အပန္းေျဖဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့ ပန္းၿခံ
စာအုပ္အမည္
- ပန္းၿခံ၌
အပန္းေျဖျခင္း
ေရးသူ
- စံညိမ္းဦး
ထုတ္ေ၀သည္႔ကာလ - မတ္လ၊ ၂၀၁၆
ထုတ္ေ၀သည္႔တုိက္
- ႏွစ္ကာလမ်ား
၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လမတုိင္ခင္အထိ
မႏၱေလးကဗ်ာဆရာေတြထဲက ကဗ်ာစာအုပ္အထုတ္ေစခ်င္ဆုံးလူ (၂)ဦး ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္က
ကုိေက်ာက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေခၚၾကတဲ့ ခင္ေဇာ္ျမင့္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က (ကုိ) စံညိမ္းဦး။
ေက်ာက္လုံးနဲ႔ ေက်ာက္တုိင္။ သလင္းဦးနဲ႔ အိမ္အုိညီ။ ၉၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ
ကဗ်ာေလာကထဲ အတြဲညီညီ၊ အကဲညီညီနဲ႔ လမ္းေဖာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး။ ၉၀
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာရင္ ဘယ္လုိမွ ခ်ပ္လွပ္ထားလုိ႔ မရတဲ့ ကဗ်ာဆရာႏွစ္ဦး။
ခင္ေဇာ္ျမင့္အေၾကာင္းေျပာရင္ စံညိမ္းဦးပါလာသလုိပဲ။ စံညိမ္းဦးအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆုိရင္
ခင္ေဇာ္ျမင့္ဆီ ေရာက္သြားႏုိင္တာပါပဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ တြဲခဲ့ၾကသလုိ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ
သလင္းဦး၊ အိမ္အုိညီ ကေလာင္ ေတြနဲ႔ “အင္ၾကင္းေရာင္ ပင္လယ္ေသကမ္းေျခ”
ဖေယာင္းလက္ေရးစာအုပ္လည္း တြဲထုတ္ခဲ့ဖူးတာပါ။
၂၀၁၀
စာေပစီစစ္ေရးေျဖေလ်ာ့ၿပီးေနာက္ပုိင္း ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကုိ အုပ္တစ္ရာေက်ာ္
ထြက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံးက ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ လုံးဝစိတ္မဝင္စားၾက။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ဖုိ႔
ေျပာရင္လည္း ဘုကလန္႔ေတြ ျပန္ၾကားရတာသာ အဖတ္တင္မယ္။ သူတုိ႔က တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾက။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ခင္ေဇာ္ျမင့္၊ စံညိမ္းဦးတုိ႔၏ ကဗ်ာေတြ ေကာင္းခဲ့၊
နာမည္ႀကီးခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီ။
မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚေတြမွာ ပုံႏွိပ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြက
ဒီေန႔မွာ ျပန္ရွာ ဖတ္ဖုိ႔ ခက္ခဲေနၿပီ။ အသိမ္းအဆည္းေကာင္းသူ၊
တန္ဖုိးထားသူတစ္ခ်ဳိ႕ေတြဆီမွာပဲ ရွိႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး၏
ကဗ်ာေတြကုိ စုစုစည္းစည္းျပန္လည္သိမ္းဆည္းမွတ္တမ္းထားရွိဖုိ႔က ကဗ်ာစာအုပ္အျဖစ္နဲ႔သာ
