ ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲခဲ့မွာ မွန္ေပမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ျဖတ္သန္း အၿပီးမွာ အဲဒီ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားဟာ ကဗ်ာဖတ္သူနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္သြားၿပီး လြယ္ကူတဲ့ ကဗ်ာေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေရြ႕လ်ားလာပါတယ္။ ဒါဟာ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ ကဗ်ာဖတ္က်င့္နဲ႔ ဆုိင္ၿပီး ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ ေရွ႕ကေန ဆယ္စုႏွစ္တခုစာအထိ ႀကိဳျမင္ႏုိင္တဲ့သူေတြ အျဖစ္ေရာက္ရွိေစပါတယ္။ ဒါက အေရးအသားနဲ႔ တင္ျပပုံအပုိင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိ ေတြးမိတာေလးပါ။ ဒီအေတြးကုိ နည္းနည္း ထပ္ခ်ဲ႕ ၾကည့္မိတဲ့အခါ ကဗ်ာေရးသူေတြကုိ သရုပ္မွန္ကဗ်ာေရးသူ၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးသူနဲ႔ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးသူေတြအျဖစ္ ထပ္ၿပီး ပုိင္းျခား ၾကည့္မိပါေသးတယ္။

သရုပ္မွန္ကဗ်ာေရးသားသူေတြဟာ လက္ေတြ႔အရွိတရားဆီ ေရာက္ေအာင္ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အထိအေတြ႔ ရုိက္ခတ္မႈ ျမင္သိမႈ ေတြကတဆင့္ စာေပအႏုပညာတစ္ရပ္အျဖစ္ စာ/ ကဗ်ာဖတ္သူဆီကုိ တုိက္ရုိက္ေပးပုိ႔တယ္။ အရာဝတၳဳတစ္ခုကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္သလုိ ဖန္တီး ဖဲြ႔ႏဲြ႔ တည္ေဆာက္တယ္။ ဦးတည္ခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုနဲ႔ ပန္းတုိင္တည္ေဆာက္ၿပီး အဲဒီပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ဇာတ္ေပါင္းရင္ ဘယ္သူဘုရားေလာင္းလဲ ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ သင္ခန္းစာေတြ အဘိဓမၼာေတြကုိ သဘာဝက်က် ထည္႔ေပးတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီအရာေတြ အားလုံးဟာ ရွိၿပီး ျဖစ္ၿပီးသားေတြပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ ဖတ္သူကုိ အရွိတရားဆီ ေရာက္ေအာင္ သတိေပးတာပါပဲ။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ဒါမ်ဳိးေတြ ရွိေနတယ္လုိ႔ လက္တုိ႔လုိက္တာပါပဲ။ အျမင္သာဆုံးထုတ္ႏႈတ္ျပရရင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာေတြဟာ အထင္ရွားဆုံးဥပမာေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီအထဲကမွ ရုပ္ရွင္၊ သီခ်င္းအျဖစ္ ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ “ပန္းပန္လ်က္ပဲ” ကုိ ျပန္ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ ေဗဒါပန္းေလးဟာ အျပင္ေလာကမွာ အမွန္တကယ္ရွိေန၊ ျမင္ေနရတဲ့ အရွိတရားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာက သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာအတတ္ပညာနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ ဖန္တီးျပလုိက္ပါတယ္။ ဒါကုိ ကဗ်ာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သိမႈျပန္လည္တည္ေဆာက္ၿပီး ေလာကဓံနဲ႔ မိမိကုိယ္ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ကဗ်ာထဲက ရလာတဲ့ အလင္းပြင့္မႈကုိ ရယူၾကရတာပါ။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။

ညိဳျပာျပာ လတာျပင့္ ေျခရင္း။

လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လိႈင္းသက္ရာ ဆင္း။

ဆင္းရလဲ မသက္သာ။

အုန္းလက္ေႂကြ ေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို႕လာ။

အဆင္းနဲ႕ အလာ၊ ေဗဒါမ အေထြး။

အုန္းလက္ေႂကြ သူ႕နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ့ရေသး။

ေဆာင့္ခဲ့လဲ မသက္သာ။

ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက၊ ဖံုးလိုက္ျပန္ပါ။

ျမႇုပ္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါ အလွ။

တစ္လံကြာ လိႈင္းအႂကႊ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ။

ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ။

ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လို႕လာ။

ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ၊ ေဗဒါက တစ္ပင္ထဲ။

အယက္ အကန္ ခံလို႕

ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ ပဲ။ ။

(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)
တကၠသိုလ္အိုးေ၀မဂၢဇင္း(၁၉၆၀)

