ခင္ဗ်ားေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ - မင္းနဒီခ

ခင္ဗ်ားေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ

           

မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆုံး ေဆးလိပ္ စေသာက္သည့္ေန႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနသည္။ သီတင္းကၽြတ္ဘုရားပြဲေတာ္ ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားပြဲေစ်းတန္းမွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ အတြင္းမွာျဖစ္သည္။ မင္းလြင္၊ ေနလင္း ၿဖိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စုစုေပါင္းသုံးေယာက္ျဖစ္သည္။ ဖီးဆင့္စက္ဘီးႏွစ္စီးႏွင့္ ဘုရားပြဲေစ်းတန္းတေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္စီးၾကသည္။ မလုိင္ကေရကရာဆုိင္မ်ားေရွ႕တြင္ ရပ္ၿပီး မုန္႔အျမည္းေတာင္းစားၾကသည္။ ဆုိင္ထုိင္သည့္ ေကာင္မ ေလးမ်ားကုိ စေနာက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးရဲ႕ ေခ်ာင္က်က်စားပြဲမွာ Acid ၏ စတင္ျခင္း အေခြကုိ အျပန္အလွန္ဖြင့္ခုိင္္းၿပီး နားေထာင္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္။ ဒီအထိ သိပ္မထူးျခားေသးဟု ဆုိလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ထူးျခားသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဝတ္ဆင္မႈျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က ေက်ာင္း တက္ခ်ိန္၊ ဝတ္ထားသည္က ေက်ာင္းစိမ္းပုဆုိးနဲ႔ ေက်ာင္းအက်ီအျဖဴ။ သုံးေယာက္စလုံး ဆင္တူ။ လူတုိင္းက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ေဆးလိပ္ခုိးေသာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားဆုိးေလးမ်ားဟု ထင္သည္။ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မၾကာေသးခင္ လပုိင္းအတြင္းကမွ ဆယ္တန္းေအာင္ထားေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေလာင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အထက္ တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကုိ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္သည့္အေနျဖင့္၊ ေက်ာင္းဝတ္စုံအျဖဴအစိမ္းကုိ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနျဖင့္၊ ေတေပခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားဘဝကုိ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္သည့္အေနျဖင့္ သုံးေယာက္တုိင္ပင္ၿပီး ဘုရားပြဲေစ်း တန္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ဝတ္ဆင္ရျခင္း၊ ထုိ႔သုိ႔ ေက်ာင္းေျပးသည့္ ေက်ာင္းသားဆုိးမ်ားဟု အထင္ခံ ရျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုိလားႏွစ္သက္စြာ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထုိေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံး ေဆးလိပ္ ေသာက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံးေသာက္သည့္ ေဆးလိပ္မွာ ေငြနဂါးတံဆပ္ ဖက္ၾကမ္း ေဆးလိပ္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပထမဆုံးေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသူမွာ မင္းလြင္ ျဖစ္ပါသည္။

“က်ည္ကဒ္ထဲက က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ကုိ ဆြဲထုတ္လုိက္သလုိ

စီးကရက္ဘူးထဲက စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ ဟန္ပါပါထုတ္

ပါးစပ္ေျပာင္း၀မွာ အသာအယာတပ္

ခင္ဗ်ားအခုေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ”

