ပါးလုိက္တဲ႔ကဗ်ာက လမ္းႀကဳံ မႀကဳံ

ပါးလုိက္တဲ႔ကဗ်ာက လမ္းႀကဳံ မႀကဳံ

စာအုပ္အမည္           ကဗ်ာႀကဳံးပါးလုိက္တယ္

ေရးသူ                     မယ္ေယြး

ထုတ္ေ၀သည္႔ကာလ   ဇြန္လ၊ ၂၀၁၃

ထုတ္ေ၀သည္႔တုိက္    ႏွစ္ကာလမ်ား

          ေခတ္အဆက္ဆက္ျပန္ၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာစာဆုိေတြ ေပၚထြက္ခဲ႔ေပမယ္႔ အေရ အတြက္အားျဖင့္ နည္းပါးလြန္းခဲ႔တာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အမ်ဳိးသားနဲ႔အမ်ဳိးသမီးတုိ႔ရဲ႕ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိင္ရာမတူညီမႈ၊ ေရွး႐ိုးစြဲအစဥ္အလာယဥ္ေက်းမႈအရ ခြဲျခားႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံခံရမႈ၊ မဟာ ဖုိ၀ါဒႀကီးစုိးခဲ႔မႈ၊ အမ်ဳိးသမီးဆုိရင္ ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ရင္ ေတာ္ၿပီဆုိတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘုိးဘြားမ်ား ေခတ္ရဲ႕သေဘာထားဆုိင္ရာအားေကာင္းမႈ၊ ဗိုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိအိမ္တြင္းပုန္းအိမ္ရွင္မအေလ႔အထ ျဖစ္ထြန္းခဲ႔မႈ စတဲ႔ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕နဲ႔ အျခားအေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားစြာတုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အခန္းက႑ဟာ ႏို္င္ငံေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ စာေပအႏုပညာဆုိင္ရာသမုိင္းျဖတ္သန္းမႈတေလ်ာက္ ေမွးမွိန္ခဲ႔ ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ေခတ္သူအခါနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ အမ်ဳိးသမီးစာဆုိေတြဟာ နည္းပါးခဲ႔ေပမယ္႔ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္ ထြန္းေပါက္ေအာင္ျမင္၊ သမုိင္းမွတ္တမ္းတင္က်န္ေအာင္ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ျဖစ္ခဲ႔တာေတြလည္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အင္း၀ေခတ္မွာ မိျဖဴ၊ မိညိဳ၊ ေတာင္ငူေခတ္ ရာဇဓါတု ကလ်ာ၊ အန္ခ်င္းစာဆုိ ရေ၀ရွင္ေထြး၊ ရခုိင္အမ်ဳိးသမီးစာဆုိ မိညိဳ၊ ေတာင္တြင္းရွင္ၿငိမ္းမယ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ မယ္ေခြ၊ ၊ နန္းမိဖုရားမျမကေလး၊ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ စတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးစာဆုိ ေတြဟာ တစ္ေခတ္တစ္ေယာက္ဆုိသလုိ အားက်အတုယူဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ထြန္းခဲ႔ တာပါ။ ဒါေတာင္မွ သမုိင္းမွတ္တမ္းမေကာင္းလုိ႔ က်န္ခဲ႔တဲ႔ အမည္မသိ အမ်ဳိးသမီးစာဆုိေတြ က်န္ရွိႏုိင္ပါေသးတယ္။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီဘက္ေခတ္လက္လွမ္းမွီသေလာက္ေျပာရရင္ ေခတ္စမ္းကဗ်ာရဲ႕ ကနဦး အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာမ်ားအျဖစ္ ခင္ေစာမူ၊ ႏုယဥ္၊ ေငြတာရီ၊ စာေပသစ္ေခတ္မွာ ၾကည္ေအး၊ အႏြဲ႔(ေရႊဘုိ)၊ စမ္းသီတာ၊ မုိးေ၀ေခတ္အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာမ်ားအျဖစ္ မစိမ္းပင္၊ မနီတာ၊ ဧဧသန္း၊ မရီေ၀၊ ခင္၀င္းသစ္၊ မအိ၊ မိေႏွာင္း၊ မုိးေ၀ေနာက္ပုိင္းေခတ္ေပၚအမ်ဳိးသမီး ကဗ်ာဆရာမ်ားအျဖစ္ ေကျမႏြယ္၊ ၊ ခင္ျမဇင္၊ မေနာ္ဟရီ၊ မိေကာက္၊ ေသြး(စစ္ကုိင္း)၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ေခတ္ေပၚ ေခတ္ၿပိဳင္အကူးအေျပာင္းမွာ အေတြ႔မ်ားလာတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာေတြအျဖစ္ အိျႏၵာ၊ ပန္ဒုိရာ၊ ငယ္ငယ္ (ေက်ာက္ဆည္)၊ မ်ဳိးေမာရ၊ ညိဳျပာ၀ုိင္၊ ၂၀၁၀ ေနာက္ပုိင္း အြန္လုိင္းအမ်ဳိးသမီး ကဗ်ာ ဆရာမ်ားအျဖစ္ အေတြ႔မ်ားတဲ႔ သီမာ၀င္း၊ မယ္ေယြး၊ အမြန္မြန္း၊ မြန္းသူအိမ္၊ ခ်ဳိပိန္းေနာင္၊ ခင္ဂ်ဴး၊ မိၿငိဏ္းခက္၊ ေရႊဆက္၊ သြယ္ေလး၊ ခင္ဘုန္းေ၀ေဇာ္ စသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီး ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ထြန္းမႈဟာ ေခတ္စမ္း၊ စာေပသစ္၊ မုိးေ၀၊ ေခတ္ေပၚပင္မေရစီးကေန တေရြ႕ေရြ႕ဆက္လက္ စီးဆင္းေနတာ ကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ၂၀၁၂- ၂၀၁၃ မွာ အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာလုံးခ်င္းေတြ ဆက္ တုိက္ထြက္ရွိလာတာကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္(ေက်ာက္ဆည္)၊ ေ၀မုိးအိမ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ထြက္ရွိလာတဲ႔ မ်ဳိးေမာရ၊ အိျႏၵာ၊ သီမာ၀င္း၊ အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာ(၃၅)ေယာက္ ပါ၀င္ေရးသားတဲ႔ ႀကိဳးညွိျခင္း စုေပါင္းကဗ်ာစာအုပ္ စသည္ျဖင့္ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ထြက္ရွိခဲ႔ၿပီး ယခုေနာက္ဆုံး ကဗ်ာ လုံးခ်င္းအျဖစ္ထြက္ရွိလာတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာကေတာ႔ မယ္ေယြးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာလြန္းဆက္ႏုိးျမတ္ကေတာ႔ မယ္ေယြးဟာ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာဒုတိယမ်ဳိးဆက္ ကဗ်ာဆရာ ေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သုံးသပ္ထားပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း မယ္ေယြးရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟန္ကေန သိသိသာသာကြဲျပားဆန္႔က်င္ေနၿပီး စကားလုံးခ်ိတ္ဆက္မႈ၊ ေကာက္ရစာသား/စကားလုံးသုံးစြဲမႈ၊ Narrative သေဘာဆန္႔က်င္ၿပီး Open Form သုံးစြဲမႈ၊ လုိင္းစီပုံ၊ အေၾကာင္းအရာ၊ တင္ျပပုံ၊  လက္ရွိလူမႈအဖြဲ႔အစည္းကုိ မေက်နပ္မႈ၊ ကဗ်ာထဲကေန ကဗ်ာဖတ္သူကုိ ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္မႈ၊ ျဖစ္တည္ဆဲ စိတ္ခံစားမႈအေျခအေပၚမူတည္ၿပီး ကဗ်ာအာရုံ၀င္စားမႈ/ ကဗ်ာ တည္ေဆာက္မႈ စသျဖင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ျဖစ္မႈအားေကာင္းလွတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခု မယ္ေယြး ရဲ႕  `ကဗ်ာႀကံဳပါးလုိ္က္တယ္´ လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကုိ ဆရာေဇယ်ာလင္းရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး အေမးအေျဖနဲ႔ စဖြင့္ထားၿပီး ကဗ်ာ(၃၂) ပုဒ္ပါ၀င္ပါတယ္။ ေဇယ်ာလင္းနဲ႔ အနည္းငယ္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဟာ ေမးခြန္း(၇)ခုသာ ပါ၀င္ေပမယ္႔ အဲဒီေမးခြန္းအတြက္ အေျဖ (၇)ခုကုိ ဖတ္မိတာနဲ႔တင္ မယ္ေယြးဟာ ဘယ္လုိအမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာဆုိတာ ကဗ်ာဖတ္သူက ဆုပ္ကို္င္မိေစမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီထဲက နည္းနည္းေလာက္ အစဆြဲထုတ္ျပရရင္`ကဗ်ာကုိ အေလး အနက္ထားၿပီးပဲ အၿမဲေရးခဲ႔တယ္။ အတည္ေပါက္မေရးခ်င္ဘူး၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ႔ေပါ႔ ပါးပါး ေပါ႔´`အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ တိတိက်က် သတ္မွတ္ၿပီး ေရာက္ေအာင္သြားျခင္းဟာ ေယြးရဲ႕ ကဗ်ာ ေဗဒမဟုတ္ဘူး´` စိတ္က ဘယ္သြားမွာလဲ။ သူ႔ေနာက္လုိက္ဖမ္းရင္းနဲ႔ ကဗ်ာဆုံးေတာ႔ အံ႕ၾသမိ တာ ခ်ည္းပဲ´` တကယ္လုိ႔သာ ဘယ္သူ႔ကုိမွကုိယ္စားမျပဳဘူးဆိုရင္ အားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳတာ မ်ားလား´ စသျဖင့္ မယ္ေယြးဟာ ကဗ်ာကုိ လြတ္လပ္စြာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုိယ္ပုိင္အယူအဆနဲ႔ ရွင္သန္သူ တစ္ဦး ဆုိတာကုိ ျမင္သာေစပါတယ္။