ျပန္လည္ ထြက္ရွိ လာဖုိ႔က အေကာင္းဆုံး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆုံျဖစ္တုိင္း
ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ၂၀၁၅၊ ဇူလုိင္မွာ (ကုိ)
ခင္ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ “ ကဗ်ာ ၂၁ ပုဒ္” ထြက္လာၿပီး ၂၀၁၆၊ မတ္လမွာ
(ကုိ)စံညိမ္းဦးရဲ႕ “ပန္းၿခံ၌
အပန္းေျဖျခင္း” တုိ႔ဆက္တုိက္ထြက္ရွိလာပါတယ္။
“ပန္းၿခံ၌
အပန္းေျဖျခင္း” မွာ ပိေေတာက္ေျမ မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၅ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့
ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႕ အက္ေဆးကုိပါ ျပန္လည္ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပေပးထားတဲ့အျပင္ ေမာင္သင္းခုိင္၊
ေမာင္မႈိင္းလြင္(အင္းဝ)၊ ညိဳမင္းထက္၊ ထက္တည္ျမင့္၊ ဟိန္းျမတ္ေဇာ္၊ ခင္ေဇာ္ျမင့္၊
ေမာင္ရွင္ေစာ၊ ေဝးေခါင္၊ အုိေအာင္၊ ႏုိင္းႏုိင္၊ ေဇာ္ေဝ တုိ႔ရဲ႕ အမွတ္တရ အေရးအသားေတြကုိပါ
တခုတ္တရေနရာေပးေဖာ္ျပထားလုိ႔ ပုိေက်နပ္ရပါတယ္။ ဒီလုိအမွတ္တရ အေရးအသား ေတြဟာ
ကဗ်ာေရးေဖာ္အခ်င္းခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြြညီအစ္ကုိ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕
စံညိမ္းဦးအေပၚထားတဲ့အျမင္၊ ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြကုိ ေပၚလြင္ေစတဲ့အျပင္ စံညိမ္းဦးပုံရိပ္ကုိ စလုိက္မီးထုိးေပးထားသလုိပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ႏွစ္သက္လုိ႔ (ကုိ)ခင္ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ အေရး အသားအနည္းငယ္ကုိ
ျပန္ေဖာ္ျပလုိက္ပါရေစ။
ေလယာဥ္ပ်က္ကုိ
ရွာေနတာ မဟုတ္ဘူး
က်န္ရစ္သူေတြကုိ
ရွာေနတာ။
ေျမစာပုံကုိ
ရွာေနတာ မဟုတ္ဘူး
က်န္ရစ္သူေတြကုိ
ရွာေနတာ
သံေယာဇဥ္ေတြကုိ
ရွာေနတာ မဟုတ္ဘူး
က်န္ရစ္သူ
အခ်စ္ေတြကုိ ရွာေနတာ။
ကံေကာ္ပန္းေတြကုိ
ရွာေနတာ မဟုတ္ဘူး
က်န္ရစ္သူ
ဝတ္ဆံေတြကုိ ရွာေနတာ။
သူ႔ကဗ်ာေတြက
အဲ့လုိ ကဗ်ာေတြ။
(ခင္ေဇာ္ျမင့္)
ဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ စံညိမ္းဦးလုိ႔ ဆုိလုိက္တာနဲ႔
တြဲပါလာတတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြျဖစ္တဲ့ နတ္စိမ္း၊ တမုိးသားလုံး ေအးျပည့္ျပည့္၊ ေတာေၾကာင္
စတဲ့ ကဗ်ာေတြအပါအဝင္ ကဗ်ာ ပုဒ္ေရ(၈၀)နဲ႔ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကုိယ္ေရးအက်ဥ္းကုိပါ
ေဖာ္ျပထားတဲ့အတြက္ ပန္းၿခံဟာ ကဗ်ာဖတ္သူအတြက္ စံညိမ္းဦး ဘာလဲ၊
စံညိမ္းဦးဘယ္လဲဆုိတာ အနီးစပ္ဆုံး ခန္႔မွန္းႏုိင္မယ့္အျပင္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ အေရြ႕နဲ႔
ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕အလွဓာတ္ ကုိပါ ခံစားသိရွိႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ “ပန္းၿခံ၌
အပန္းေျဖျခင္း” ဟာ စံညိမ္းဦးရဲ႕ ဘဝျဖတ္သန္းမႈ၊ စံညိမ္းဦးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔
နာက်င္မႈ၊ စံညိမ္းဦးရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးခံယူခ်က္နဲ႔ သမုိင္းျဖတ္သန္းမႈ စတာေတြကုိပါ
စုစည္းေဖာ္ျပထားတဲ့ အတၳဳပတၱိ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ပန္းၿခံထဲက ကဗ်ာေတြကုိ အေသအခ်ာဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ
ကဗ်ာရဲ႕ ေနာက္ခံအခင္းအက်င္းေတြဟာ စုံလင္ လွတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ‘ဖီးနစ္ၿမိဳ႕’၊ ‘ၾကပ္ျပင္’၊ ‘ရန္ကုန္’၊ ‘လွည္းတန္းမွာ ၈/၁၀’၊
‘သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္(၂)’၊ ‘ၾကယ္ဝင္စား’၊ ‘မွန္ထဲက ေရႊငါးေလး’၊ ‘ညိဳမင္းထက္’၊
‘ကမီးကေလာ္ဒဲလ္အတြက္ ေတး’၊ ‘ေရနံေခ်ာင္းကန္ေတာ့ခ်ဳိး’၊ ‘ေက်ာက္ဆည္ည’၊
‘လွန္႔ခ်င္း’၊ ‘ငါ့အတြက္ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔ ဗမာျပည္’ စတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၊ ေနရာတစ္ခုခု၊
အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု စတဲ့ တစ္ခုခုကုိ ဦးတည္ၿပီး ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ။ ‘ညီမေလးနဲ႔
တၿမိဳ႕စီ တနယ္စီ’၊ ‘တမုိးသားလုံး ေအးျပည့္ျပည’့္၊ ‘မီးဖုိေခ်ာင္’၊ ‘ဝုိင္အမ္ဘီသခင္တင္ေျပာခဲ့တဲ့
အခ်စ္အေၾကာင္း’၊ ‘မင္းမရွိတဲ့ မီးပုံပြဲ’၊ ‘အၿမိဳက္ကေလး’ စတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔ ကဗ်ာေတြ။ ‘နတ္စိမ္း ၂၅’၊ ‘ေန႔ခင္းေဆြးေဆြး’၊
‘ကေဖးဆုိင္ေန႔ရက္မ်ား’၊ ‘ခ်ည္တုိင္’ တုိ႔လုိ ပုဂၢလ ခံစားမႈဗဟုိျပဳကဗ်ာေတြနဲ႔ ‘ကြမ္းရြက္ ေလးေတြလုိ စိမ္းစိမ္းစုိမေနတဲ့
ကြမ္းယာဆုိင္’၊ ‘အဆင္မေျပမႈ’၊ ‘စာေျခာက္ရုပ္’၊ ‘ဂြာရာနီကား’၊ ‘ဝကၤပါ’ တုိ႔လုိ လူ႔အဖြဲ႔
အစည္း ဗဟုိျပဳကဗ်ာေတြ။ အဲဒီလုိ စုံလင္လွတဲ့ ကဗ်ာေနာက္ခံ အေၾကာင္း အရာေတြဟာ
ပန္းၿခံထဲမွာ တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရသလုိ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီဟာ
ရသတစ္မ်ဳိးစီနဲ႔ လာေရာက္အပန္းေျဖေနသူကုိ ဖမ္းစားထားမွာပါ။
ကဗ်ာေတြအကုန္လုံးကုိ
အေသအခ်ာဖတ္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းစားႏိုင္ဆုံးနဲ႔ စိတ္ညႊတ္ႏူးမႈကုိ
အေပးႏုိင္ဆုံးဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီရဲ႕ အဆုံးသတ္ေတြမွာ အသုံးျပဳေလ့ရွိတဲ့
စကားလုံးခ်ိတ္တြဲမႈနဲ႔ နိမိတ္ပုံ သေကၤတ ေတြဟာ တသသျဖစ္ေအာင္ စြဲမက္ေစပါတယ္။ ဥပမာ-