“လန္ဒန္လား။ ငါးသုံးလုံးလား။ ေငြနဂါးလား။ အနီေရာင္ပတၱျမားလား

ေနျခည္လား။ မေအးေမလား။ မာဘုိရုိလား။ဒူးယားလား

ဘယ္လုိအရသာရွိလဲ

ခင္ဗ်ားအခုေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ထဲတြင္ ေနလင္းၿဖိဳးက သမာၻအရင့္ဆံုးျဖစ္သည္။ သူသည္ ရာဘကုိ သိသည္။ မုန္႔လုိ႔ ေခၚသည့္ အျဖဴေရာင္ေဆးလုံးေလး ဝယ္ရမည့္ေနရာကုိ သိသည္။ ထုိ အျဖဴေရာင္ေဆးျပားေလးအား ေရႏြမ္းၾကမ္းျဖင့္ ေသာက္ၿပီး ေခ်ာင္က်က်တစ္ေနရာရာတြင္ ၿငိမ္သက္မိန္းေမာေနရတာမ်ဳိးကုိ သူလုပ္တတ္သည္။ Lucky Strike တစ္ဗူးကုိ သူ႔အိမ္က မသိေအာင္ ဝယ္ၿပီး ေသာက္ႏုိင္သည္။ မင္းလြင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဝခ်င္း နီးသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မျပည့္စုံ။ မျပည့္စုံႏြမ္းပါးသျဖင့္ သူမ်ားေတြ ဆုိးသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဆုိးႏုိင္၊ သူမ်ားကဲသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မကဲႏုိင္။ ကုိယ့္အထြာႏွင့္ ကုိယ္ ဆုိးခဲ့၊ ကဲခဲ့၊ လူငယ္ဘေက်ာင္းသားဘဝကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ဆယ္တန္းကုိ ျပင္ပေျဖ မလုပ္ႏုိင္၊ က်ဴရွင္မတတ္ႏုိင္သျဖင့္ အခမဲ့က်ဴရွင္သင္ေပးေသာ ဆရာ ဦးေဇာ္ျမင့္ထံမွာ သခၤ်ာ၊ ဖီးဆစ္၊ ကမ္မက္စႀတီ စသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားတက္ၾကသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆယ္တန္းကုိ ႏွစ္ေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖင့္ပင္ တကၠသုိလ္မတက္ခင္စပ္ၾကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပ်ာ္ကုိ ဆက္လက္ ဆြဲဆန္႔ခဲ့ၾကသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ Facebook တြင္ ငယ္သူခ်င္းႀကီး မင္းလြင္ႏွင့္ ျပန္ဆုံရသည္။ သူက ေတြ႔ေတြ႕ျခင္းေျပာသည္။ “ေဟ်ာင့္ မင္းကုိ ေဆးလိပ္ေသာက္နည္းသင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားၿပီကြ” ဟု ကြန္မန္႔ေရးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကြန္မန္႔ေအာက္မွာ ထပ္ေရးလုိက္သည္။ “ ေအး အဲဒီေန႔က ငါ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ မွတ္မိေသးလား” ဟု ေရးလုိက္သည္။ သူက ျပန္ေရးသည္။ “ အဲဒီေန႔က မင္း ေဆးလိပ္မူးၿပီး အန္တာေလ”။ ဟုတ္သည္။ အဲဒီေန႔က ပြဲေစ်းတန္းမွ အျပန္ မင္းလြင္၏ ဖီးဆင့္စက္ဘီးေနာက္တြင္ ထုိင္လုိက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ တေဝါေဝါ အန္မိသည္။ ပထမဆုံးစေသာက္သည့္ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ား၏ ဒဏ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏုိင္ခဲ့။ တစ္ကုိယ္လုံး ေဇာေခြ်းမ်ား ထြက္ၿပ႔ီး အန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔စက္ဘီးေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွးလုိက္ရင္း အိမ္ကုိ ေရာက္ေအာင္ျပန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အဲဒီ ေနာက္ တြင္ မင္းလြင္၊ ေနလင္းၿဖိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိပ္ၿပီး းမဆုံျဖစ္ၾကေတာ့။ ေနာက္ပုိင္း မဆုံျဖစ္ၾကသည့္အျပင္ တကၠသုိလ္ ေရာက္ေတာ့ ေမဂ်ာမတူကြဲျပားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကြဲကြာခဲ့ၾကသည္။ မင္းလြင္ကုိေတာ့ ေကာင္းမြန္စြာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆုံ ခဲ့ရၿပီ။ ေနလင္းၿဖိဳးကုိေတာ့ အခုထိ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရေသး။

တကၠသုိလ္စတက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေတာ္ေတာ္ ေသာက္တတ္ၿပီ။ Lucky Strike, 555, Mild Seven, Marlboro, London, Vegas, Red & Blue, Blue Diamond, Benson & Hedges, Dunhill, Nine, Red Ruby စသည္ျဖင့္ ေဆးလိပ္တံဆိပ္ေပါင္းစုံေအာင္ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေသာက္ျဖစ္တာက LONDON ႏွင့္ Red Ruby ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲတြင္ ေဆးလိပ္ဗူးႏွင့္ မီးျခစ္အၿမဲတမ္း ေဆာင္ထားသည္။ တကၠသုိလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဖြဲ႔က ေယာကၤ်ားေလး ေလးေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလး ရွစ္ေယာက္ခန္႔ ပါေသာအဖြဲ႔ ပူးေပါင္းမိသည္။ ထုိေယာက္်ားေလး မ်ား ထဲတြင္မွ ေဆးလိပ္အမ်ားဆုံး ေသာက္ျဖစ္သူက ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္သည္။ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက နာမည္ ပ်က္ရုံေလာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ရက္လွ်င္ ေဆးလိပ္တစ္ဗူး ေလာက္ကုန္ေအာင္ ေသာက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးက တားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က စြဲလမ္းမႈတစ္ခုျဖစ္ေနသည့္ ေဆးလိပ္ကုိ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားမိခဲ့။ ထုိစဥ္က ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သည့္ စိတ္မွာ စတုိလ္လုပ္ခ်င္တာလည္း ပါသည္။ ေဆးလိပ္ ကုိ ဟန္ပါပါ ဖြာရႈိက္ လုိက္ရတာ၊ မီးခုိးေငြ႕ေတြကုိ ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး မႈတ္ထုတ္ပစ္လုိက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲမွာပဲ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ ရခဲ့သည္။ ကုမၸဏီဂုိေဒါင္မွာ ပစၥည္း ထုတ္သြင္း၊ စာရင္းလုပ္ရသည့္ အလုပ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်ိန္ နည္းသြား ေသာ္လည္း ထမင္းစားခ်ိန္၊ ကားဂိတ္ မ်ားသုိ႔ ပစၥည္းပုိ႔ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဆးလိပ္ကုိ ပုိေသာက္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂုိေဒါင္အကူကေန Marketing ပုိင္းေရာက္ေတာ့ ရုံးခန္းျပင္မွာ အလုပ္ျပန္လုပ္ရသျဖင့္ အရင္လုိ ေဆးလိပ္ ျပန္ ေသာက္ ျဖစ္လာသည္။

ေဆးကုမၸဏီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အဆုိပါခ်စ္သူ၏ ပထမဆုံး ပညတ္ေတာ္ တစ္ပါးမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူး ျဖစ္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔ကြယ္ရာတြင္ ေဆးလိပ္၏ စြဲေဆာင္ဖ်ားေယာင္းမႈေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိမ့္နာခံမိခဲ့သည္။ ကုမၸဏီတစ္ခုတည္းျဖစ္သျဖင့္ မနက္ မုိးလင္းရုံးတက္ခ်ိန္မွ ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္အထိ အၿမဲတမ္းလုိလုိေတြ႔ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္မေသာက္ဘဲ မေန ႏုိင္၊ သူမက ကၽြန္ေတာ္ဆီက ေဆးလိပ္နံ႔ရသည္ႏွင့္ စိက္ေကာက္ေတာ့သည္။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ လုိက္၊ ျပန္ခ်စ္လုိက္ျဖင့္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေလး ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကပါသည္။ ဘြဲ႕ရၿပီးခ်ိန္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်မီ ၾကားကာလ ႏွစ္မ်ား တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္ ႀကီးမားသည့္ အေျပာင္းအလဲ၊ အခ်ဳိးအေကြ႕တစ္ခုျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ထုိအေျပာင္းအလဲသည္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ စာေပေလာကထဲ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယခင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ရွိေနေသာ ကဗ်ာပုိးသည္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဆရာေမာင္ၾကည္သာ(ေတာင္တြင္း)၊ ဆရာ ေမာင္စုိး သစ္ (မႏၱေလး)တုိ႔ႏွင့္ ဆုံေတြ႔ၿပီးေနာက္ပုိင္း ကဗ်ာကုိ ပုိတန္ဖိုးထားတတ္လာ၊ ကဗ်ာဆရာဘဝကုိ ပုိျမတ္ႏုိး တတ္လာ ေစကာ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ ခံယူကာ တစုိက္္မတ္မတ္ ကဗ်ာႏွင့္ ေနထုိင္၊ ကဗ်ာျဖင့္ ရွင္သန္၊ ကဗ်ာျဖင့္ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းလာေစခဲ့သည္။ ကဗ်ာဆရာဆုိေပသည့္ အရက္မႀကိဳက္သည့္ ကဗ်ာဆရာမုိ႔ ေဆးလိပ္ကုိပဲ ပုိမုိ ေသာက္မိခဲ့ ေစသည္။ ညပုိင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္၊ စာတစ္ပုဒ္ကုိ အာရုံစုိက္ဖတ္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ တြင္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္ေတြ အေသာက္လြန္သျဖင့္္ ေခါင္းေတြ မၾကာခဏ ကုိက္္တတ္ လာၿပီ။ နည္းနည္းေနမေကာင္းျဖစ္တာကုိပင္ ေခ်ာင္းဆုိးက မေပ်ာက္ျဖင့္ ေဆးေပါင္းစုံေအာင္ ေသာက္ၿပီး ကုသေနရ တတ္ၿပီ။ အဆုိးဆုံးက ေန႔စဥ္လုိလုိ အခ်ိန္ပုိင္းေခါင္းကုိက္တတ္လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘဝမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ခ်င္စိတ္ေပၚေပါက္ခဲ့မိေသာ ေန႔မ်ား။ ထုိေဆးလိပ္ျဖတ္ခ်င စိတ္မ်ားျဖင့္ပင္ ေဆးလိပ္ အေၾကာင္းေရးထားေသာ ကဗ်ာ မ်ားကုိ ျပန္ညႊန္းဖြဲ႕ၿပီး “ခင္ဗ်ားေသာက္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ” ဟု ေမးခြန္းကုိ ေခါင္းစဥ္ တင္ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။

“ေမာင္သာႏုိးမီးညွိေပးတဲ႔ မာရင္ေဆာရက္စကူးရဲ႕ ေဆးလိပ္လား

ေမာင္ယုပုိင္ရဲ႕ ကလဲ႔စားေခ်တတ္တဲ႔ ေဆးလိပ္လား

ဥတၱရာေအာင္ရဲ႕ ေလ်ာ႔ရင္း ေလ်ာ႔ရင္းျဖတ္သြားရမယ္႔ ေဆးလိပ္လား

ခင္ဗ်ားအခုေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ”

“ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ္တုိင္မီးေလာင္ၿပီး မီးေလာင္ျခင္းကုိလည္း အားေပးတဲ႔သူ

ခင္ဗ်ားနံေဘးကလူဟာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ကုိလႊဲလုိ႔

ခင္ဗ်ား ကမာၻ႔ေဆးလိပ္မေသာက္ေရးေန႔ကုိ သိလား

ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး ေသဆုံးတဲ႔ လူအေရအတြက္ထက္

ေဆးလိပ္ေငြ႔ရွဴၿပီး ေသဆုံးတဲ႔ လူအေရအတြက္ ပုိမ်ားတာ ၾကားဖူးလား

ခင္ဗ်ားအခုေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ”

         

          ေမလ ၃၁ ေန႔အား ကမာၻ႔ေဆးလိပ္မေသာက္ေရးေန႔အျဖစ္ WHO ကမာၻ႔က်န္းမာေရး အဖြဲ႔ႀကီး မွ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ စတင္သတ္မွတ္ခဲ့သည္။  ျမန္မာေစ်းကြက္တြင္ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက တံဆိပ္ ၁၀ မ်ဳိးမွ ၁၅ မ်ဳိးသာရွိခဲ့ေသာ္လည္း လက္ရွိ စီးကရက္ တံဆိပ္ ၆၂ မ်ဳိး ေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဆးရြက္ႀကီးထိန္းခ်ဳပ္ေရး မဟာမိတ္အဖြဲ႕ (SEATCA) မွ ျမန္မာ ကုိယ္စားလွယ္ ေဒၚေမျမတ္ခ်ဳိက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသားမ်ား ေဆးလိပ္ေသာက္သံုးမႈမွာ British American Tobacco (BAT)  ျမန္မာႏုိင္ငံမွ မထြက္ခြာမီ ၂၀၀၃ တြင္ ၄၈.၆ ရာခုိင္ႏႈန္းျဖင့္ အျမင့္ဆံုးရွိခဲ့ရာမွ တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းလာၿပီး ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီႀကီးမ်ား ျပန္၀င္လာသည့္ ၂၀၁၃ တြင္ ၄၆.၈ ရာခုိင္ႏႈန္းသုိ႔ ျပန္တက္လာကာ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ၂၀၁၅ တြင္ ၆၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ သိသာစြာ ျမင့္တက္လာသည္ဟု ဆုိသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ေဆးလိပ္ေသာက္သံုးႏႈန္းမွာ ၂၀၁၃ တြင္ ၁၃.၇ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိရာမွ ၂၀၁၅ တြင္ ၁၈ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ ျမင့္တက္လာသည္ဟု ဆုိသည္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန စစ္တမ္းအရ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး၏ ၂၆.၁ ရာခုိင္ႏႈန္းေဆးလိပ္ေသာက္သုံးၾကသည္ဟု သိရသည္။ ကမာၻတဝွမ္း ေန႔စဥ္ ေဆးလိပ္ေသာက္သံုးတဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူေပါင္း သန္းေပါင္း ၇၄၀ ေလာက္ ရွိေနသည္ဟု လည္း ဖတ္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္စြဲ ကာစ က ေဆးလိပ္ဗူးမ်ားေပၚတြင္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ ေဆးလိပ္မေရာင္းရ စာတမ္းသာ ထည့္သြင္းထားေသာ္လည္း ယခုမူ ေဆးလိပ္ဗူးမ်ားေပၚတြင္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၉ ရက္တြင္ ေဆးလိပ္ ဗူးတြင္ သတိေပး႐ုပ္ပံုႏွင့့္ စာသားမ်ား ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းဆိုင္ရာ အမိန္႔ ေၾကာ္ျငာစာကို က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနက လက္မွတ္ ေရးထိုး ထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ေျခာက္လျပည့္သည့္ စက္တင္ဘာ ၁ ရက္ တြင္ အာဏာ စတင္သက္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိ ေပးေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ သတိေပး ႐ုပ္ပံုႏွင့္ စာသားမ်ားကို ေဆးလိပ္ႏွင့္ ေဆးရြက္ႀကီး ထြက္ ပစၥည္းဘူးခြံမ်ား၏ ေရွ႕ေနာက္မ်က္ႏွာျပင္ ဧရိယာ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ထက္ မနည္းေစဘဲ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အႏၲရာယ္ နည္းပါးေစသည္ဟု ထင္ေစႏိုင္ေသာ Low tar ၊ Light၊ Ultra၊ Mild စသည့္ စကားလံုး၊ တံဆိပ္၊ အမွတ္အသား လကၡဏာမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳရန္လည္း တားျမစ္ထားေၾကာင္း သိရသည္။