            ေနာက္တစ္ပုဒ္အေနနဲ႔လည္း ဆရာၾကည္ေအာင္ရဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကဗ်ာကုိ ထုတ္ႏႈတ္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ဒီလုိသရုပ္မွန္ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့ရဖူးတာကုိ ျပန္အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မယ္။

စည္းနဲ႔ ေဗ်ာက္

ခြ်င္ ေခါက္

ေမ်ာက္ကား

မင္းသား

ေတး ဟစ္ေၾကာ္

လမ္းေပၚသြား

လူကား

သူေတာင္းစား။

(ၾကည္ေအာင္)

၁၉၇၈

           ေမာ္ဒန္(ဝါ) ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူေတြက်ေတာ့ သိမႈကုိ အေျခခံတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔သိထားသမွ်ေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ တုိက္ရုိက္မေျပာဘူး။ သူတုိ႔ဟာ အရွိတရားက သက္သက္၊ သိမႈက သက္သက္လုိ႔ အၿမဲေတြးတယ္။ တကယ္လည္း ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ သိမႈ တုိင္းဟာ အရွိတရားမျဖစ္ႏုိင္သလုိ တကယ့္အရွိတရားတုိင္းကုိလည္း ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကလဲြလုိ႔ အလုံးစုံ သိႏုိင္တဲ႔သူ မရွိေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ သိမႈကုိ ခ်ဲ႔ထြင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဴိးနဲ႔ အရွိတရားကုိ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ အရာရာကုိ သံသယအျမင္နဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ဒီတစ္ခုဟာ ဒါအျပင္ ေနာက္ထပ္တစ္ခုမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား ဆုိတာမ်ဳိးလည္း စဥ္းစားတယ္။ ေမာ္ဒန္ သမားေတြရဲ႕ ေဝဝါးေထြျပားမႈနဲ႔ မသိစိတ္က ထြက္က်လာတတ္တဲ႔ စကားလုံးေတြဟာ အရွိတရားဆီကုိပဲ ဦးတည္သြားတာေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ စနစ္တက်ေသခ်ာမႈကုိ သေဘာမတူဘူး။ အရာအားလုံးဟာ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနတယ္။ ဥာဏ္ပညာ ရင့္သန္လာ တာနဲ႔အမွ် ေနာက္ထပ္ကမာၻတစ္ခုကုိ ရွာေဖြေနသလုိမ်ဳိး ေနာက္ထပ္တုိးဝင္လာမယ့္ သိမႈတစ္ခုခုကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ေမာ္ဒန္ သမားေတြဟာ ဒါေတြကုိ စာ/ ကဗ်ာ/ အျခားအႏုပညာတစ္ရပ္ရပ္နဲ႔ Art Work တစ္ခုခုဖန္တီးတဲ႔ အခါမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ပန္းတုိင္ကုိ မေဖာ္ျပဘူး။ ခံစားခ်င္သူက ကုိယ့္ဘာသာတည္ေဆာက္ယူရတယ္။ ခံစားသူရဲ႕ သိမႈရွိသေလာက္ပဲ ေမာ္ဒန္လက္ရာေတြဟာ ပန္းတုိင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္လုိ႔ ရတယ္ ဆုိရမလုိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာ္ဒန္လက္ရာေတြဟာ ခံစားသူသိမႈ နည္းပါးရင္ နည္းပါးသေလာက္ နားလည္ဖုိ႔ ခက္ခဲေလ့ ရွိေနတာကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္ဒန္သမားေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဆႏၵကလည္း အရွိတရားဆီကုိပါပဲ။ ေမာ္ဒန္(ဝါ) ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကုိ ထုတ္ႏႈတ္ျပရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိေနမွာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ ေယဘုယ် အခ်က္ အလက္ေတြကုိက ေထြျပားတယ္။ ရုိးရုိးစင္းစင္းမဟုတ္။ သိပ္သည္းတယ္။ က်ဲတဲတဲမဟုတ္။ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းလႊမ္းၿခံဳတယ္။ မက်ဥ္းေျမာင္း။ ရိပ္ကာ၀ဲကာေျပာတယ္။ တုိက္ရုိက္မေျပာ။ဧကန္သေဘာတရားေဆာင္တယ္။ ျပဳအပ္တဲ႔ တရားမေဆာင္။ အကြက္သေဘာ ေဆာင္တယ္။ မ်ဥ္းသေဘာကို မေဆာင္လို႔ ဆုိထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာထဲကမွ ထင္ရွားတဲ့ကဗ်ာေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာ ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ နစ္ကဆင္ႏွင့္ စစ္တုရင္ကစားျခင္း၊  ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ငါး၊ ဆရာ လွသန္းရဲ႕ ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ေမြးမွာလည္း ကဗ်ာေတြကုိ ထုတ္ႏႈတ္ျပခ်င္ပါတယ္။