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္
ၿပီးေတာ့လည္း
ျပန္လာခဲ့တယ္ (ခ်ည္တုိင္)
ၾကားပါစ
ဘယ္လုိအႏုပညာမ်ဳိးမွ
မလုိအပ္ေတာ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔
တစ္ေန႔
ကမာၻေျမေပၚ
အေရာက္လာခဲ့ဦးေတာ့မယ္ (ေဟာကိန္း)
ႏွစ္ေတြက
ငါ့ကုိ
ခၽြန္ျမေစခဲ့ၿပီ (နတ္စိမ္း ၃)
လွ်ာက
ကန္းခဲ့မုိ႔လုိ႔
လူ႔ဘုံအႏွမ္းဟာ အရသာကြယ္ခဲ့ေပါ့
(အလြမ္းပ်ံရာသီ)
အခုေတာ့
ေလ ကလည္း
အလံကုိ
မလြင့္ေစေတာ့ဘူးေလ (ငါ့အတြက္ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔
ဗမာျပည္)
ေနာက္ထပ္သတိထားမိတာ တစ္ခုက
(ကုိ)စံညိမ္းဦးဟာ ကဗ်ာေနာက္ခံအခင္းအက်င္းအလုိက္ ကဗ်ာရဲ႕ (Tone) ကုိ အနိမ့္သံ၊
အျမင့္သံ ေပၚလြင္ေအာင္ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ထပ္ေျပာၾကည့္ရရင္
ႏုိင္ငံေရး ေနာက္ခံကဗ်ာေတြမွာ တုိက္ရုိက္အဓိပၸာယ္ေပၚလြင္ေအာင္ေရးဖြဲ႕တတ္ၿပီး
ပုဂၢလခံစားမႈနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ကဗ်ာေတြမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ကဗ်ာရဲ႕
အလွဓာတ္၊ နိမိတ္ပုံ၊ သေကၤတေတြကုိ အားေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးေရးဖြဲ႔တတ္ေလ့ ရွိတာပါပဲ။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။
အခု
အဲဒီ ငါတုိ႔
ေျမပုံ၊ ငါတုိ႔သယံဇာတ
အဲဒီ ငါတုိ႔ျမစ္၊
ငါတုိ႔ေတာ
ၿပီးေတာ့
ခင္ဗ်ားတုိ႔
သိပ္
မုဒိန္းက်င့္ခ်င္ေနတဲ့ ‘ေတာင္’။
သရဲႀကီးေတာ့ သဘက္
‘ေတာင္’
ကုိစားဖုိ႔ သြားရည္တျမားျမား
သူခုိးႀကီးေတာ့
ဓားျပ
‘ေတာင္’ကုိ
မ်ဳိဖုိ႔ အလံတလူလူ။
အုိ . . . ထေလာ့
ငါတုိ႔ . . .
ထၾက ထၾက
ခါးေတာင္းကုိ
ေျမွာင္ေအာင္ က်ဳိက္ၾက
ၾကြက္သားကုိ
ေလေပါင္ျဖည့္ၾက။
(လွန္႔ခ်င္း ကဗ်ာမွ)
တလက္လက္အၿပဳံးေတြဟာ
ႏုံးေနတဲ့
ႏွလုံးအိမ္ေတြကို
ႏႈိးခဲ့။
စစ္အာဏာရွင္ေတြကုိ
ထုိးဖို႔ အစြယ္လည္းရွိ
စစ္ပလႅင္ကုိ
ႏုတ္ၿဖိဳဖုိ႔ ႏွာေမာင္းေတြလည္းရွိ
မတရားမႈမွန္သမွ်ကုိ
နင္းေျခပစ္မယ့္
သူရဲေကာင္း
ဆင္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ပါပဲ။
ေၾသာ္
မင္းဆုိးမင္းညစ္ကုိ
ဝမ္းေရးအစပ္ခံ
ထုတ္ေပးခဲ့ဖူးတာဟာ
မေတာ္တဆ ဒ႑ာရီသာ။
(ေက်ာက္ဆည္ည ကဗ်ာမွ)
အခုေတာ့
ဘာမွ
မေရးေတာ့တာသာ အႏုပညာ။
ဟင္းလင္းျပင္ထဲ
ၿဂိဳဟ္တုဟာ
မီးေလာင္လုိ႔။
ပင္လယ္ထဲ
ေမွ်ာ္စင္ဟာ
က်ီးေပါင္းတက္လုိ႔
ကိန္းေအာင္းသမွ်
အလြမ္းသာ
ထီးနန္းစုိက္ခဲ့တဲ့ တစ္ကုိယ္စာ ဧရိယာ
ေငြလုိ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလုိ
သက္တံ့က
အနံ႔ခုႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔
ကမ္းကုန္တယ္။
(နတ္စိမ္း ၂၅ ကဗ်ာမွ)
အိမ္တုိင္းေစ့
မီးကြင္းဂမုန္းပင္ေလးေတြ
စုိက္ၾကသလုိ
နာက်င္မႈအေပါင္းမွ
ကင္းလြတ္ေစမယ့္
ဂမုန္းပင္ေလးမ်ား