“ခင္ဗ်ားေျခေထာက္ေအာက္မွာ က်ည္ဆံခြံေတြ ျပန္႔က်ဲလုိ႔

ခင္ဗ်ားမ်က္စိေရွ႕မွာ အျပစ္မဲ႔လူေတြ အတုံးအရုံးေသဆုံးလုိ႔

ေနာက္ဆုံးသိရတဲ႔ အေသခံအၾကမ္းဖက္သမားဟာ ခင္ဗ်ားလား

အထီးက်န္ျခင္းအမည္တပ္ထားတဲ႔ အိပ္ခန္းမွာ

ေဆးလိပ္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လစ္ဗင္းတူဂဲလ္သား အေဖာ္မြန္တစ္ေယာက္လား

ကြ်န္ေတာ္ ေသေဖာ္ညွိတာပါ

ေက်းဇူးျပဳၿပီး မီးတစ္တုိ႔ေလာက္

ခင္ဗ်ားအခုေသာက္တဲ႔ ေဆးလိပ္က ဘာတံဆိပ္လဲ။”

           ေဆးလိပ္၊ ေဆးရြက္ႀကီးနွင့္ စီးကရက္မ်ားေၾကာင္း ၈ စကၠန္႔လွ်င္ လူတစ္ဦး ေသေစလွ်က္ရွိသည္။ ကမာၻတဝွမ္း တြင္ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးေနရသူ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၆ သန္းခန္႔ေသဆုံးေနၿပီး ၂၀၃၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေသဆုံးသူ ရွစ္သန္း ေက်ာ္အထိ တုိးလာမည္။ ယခုရာစုႏွစ္အကုန္တြင္ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးသူေပါင္း သန္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိလာႏိုင္ သည္ဟု တြက္ဆထားၾကသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ ေဆးလိပ္ မေသာက္ ေသာ္လည္း ေဆးလိပ္ေငြ႕ကို ေန႔စဥ္ရွဴရႈိက္ေန ရသျဖင့္ ရရွိလာေသာ ေရာဂါမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္လူေျခာက္သိန္းေက်ာ္ ေသဆံုးေနေၾကာင္း သိရသည္။ ေဆးလိပ္ကိုယ္တုိင္ မေသာက္ဘဲ အေငြ႕ေၾကာင့္ ေရာဂါရၿပီး ေသဆံုးသူ အားလံုး၏ ထက္၀က္ခန္႔မွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ျဖစ္ၿပီး (၃)ပံု၊ (၁)ပံု နီးပါးသည္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ အတုိင္းအတာ ျဖင့္ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေၾကာင့္ ေသဆံုးသူမ်ား စာရင္းကို ပထမဆံုး ေလ့လာမႈတစ္ခုက ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ သုေတသီမ်ားက ကေလးမ်ားသည္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူမ်ားႏွင့္ နီးကပ္စြာ ရွိေနျခင္းသည္ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးေၾကာင္း သတိေပး ေျပာဆိုထားသည္။ ထို႔အျပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ေဆးလိပ္ မေသာက္ေသာ္လည္း ေဆးလိပ္ေငြ႕ေၾကာင့္ ေရာဂါရရွိႏုိင္မႈ အေျခအေနသည္ (၅၀)ရာခိုင္ႏႈန္း ပိုဆိုးေၾကာင္းလည္း စစ္တမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ အဆုတ္ေရာဂါ၊ အဆုတ္ကင္ဆာႏွင့္ ကင္ဆာေပါင္းစုံေၾကာင့္ ေသဆုံးမႈမ်ားတြင္ ေဆးလိပ္က အဓိကတရားခံျဖစ္သည္။ ႏွာေခါင္း၊ ပါးစပ္၊ လည္ေခ်ာင္း၊ အဆုတ္၊ အစာအိမ္၊ ေက်ာက္ကပ္၊ ဆီးအိမ္၊ အ႐ိုးခ်ဥ္ဆီ၊ ေသြးကင္ဆာ အစရွိသည္တို႔လည္း ပါ၀င္သည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးသူ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၃၀၀ ခန္႔ရွိသည္ဟု သိရသည္။