ညက
အိပ္မက္ထဲမွာ
ငါ... နစ္ကဆင္နဲ. စစ္တုရင္ကစားတယ္။
နစ္ကဆင္ဟာ
မာတနီေသာက္လိုက္
ေဆးျပင္းလိပ္ဖြာလိုက္
ဒိန္ခဲစားလိုက္
စစ္တုရင္ေရႊ.လိုက္...။
ငါ.ပုလင္းထဲမွာ
ေကာက္ညွင္းအရက္ ဆယ္ပက္
ခေပါင္းတစ္ဗူး
ျခဴးတစ္လိပ္နဲ.။
နစ္ကဆင္
အရင္ေရႊ.ကတည္းက အမွား
အလကားပဲ...။
နစ္ကဆင္ရဲ. 'ကင္း '
ငုရင္သီဘင္း ေတာ္လွန္ ' ကြင္း' နဲ.ခ်က္တယ္
ဘယ္ေျပးထြက္မလဲ...။

(ေမာင္ေလးေအာင္ / နစ္ကဆင္ႏွင့္ စစ္တုရင္ ကစားျခင္း ကဗ်ာမွ)
မိုးေ၀မဂၢဇင္း

တစ္ဘဝလုံးလုိလုိ

ငါးရယ္လုိ႔ တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ မမိ

ၾကည့္

မိမယ့္ မိေတာ့ စၾကဝဠာႀကီး

အေပၚဆြဲတင္လုိက္ေတာ့

ငါ့ ငါးမွ်ားတံဟာ ကုိင္းညႊတ္ၿပီး

သက္တန္႔ျဖစ္သြား

ငါ့ကုိ ျပန္မွ်ားခဲ့ေပါ့။

( ေမာင္ေခ်ာႏြယ္/ ငါး ကဗ်ာမွ)

ငါတုိ႔ရွာေဖြခဲ့တဲ့ အေႏြးဓာတ္

ငါတုိ႔ရဲ႕ ေသြးေအးမႈမ်ား

ငါတုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ေႏႊးေနရတဲ့ ေန႔ေတြ

ဒါနဲ႔ ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ ေမြးမွာလဲ။

ငါတုိ႔ရဲ႕ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္မႈမ်ား

ငါတုိ႔ရဲ႕ အပူအစပ္ေရွာင္ခဲ့ပုံမ်ား

ငါတုိ႔ရဲ႕ ေန႔ေစ့လေစ့ သေႏၶသား

ဒါနဲ႔ ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ ေမြးမွာလဲ။

ငါတုိ႔ ဆုံးရႈံးခဲ့တဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

ငါတုိ႔ ဆင္းသက္မိတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား

ငါတုိ႔ ပိတ္မိသြားတဲ့ ေႏွာင္အိမ္မ်ား

ဒါနဲ႔ ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ ေမြးမွာလဲ။

ငါတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္မ်ား

ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ ေမြးမွာလဲ။

ငါတုိ႔ စေတးခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲမ်ား

ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ ေမြးမွာလဲ။

ငါတုိ႔ရဲ႕ေခၽြးမ်ား

ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ ေမြးမွာလဲ။

(လွသန္း/ ေႏြဦးက ဘယ္ေတာ့ေမြးမွာလဲ)