ႏွလုံးသားတုိင္းအေပၚ
စုိက္ခ်င္မိ။
နာရီရဲ႕
ႏွလုံးခုန္သံဟာ တရႊီရႊီနဲ႔ ႏွာမႈတ္သံမ်ားျဖစ္ခဲ့
မုိးစက္ေတြက
မီးပြားနီနီျဖစ္ခဲ့
ၾကယ္ေတြက ညရဲ႕
ျမားအစင္းစင္းျဖစ္ခဲ့
ကေဖးဆုိင္က
ေဆးရုံျဖစ္ခဲ့။
(လူနာ ကဗ်ာမွ)
စံညိမ္းဦးဟာ သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ လူငယ္ပါပဲ။
လူငယ္ဆုိတာေတာင္မွ လမ္းသူရဲဆန္ခ်င္တဲ့၊ မုိက္ရူးရဲဆန္ခ်င္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အျဖစ္
သူ႔ကဗ်ာေတြက သက္ေသျပေနတယ္။ စံညိမ္းဦးဟာ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီး တစ္ခုရဲ႕
အဆင္မေျပမႈေတြ ၾကားထဲ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ ထ ထေအာ္ေနတဲ့ လမ္းမကုိ အုတ္နီခဲနဲ႔ ထုဖုိ႔
ဝန္မေလးခဲ့တဲ့သူ။ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔ ေနသားတက်ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႔လုိ႔
အရသာရွိတဲ့ အစာေတြကုိ အရသာခံမရေတာ့တဲ့ လွ်ာကုိ ျဖတ္ပစ္ဖုိ႔ အားထုတ္ခဲ့တဲ့သူ။
ဘာမွကုိ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူးကြာ ဆုိၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသ သြားတဲ့ ပန္းၿခံထဲက
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးသူ။ သူဟာ အဲဒီလုိ လူငယ္၊ အဲဒီလုိ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္။
သူ မုိက္ခဲ့တယ္။ သူ ရူးခဲ့တယ္။ သူ ရဲ ခဲ့ပါတယ္။ သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြမွာ
သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ကဗ်ာဆရာဘဝနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ။ ၁၉၉၁
ရွစ္ေလးလုံးသုံးႏွစ္ျပည့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြကေန ၂၀၁၅ ပညာေရး သပိတ္ေမွာက္
ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းနဲ႔အတူ လက္ပံတန္းအထိ လုိက္ပါဝန္းရံေပးခဲ့တဲ့အထိ
တတ္ႏုိင္တဲ့ေနရာကေန ပါဝင္ထမ္းပုိးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ
မပါေပမယ့္ “ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း”ကေပးတဲ့ ‘ျပည္သူခ်စ္လွ်င္ ကမၺည္းတင္မည္”
ကဗ်ာဆုနဲ႔ “ေက်ာက္ဆည္ဧရာဝတီကဗ်ာဝုိင္း”က ေပးတဲ့ ကဗ်ာဆု ကုိ ရရွိေစခဲ့တဲ့
“ကံ့ေကာ္ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း” ကဗ်ာရွည္ဟာ ကဗ်ာဖတ္သူ(သုိ႔) ျပည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဖတ္မိတဲ့အခါတုိင္း
ေသြး ျပန္ေႏြးေစတဲ့၊ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေစႏုိင္တဲ့
ကဗ်ာရွည္ေကာင္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီး အသက္ဝင္ေစခဲ့ တာပါ။ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲ မပါေပမယ့္