မာဘုိရုိစီးကရက္ေၾကာ္ျငာမင္းသား Eric Lawson တစ္ေယာက္ ၂၀၁၄ ဇန္နဝါရီ ၁၀ ရက္က ဆုံးပါး သြားသည့္ သတင္းဖတ္လုိက္ရသည္။ သူသည္ မာဘုိရုိလ္ေၾကာ္ျငာမင္းသားေတြထဲမွ ေလးေယာက္ေျမာက္ ေဆးလိပ္ ေၾကာင့္ ေသဆုံးသူျဖစ္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားၿပီး စီးကရက္လက္ၾကားညွပ္ထားသည့္ သူ႔၏ စတုိင္လ္ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးသည္။ အဆုိပါ ပုိစတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္လူငယ္ဘဝ အိမ္ဝင္းထရံၾကားတြင္ ဝါးျခမ္းေလးမ်ားႏွင့္ ထုိးၿပီး ကပ္ထားဖူးခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္လွ်င္ ေဆးလိပ္ေငြ႔ တေထာင္းေထာင္းၾကားမွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ဖုိ႔ အားထုတ္ေနသူ မင္းနဒီခကုိ ေန႔စဥ္နီးပါး ျပန္ေတြ႕ ရမည္ျဖစ္သည္။ ဟင္းေမႊသည့္ ေယာင္းမသည္ ဟင္း၏ အရသာကုိ မသိသကဲ့သုိ႔ပင္ စာေပအသိျဖင့္ ရလာသည့္ ေဆးလိပ္ဆုိးက်ဳိးမ်ားကုိ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖဲြ႔ျဖစ္ရုံေလာက္သာ အသုံးခ်ခဲ့ၿပီး ေဆးလိပ္္တကယ္ျဖတ္ရန္ အားမထုတ္ ျဖစ္ခဲ့။ “အရက္မေသာက္ဘူး၊ မူးယစ္ရမ္းကားမလုပ္ဘူး၊ သူမ်ားသားမယား မပစ္မွားဘူး။ မေကာင္းတာ ဆုိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေလးပဲ ေသာက္ျဖစ္တာပါဗ်ာ” ဆုိသည့္ စကားကုိ ေဆးလိပ္ျဖတ္ရန္ သတိေပးသည့္ သူမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခါ ထပ္ခါဆင္ေျခေပးခဲ့သည္။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၁၉၉၈ ေအာက္တုိဘာ မွ ၂၀၁၅ ဇူလုိင္လ အထိ ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္ နီးပါး ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေသာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဆးလိပ္ျဖတ္ေစခဲ့သူ၊ ေဆးလိပ္ျပတ္ေစခဲ့သူမွာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ဦးမကက်ဴးတဲ့ မိဘေတြ မဟုတ္။ ဘဝတစ္ခုလုံးပုံေအာၿပီး ေပးဆပ္ခ်စ္ခဲ့ရသူ အိမ္သူသက္ထားဇနီးမယားေၾကာင့္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တုႏႈိင္းမဲ့ ရတနာေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအဆက္ဆက္ရဲ႕ သံသရာ စမ္းေရေအး သမီးေလး ပုိးပုိးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္သည္။

သမီးေလး ေမြးကတည္းက ကုိယ့္ေဆးလိပ္ေငြ႔ေၾကာင့္ သမီးေလးကုိ က်န္းမာေရး မထိခုိက္ေစရဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ကာ သမီးေလးႏွင့္ အေဝးဆုံးေနရာမွာသာ ေဆးလိပ္ေသာက္ျဖစ္သည္။ အိမ္ခန္းထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္မေသာက္။ ၿခံဝန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေသာက္သည္။ စာဖတ္ရင္း ေသာက္ျဖစ္သည္။ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေတာ့ အိမ္မွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားခဲ့ေပမယ့္လည္း မရ။ ထမင္းစားၿပီး တစ္လိပ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး တစ္လိပ္၊ စာဖတ္ျဖစ္ရင္ တစ္လိပ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿပီးလွ်င္ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ဖတ္ရင္ တစ္လိပ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖုိ႔ ေတြးေနၿပီဆုိလွ်င္ ကဗ်ာမၿပီး မခ်င္း တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္္ေသာက္တာျမင္လွ်င္ သမီးက ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သမီးလာတာျမင္လွ်င္ လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိ ပစ္ခ်ၿပီး မေသာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရသည္။ ထုိသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳလုပ္ ဟန္ေဆာင္သည္ကုိ သမီးက သေဘာက်သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ျမင္လွ်င္ သမီးက စိတ္ဆုိးတတ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပင္။ သမီးေလး၏ ဖခင္အေပၚ စုိးရိမ္စိတ္ကုိ င့ဲၾကည့္ မေပးႏုိင္ခဲ့။ သမီးေလးအေပၚ လိမ္ညာဟန္ေဆာင္ဖုိ႔ပဲ စိတ္ကူးမိခဲ့သည္။ သည္လုိႏွင့္ ၂၀၁၅ ဇူလုိင္လ၏ ညတစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ကုိ စတင္ျဖတ္ခဲ့ပါသည္။