ခ်ယ္ရီ၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၁

ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးသူေတြ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ Contemporary ကဗ်ာေရးသူေတြကေရာ ဘယ္လုိလဲ ဘယ္ထိသြားမွာလဲလုိ႔ ေတြးမိတဲ႔ အခါ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာကလည္း အရွိတရားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လုိခ်င္တဲ႔ အရွိတရားက တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ေမာ္ဒန္ဝါဒရဲ႕ သိမႈဆိုင္ရာ တည္ေဆာက္ခ်ဲ႕ထြင္မႈကုိ ျငင္းဆန္တယ္။ သိမႈဆုိင္ရာတည္ေဆာက္မႈ အေဆာက္အဦအျပင္ဘက္က လက္ရွိကမာၻကုိ လုိခ်င္တယ္။ ဥပမာ- လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ ဒါ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ယာယီရပ္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ စားပဲြေပၚမွာ ဖန္ခြက္တစ္လုံး ရွိေနတယ္။ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဘူး။ စားပဲြေရာ ဖန္ခြက္ေရာ ယာယီပဲ။ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ သူတုိ႔လက္ရာေတြကုိ ဗဟုိခ်က္မဲ႕ေစတယ္။ သိမႈကုိ အတြင္းက်က် တည္ေဆာက္ၿပီး ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ လက္ရာေတြကုိ ျပဳလုပ္တယ္။ တကယ္ရွိေနတဲ႔ အရာေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အရွိတရားကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား တယ္။ ပုိ႕စ္ေမာ္ဒန္လက္ရာေတြဟာ သိမႈကုိ လက္လြတ္စပယ္ ဘယ္ေတာ့မွမဖန္တီးဘူး။ စနစ္တက်အတည္ျပဳထားတဲ႔ သိမႈေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္တယ္။ မသိစိတ္ဆုိတာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြမွာ မရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ေမးခြန္းေတြ။ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ အေျဖ မရွိတဲ႔ ေမးခြန္းေတြ လက္ရွိအေျဖနဲ႔ မလုံေလာက္ေတာ့တဲ႔ ေမးခြန္းေတြကုိ ႏွစ္သက္တယ္။ အရွိတရားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာရွိသလဲဆုိတာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြ အသိခ်င္ဆုံးေမးခြန္းပဲ။

ျပြတ္သိပ္က်ပ္ည်ပ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအစြန္အဖ်ားမွာ ေရွးေဟာင္းရာဇဝင္ဘတ္စ္ကား

ဆင္ျခင္မႈအဓိကဝါဒနီးပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့

(ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္) အခုထိ မေမြးေသး

အသက္ပုိရွည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ ၾသဝါဒလုိလုိ အမိန္႔လုိလုိ

‘သာမန္ဘဝေတြကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ ၉/၁၁’

အဲဒီလုိဆုိ ကဗ်ာႀကီးဟာ ေမွာင္လုိက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း

‘ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူရဲေကာင္းမဟုတ္ရိုး အမွန္ပါ’ဟု ဝန္ခံေၾကာင္း

ဥေရာပဟာ အေရိကန္ကုိ အေၾကြးတင္သလုိ

သူ႔ေလာဘဟာ ေသအထိ ကံကုိ အေၾကြးတင္တယ္

မကုိင္တြယ္ရေသးတဲ့ အၿပဲႀကီးေတြ စိတၱလူမႈ

အင္အားမဲ့စြာ လက္ပုိက္မၾကည့္ရင္

ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြားရတယ္ ရဝမ္ဒါ/ ကုလသမဂၢ

ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း ဗုံးေဖာက္ခြဲၾကတယ္

မိန္းကေလးေတြကုိလည္း ႏွာေခါင္းျဖတ္ပစ္တယ္

ေမြးကင္းစကေလးငယ္ေတြကုိလည္း

ေသျခင္းခ်ဳိခ်ဳိ တုိက္ေကၽြးတယ္

(ေဇယ်ာလင္း/ Your World Today ယေန႔ သင့္ကမာၻ ကဗ်ာမွ)

ကဗ်ာဆုိတာျပဳလုပ္ျခင္း၊ ၂၀၁၀

ေန႔သည္ လင္းလြန္းလွသည္။ အားစုိက္ရာ မရ။ အခ်ိန္ဆက္ ေရြ႕ေနဆဲမွာ ၾကာ။

ပုိက္ဆံေတြ ပ်က္ၿပီ။ ေရဒီယုိ နာရီ စက္ပစၥည္းမ်ား နည္းတူ။

ေရခဲေသတၱာထဲ အဆီခဲခဲ အနံ႔မဲမဲေခတ္ႀကီး

ေနႏွင့္ ရွည္ၾကာ ျမက္ဖ်ားအဝါ

သစ္ရြက္ေတြဟာ မပြင့္ေသးတဲ့ ပန္းမ်ား။

စိတ္ပါဝင္စားမႈ ေျပာင္းလဲရန္ လုိအပ္သမွ် မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ား

ေရးျခစ္ၾကည့္ပါ

မွန္မွန္ အားလုံးက မတူ။ မတူႏုိင္။

ျဖစ္ႏုိင္ေခ်တစ္ခု၏ေနာက္ဆက္တြဲ အနာဂတ္မ်ား

ခ်ဥ္းကပ္ပုံအေျခခံ အထုိင္ထားတာကစ၍

ပထမလတြင္ ယခုႏွစ္ႏွင့္ မႏွစ္က။ ၿပီးေတာ့ မေျပာင္း။ ေျပာင္းရန္မလုိဟု ယူဆထားပုံ

သူ႔ကုိ မထိရ။ ေနာက္ အဆက္အစပ္ျပတ္။

(ေက်ာ္ေဇာခုိင္/ ေန႔မ်ား။ ေနထုိင္ျခင္းကဗ်ာမွ)