အနည္းငယ္ေတာ့ ေဖာ္ျပခ်င္မိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့
၇ ဇူလိုင္ ၆၂ ဆိုတာ
ခြပ္ေဒါင္းေတာင္ပံခတ္သံတဖ်ပ္ဖ်ပ္
ဘယ္ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ိဳးကိုမွ လက္မခံတဲ့ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔
ခြပ္ေဒါင္းသတၱိလက္ဆင့္ကမ္းအေရးေတာ္ပံု
၇ ဇူလိုင္ ၆၂ ဆိုတာ
ခြပ္ေဒါင္းေတာင္ပံခတ္သံတဖ်ပ္ဖ်ပ္
ဘယ္ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ိဳးကိုမွ လက္မခံတဲ့ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔
ခြပ္ေဒါင္းသတၱိလက္ဆင့္ကမ္းအေရးေတာ္ပံု
ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္တြန္က်ဴးသံမွာ
ဒီမွာ အက်ဥ္းစခန္း
ဒီမွာ ငရဲခန္း
ဒီမွာ ဘဝ
ဒီမွာ အသက္
အို
ခြပ္ေဒါင္းအေပါင္းတို႔ငဲ့
သင္တို႔ရဲ႕ေတာင္ပံမ်ား
ေရႊေရာင္ေတာက္ပ
တေတာင္က်ိဳးတေတာင္ဆက္လို႔
အေတာင္ပံအဆက္ဆက္နဲ႔လမ္းျဖစ္လို႔။
ဒီမွာ အက်ဥ္းစခန္း
ဒီမွာ ငရဲခန္း
ဒီမွာ ဘဝ
ဒီမွာ အသက္
အို
ခြပ္ေဒါင္းအေပါင္းတို႔ငဲ့
သင္တို႔ရဲ႕ေတာင္ပံမ်ား
ေရႊေရာင္ေတာက္ပ
တေတာင္က်ိဳးတေတာင္ဆက္လို႔
အေတာင္ပံအဆက္ဆက္နဲ႔လမ္းျဖစ္လို႔။
အခု
ေသနတ္သံမွာ
မိုင္းခြဲသံမွာ
နားပင္းသြားရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြကို အမ်ွေဝရမယ္။
ေသြးစြန္းသြားရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြကို အမ်ွေဝရမယ္။
အခု
ဘဝၿဖိဳအမုန္းမွာ
မ်က္ရည္ယိုဗံုးမွာ
အတံုးအ႐ုန္းက်ဆံုးသြား အဓိပတိလမ္းကို အမ်ွေဝရမယ္။
ဒီမိုကေရစီနဲ႔အတူ ေၾကျပဳန္းသြား
တကသ အေဆာက္အအံုနံရံမ်ားကို အမ်ွေဝရမယ္။
ေသနတ္သံမွာ
မိုင္းခြဲသံမွာ
နားပင္းသြားရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြကို အမ်ွေဝရမယ္။
ေသြးစြန္းသြားရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြကို အမ်ွေဝရမယ္။
အခု
ဘဝၿဖိဳအမုန္းမွာ
မ်က္ရည္ယိုဗံုးမွာ
အတံုးအ႐ုန္းက်ဆံုးသြား အဓိပတိလမ္းကို အမ်ွေဝရမယ္။
ဒီမိုကေရစီနဲ႔အတူ ေၾကျပဳန္းသြား
တကသ အေဆာက္အအံုနံရံမ်ားကို အမ်ွေဝရမယ္။
(ကံေကာ္ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း ကဗ်ာရွည္မွ)
အဆုံးသတ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ “ပန္းၿခံ၌
အပန္းေျဖျခင္း”မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ အလွဓာတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသိမႈ၊
ကဗ်ာေနာက္ခံအခင္းအက်င္းနဲ႔ ကဗ်ာတည္ေဆာက္မႈ အတတ္ပညာ၊ စကားလုံးအခ်ိတ္အဆက္နဲ႔
စကားလုံး ေရြးခ်ယ္မႈ၊ နိမိတ္ပုံ၊ သေကၤတ အားေကာင္းမႈေတြၾကားထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ အေျခ အေန၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူကုိ
အေျခမခံပဲ ေရးဆြဲထားတဲ့ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒေအာက္က ယေန႔ေခတ္ ပညာေရး၊
လက္ပံေတာင္းေတာင္၊ ဧရာဝတီ စတဲ့ သဘာဝသယံဇာတ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈေတြအေပၚ ကဗ်ာဆရာရဲ႕
ရပ္တည္မႈ၊ လက္ တစ္ဆုပ္စာအာဏာရွင္နဲ႔ ရုန္းၾကြလာတဲ့ လူထုသေဘာထားအစစ္အမွန္၊
ႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ မၿငိမ္းႏုိင္ေသးတဲ့ ျပည္တြင္း စစ္နဲ႔ မရႏုိင္ေသးတဲ့ စစ္မွန္ေသာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။ ဒါေတြ အားလုံးကုိ ကဗ်ာဆရာဟာ သူျဖတ္သန္းမႈ၊ သူ႔အေတြ႔ အႀကံဳ၊ သူ႔ ၾကားနာမႈေတြကတဆင့္
သူ႔ ကဗ်ာအတတ္ပညာနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးၿပီး ပန္းၿခံတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္ ထားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
‘ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။
သမုိင္းသိစိတ္ ရွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ သမုိင္းသိစိတ္မဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ´ လုိ႔ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ (ကုိ) စံညိမ္းဦးဟာ သူ႔စကားအတုိင္းပဲ သမုိင္းသိစိတ္နဲ႔
ရပ္တည္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
အႏုပညာဟာ ျပည္သူ႔အတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
အႏုပညာအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာအတြက္မွ မဟုတ္ဘူးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သမုိင္းသိစိတ္ဆုိတဲ့
အခ်က္ကေတာ့ အႏုပညာသမားတုိင္းအတြက္ အေရးအႀကီးဆုံး အစိတ္အပုိင္း တစ္ခုအျဖစ္
ပါဝင္ပတ္သက္ေနဦးမွာပဲ။ ပန္းၿခံဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
အပန္းေျဖနားေနစရာအတြက္သာမဟုတ္ အတုယူေလ့လာ ရမယ့္ ျပတုိက္တစ္ခုအျဖစ္ပါ
အသက္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အစားေကာင္းစားရရင္ မိတ္ေဆြေကာင္းကုိ ခ်က္ခ်င္းသတိရမိသလုိ ပါပဲ။
နားခုိေလ့လာစရာေနရာေကာင္းတစ္ခုကုိ ေတြ႔လုိ႔ အခု ဒီစာကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရးမိလုိက္ပါတယ္။
အပန္းေျဖဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတဲ့ ပန္းၿခံမွာ ခင္ဗ်ားကုိလည္း အတူရွိေနေစခ်င္တာ
တစ္ခုတည္းပါပဲ။ (ကုိ)စံညိမ္းဦးကုိလည္း အပန္းေျဖစရာ ပန္းၿခံေတြ အထပ္ထည္တည္ေဆာက္ရင္း
တမုိးသားလုံး ေအးျပည့္ျပည့္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
မင္းနဒီခ
၉၊
၆၊ ၂၀၁၆
No comments:
Post a Comment