ထုိညက ကၽြန္ေတာ္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သည္။ ထုိအက္ေဆးေရးၿပီးသြားေတာ့ ကဗ်ာေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ထပ္ေရးျဖစ္သည္။ သည္လုိမ်ဳိး ဆက္တုိက္စာေရးျဖစ္သည့္ညမ်ဳိးကား ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲမုိ႔ အေတြးကြန္႔ျမဴးရာ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပါေရးဖြဲ႔ရင္း ည ႏွစ္နာရီနီးပါးေလာက္တြင္ ကဗ်ာေဆာင္းပါး လက္စသတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စာေရးၿပီးေတာ့ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေရးၿပီးစာမ်ားကုိ ျပန္ဖတ္ဖုိ႔ ေဆးလိပ္ဗူးထားေနက် ေနရာကုိ လက္လွမ္းမိသည္။ ေဆးလိပ္ဗူးက မရွိ။ ေဆးလိပ္ဗူးက အသစ္။ ညေနကမွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လိပ္ ထုတ္ ေသာက္ထားေသးသည္။ စားပြဲခုံေအာက္ေတြ၊ စာအုပ္စင္ပတ္ခ်ာလည္တဝုိက္၊ ကုတင္ေဘးစားပြဲ၊ ရုံးလြယ္အိတ္ထဲ၊ အိမ္ေရွ႕ထုိင္ေနက် ထုိင္ခုံေလးနား စသည္ျဖင့္ တစ္အိမ္လုံး ႏွံ႔ေနေအာင္ ရွာၾကည့္သည္။ ေဆးလိပ္ဗူးႏွင့္ တူတာဆုိလို႔ တစ္လိပ္တစ္ေလေတာင္မွ မေတြ႔။ ရွာမေတြ႕ေလ ေဆးလိပ္က ထပ္ေသာက္ခ်င္ေလျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သည့္ ယင္း က ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေသြးေတြကို ဆူေဝလာေစသည္။ ေဒါသေတြလည္း ျဖစ္လာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ အနီးအနားတစ္ဆုိင္မွလည္း မဖြင့္ေတာ့။ သုိ႔ႏွင့္ မနက္က တံျမက္စည္းလွဲထားေသာ သစ္ပင္ေျခရင္း အမႈိက္ပုံထဲမွာ တဖြာစာ၊ ႏွစ္ဖြာစာ က်န္လုိ က်န္ျငား လုိက္ရွာမိေသာ္လည္း ကံဆုိးရြားစြာ တစ္တုိတေလမွ မေတြ႔။ ေနာက္ဆုံး ေရတစ္ခြက္ ဝဝ ေသာက္ကာ အိပ္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ မနည္းထိန္းကာ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ စာအုပ္စင္ေပၚတင္ထားသည့္ ေဆးလိပ္ဗူးကုိသာ ျမင္ေနမိသည္။

မနက္ မုိးလင္းလင္းခ်င္း ေဆးလိပ္ဗူးေတြ႔မိေသးလားဟု ဇနီးသည္ကုိ ေမးမိသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း မေတြ႔ဘူးေလ။ သိမ္းလည္း မသိမ္းဘူးဟု ေျပာသည္။ သည္လုိႏွင့္ အိပ္ယာမႏုိးေသးသည့္ သမီးေလးကုိ ႏုိးၿပီး ထပ္ေမးသည္။ သမီး ေဖေဖ့ ေဆးလိပ္ဗူး ေတြ႔လား ဆုိေတာ့ သမီးက ဘာမွ မေျပာ။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ သမီးက မဟုတ္တာလုပ္ထားလွ်င္ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဝန္ခံတတ္သည္။ ဟုတ္လည္း မေျပာ၊ မဟုတ္ဘူးလည္း မေျပာ။ အခု ၿငိမ္ေနပုံအရေတာ့ သူ ေဆးလိပ္ဗူးကုိ တစ္ခုခု လုပ္လုိက္တာျဖစ္မည္။ သမီးကုိ ထပ္ေမးသည္။ သမီး ေဖေဖ့ကုိ အမွန္အတုိင္းေျပာေနာ္။ ေဖေဖ စိတ္ဆုိးေနတာ။ သမီး သိလား။ ေဆးလိပ္ဗူး ဘယ္မွာလဲ။ လြင့္ပစ္လုိက္တာလား ဆုိေတာ့ သမီးက အိပ္ယာထဲက ထၿပီး အလူမီနီယံႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ဘုရားစင္ေရွ႕ကုိ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေနာက္က အသာေလး လုိက္ၾကည့္သည္။ ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ဗီရုိေသးေသးေလး ရွိသည္။ ထုိဗီရုိေသးေသး ေလးေရွ႕မွာ မီးပူေဇာ္ဖုိ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေသးထုပ္ေတြ စီထပ္ထားသည္။ သမီးသည္ အဲသည့္ ဖေယာင္းတုိင္ထုပ္ေတြကုိ ဖယ္သည္။ ေနာက္ ဗီရုိေလးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေခ်ာင္က်က်ေနရာထဲသုိ႔ လက္ႏႈိက္ၿပီး ယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ လာေပးသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ တစ္လိပ္ေလ်ာ့ေနေသာ Red Ruby ေဆးလိပ္ဗူးအသစ္တစ္ဗူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးလြန္းစြာျဖင့္ သမီး၏ တင္ပါးႏွင့္ ေျခသလုံးကုိ အားပါးတရ ရုိက္ပစ္လုိက္မိသည္။ သမီးသည္ နာက်င္စြာ ငုိသည္။ နာေလာက္ေအာင္ အရုိက္ခံရေသာ္လည္း ထြက္ေျပးမသြား။ ငိုၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္း ေျပာသည္။ သမီးက ေဖေဖ ေသသြားမွာ စိုးလုိ႔ဟု ငုိၿပီးေတာ့ ေျပာသည္။ သူ႕႔စကားဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႕အသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သမီးကုိ ဖက္ၿပီး အားပါးတရ ငိုမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအဖကုိ ေဘးက ၾကည့္ေနသည့္ ဇနီးကလည္း ငိုသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာကုိ စုိးရိမ္ေနတဲ့ ငါးႏွစ္ သမီးေလးကုိ နာက်င္ေအာင္ ရုိက္လုိက္မိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ နာက်ည္းမိသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တစ္ခုခုလုပ္ပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက ဆြဲထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တည္ၿငိမ္သြားသည့္အခါ သမီးကုိ တုိးတုိးေလး ေျပာလုိက္မိသည္။ သမီးအတြက္ ေဖေဖ ဒီေန႔က စၿပီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ပါမယ္ သမီးရယ္ လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ေဆးလိပ္ဗူးကုိ ေရဆုိးေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ထိုေန႔က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္မဆုိထားနဲ႔၊ ေဆးလိပ္တစ္ဖြာေတာင္ မဖြာျဖစ္ ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းႏုိင္ခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။