ၾကာပန္းႏွင့္ နီေသာ ဇီဝေဗဒ၊ ၂၀၁၅

ငါတုိ႕လက္ေတြဟာ
ကုိယ့္လိင္တံေတြကုိ ဆုပ္ခ်င္ဆုပ္
ဒါမွမဟုတ္
သံဆူးႀကဳိးေတြကုိ မလႊတ္တမ္းဆုပ္လုိ႕
မရဏကမၻာဆီ
အတူသြားဖုိ႕
ကတ္(Kurt) က
ငါတုိ႕ကုိ ဖိတ္ေခၚခဲ႕တယ္
ဂစ္တာကုိ ဘယ္လက္နဲ႕တီး
ျပီးရင္ ေသနတ္ေမာင္းကုိ
ညာလက္နဲ႕ျဖဳတ္
လူငယ္ဘဝရဲ႕
အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့
ဒီေလာက္ပါပဲ
အလံေတာ္ႀကီးေအာက္မွာပဲ
ငါတုိ႕ဂစ္တာေတြကုိ ထားရစ္ခဲ႕တယ္
ငါတုိ႕ဘဝေတြကုိေတာ့
သဲပူပူထဲမွ လိပ္ဥမ်ားပမာ
လက္ႀကီးတစ္ဖက္က ႏွဳိက္ယူသြားခဲ႕တယ္

သင္၏ အဖဘုရားသခင္ ႏုိင္ငံေတာ္။

(ေအာင္ခင္ျမင့္/ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း ၁၄ )

ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာသုံးပုဒ္ရဲ႕ ကဗ်ာစာသားအခ်ဳိ႕နဲ႔ ကဗ်ာဖြဲ႔ပုံ၊ ကဗ်ာလုိင္းျဖတ္ပုံ၊ အသုံးျပဳထားတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ အေသအခ်ာ ဖ်င္ဖ်က္ၿပီး တည္ေဆာက္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ပို႔ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးသူ(သုိ႔) ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာေရးသူေတြရဲ႕ ကဗ်ာအေပၚမွာ သိမႈ တည္ေဆာက္ပုံ၊ ျပင္ပေလာကအရွိတရားတစ္ခုအေပၚမူတည္ၿပီး ကဗ်ာျပဳလုပ္ပုံ၊ ကဗ်ာဖတ္သူအေပၚ ေမးခြန္းထုတ္ပုံ၊ ကဗ်ာထဲမွေန ျပင္ပေလာကအရွိတရားကုိ လက္ခံထားပုံ စတဲ့ ကဗ်ာကေပးတဲ့၊ ေျပာျပေနတဲ့ သိမႈ၊ အရွိတရားေတြကုိ ျမင္ေတြ႔ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ခ်ည္းပဲ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥာဏ္ေလးေတာ့ ကူရမွာပါ။ ကဗ်ာေတြဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကဗ်ာဟာ တစ္ခုခုကုိ ေပးမယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ယုံၾကည္မထားပါနဲ႔။ ကဗ်ာဆီကေန တစ္ခုခုကုိ ရေတာ့မယ္လုိ႔လည္း ခင္ဗ်ား ေမွ်ာ္လင့္မထားပါနဲ႔။ ကဗ်ာဟာ သိမႈ၊ အရွိတရားနဲ႔ ဥာဏ္ပညာ ရဲ႕ ၾကားက စကားလုံးတည္ေဆာက္ထားမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အရွိတရားေနာက္မွာ ရွိေနတာ မရွိျခင္းပဲ။ နတၳိပဲ။ ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ႔တဲ႔ မၿမဲျခင္းဆုိတာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြ ရွာေနတဲ႔ ျပႆနာပဲ။ အားလုံးဟာ ယာယီပဲ ။ အရာအားလုံးဟာ မၿမဲျခင္းပဲ။ မွားခ်င္လည္း မွားႏုိင္တယ္။ မွန္ခ်င္လည္း မွန္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အစစအရာရာ ေတြးၾကည့္မိယုံ သက္သက္မွ်သာပါပဲ။

မင္းနဒီခ
၁၉၊ ၄၊ ၂၀၁၆