ေဆးလိပ္ျပတ္သြားၿပီ ဆုိတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ခက္ခဲစြာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ရပါသည္။ အဆုိးဝါးဆုံးအခ်ိန္ေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရသည့္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးခ်ိန္၊ မုိးေအးေအး၊ ေဆာင္း ေအး ေအးရာသီေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္ေရွ႕ျဖတ္ပ်ံလာတဲ့ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကုိ ေရွာင္ရတာက အစ ေကာင္တာမွာ တင္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ဗူးေတြ ေတြ႔ျမင္ေနရတာအဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ မေသာက္မိေအာင္ ေရွာင္ႏုိင္ ခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္စျဖတ္သည့္ အေစာပုိင္းလမ်ားအတြင္း ေဒါသျဖစ္လြယ္သည္။ ေမာပန္းလြယ္သည္။ အေသးအဖြဲ ေလးမ်ားကအစ စိတ္အလုိမက်ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဘယ္သူႏွင့္မွ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္။ ဟန္ေဆာင္ရယ္ေမာ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္။ တတ္ႏုိင္သမွ် အိမ္ထဲကေန အျပင္မထြက္ျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သူမ်ားႏွင့္ တဝုိင္းခ်င္း မထုိင္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္ ေဝးရာမွာ လြတ္ေအာင္ ေနဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ယခုေရာက္ေန႔သည့္ သက္တမ္းတဝက္ေလာက္ အသက္ေပးခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ေဆးလိပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ဖုိ႔ ပင္ပန္းခဲယဥ္းလြန္းစြာ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ကပ္တစ္ေနရာမွာ မီးျခစ္တစ္လုံးတစ္ေလမွ် ရွိမေနေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္တကမ္းမွာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္မွ် မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အက်ီ အိပ္ေထာင္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ ေဆးမႈန္ ေတြ ကပ္က်န္မေနေတာ့။ ေဆးလိပ္ျပတ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္ေန႔မွာ ျပာႏွမ္း မဲေျခာက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပန္စုိေျပလာတာ သတိထားမိသည္။ စားေကာင္း အိပ္ေကာင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ခႏၶာက နည္းနည္း ဝလာသည္။ ေခါင္းမကုိက္တာ ၾကာၿပီဟု သတိထားမိသည္။ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈမ်ဳိး မရွိ ေတာ့။ လုပ္ငန္းပုိင္းဆုိင္ရာ စကားေျပာဆုိရာတြင္ ရဲဝံ့လာသည္။ ကုိယ့္ပါးစပ္က ေဆးလိပ္နံ႔ထြက္မွာမ်ဳိး စိုးရိမ္စိတ္ မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ျဖစ္လာႏုိင္သည့္ ေဆးလိပ္မေသာက္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္ဟု ေျပာလုိ႔ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကုိယ္တုိင္မီးေလာင္ၿပီး သူမ်ားကုိပါ မီးေလာင္ေစသည့္  အေသခံအၾကမ္းဖက္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေသေဖာ္ညွိတာပါ။ မိတ္ေဆြ မီးေလး တစ္တုိ႔ေလာက္ ဆုိၿပီး မီးျခစ္ ေပ်ာက္ေနသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သမီးေလးေပးတဲ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ ကို္ယ့္အသက္ကုိယ္ ေဆးလိပ္လက္ထဲက ျပန္္ဆယ္ယူႏုိင္ခဲ့တဲ့ မင္းနဒီချဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဆးလိပ္ေသာက္နည္း သင္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းေျပာခ်င္မိသည္။

“ ငါလည္း ေဆးလိပ္ျပတ္သြားၿပီ” ဟု။

         

မင္းနဒီခ

၁၊ ၁၁၊ ၂၀၁၆

(က်န္းမာေရးအခ်က္အလက္ကုိးကား- ေဆးလိပ္ႏွင့္ေဆးရြက္ႀကီးဆုိင္ရာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား Pages၊ The Ladies New Journal၊ Eleven Media Group)။