ပထမဆုံးစဖတ္မိတဲ႔ကဗ်ာက ` ၿမိဳ႕က ဒီလုိျပ´။ ဒီလုိေခါင္းစဥ္ရွိဖူးတယ္လုိ႔ အသည္းအသန္ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ႔ ေမာင္ယုပိုင္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ေခါင္းစဥ္ကအစ တူသေယာင္ ေယာင္ရွိေပမယ္႔ ကြဲေနတယ္။ ` ၿမိဳ႕က ဘယ္လုိျပ´ဆုိတဲ႔ ကဗ်ာ။ ေမာင္ယုပုိင္ဟာ ၿမိဳ႕ျပ ဘ၀ကုိ တကယ္႔အရွိတရားေတြကုိ ေသြဖယ္ၿပီး ေရးတယ္။ ဥပမာ- လူကုိ တစ္ေကာင္လုိ႔ သုံး တာမ်ဳိး၊ ထီးေတြ သည္းလာေပမယ္႔ မုိးမွပါမလာတာဆုိတဲ႔ Surrealism ဆန္ဆန္ အေရးအသား လုိမ်ဳိး၊ ေမာင္ယုပုိင္ဟာ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕မြန္းက်ပ္မႈကုိ ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္းမႈ၊ တိရစာၧန္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပတယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အဆီအေငၚမတည္႔တဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို စကားလုံးအတြဲအစပ္လွလွပပနဲ႔ ေဖာ္က်ဴးတယ္။ မယ္ေယြးက် ေတာ႔ ေမာင္ယုပုိင္နဲ႔ မတူဘူး။ မယ္ေယြးက တကယ္႔အရွိတရားေတြ လက္ေတြ႔ႀကဳံဆုံေနရတာေတြနဲ႔ ၾကားေနရတဲ႔ အသံေတြနဲ႔ တုိက္ရုိက္ေဖာ္က်ဴးတယ္။ ၿမိဳ႕ကုိ ဒီလုိျပလိုက္တယ္။

သံပန္းကုိ ေဆာင့္ကန္လ်က္

ေလွကားအတုိင္းတက္လာတဲ႔ ယိမ္းထုိးရမ္းကားသံ

မ်က္ႏွာက်က္ေပၚက ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိေျပးလႊားေနသံ

ကြန္ဒို အဆင္ျမင့္အိမ္ရာယဥ္ေက်းမႈေတြေလာက္ေတာ႔

ကန္ထ႐ုိက္တုိက္ေလးက ဘယ္ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ရမလဲ

          ဒါက လက္ရွိၿမိဳ႕ျပအေပၚ မယ္ေယြးရဲ႕ အျမင္။ ေနာက္ထပ္ဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သတိရမိေစပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကေတာ႔ ဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ တေစၧပါပဲ။ ` အိပ္လုိ႔မရ၊ ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထုိင္ေန၊ အိပ္ယာေတြလည္း၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္၊ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္၊ ခုိတြယ္စရာ၊ အတည္မက်´။ စိတ္ကူးယဥ္၀ါဒီ၊ အတၱအမွန္လြန္၀ါဒီလုိ႔ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက သတ္မွတ္ခံခဲ႔ရတဲ႔ ဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ အေငြ႔အသက္ကုိ မယ္ေယြးရဲ႕ဒီကဗ်ာမွာ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ရမိပါတယ္။

Oversea ဆုိတာမ်ဳိးကလည္း Over Money ျဖစ္ေနမွ ဆုိေတာ႔ကာ

Mind Over ျဖစ္မသြားေစဖုိ႔

Woofer ကုိ အသံတုိး ကုိ္ယ္႔နားႏွစ္ဖက္ ၾကားႏုိင္႐ုံ

ညည္းတြားဆုိေပါ႔

……..

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ရင္္ ေသတာၾကာေပါ႔

ေခါင္းေပၚမွ သနပ္ခါးေသြးသံ၊ င႐ုတ္ဆုံေထာင္းသံ

နံရံတျခားတစ္ဖက္မွ Volume ဂိတ္ဆုံး သီခ်င္းသံမ်ား

ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူမ်ားဆီက ေဟာက္သံ

ေန႔လားညလား ေနရမည္မွာ ေျခာက္လသာ ေရာဂါသည္နဲ႔

ဟိုဘက္လိမ္႔ ဒီဘက္လွိမ္႔ မကုန္ဆုံး မလြန္ေျမာက္ႏုိင္တဲ႔ စိတၱဇညမ်ား

        ေနာက္ထပ္ သတိထားမိတဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ `ၾကားေအာင္ေျပာ ဒီအခန္းက လုိင္းမမိဘူး´ ဆုိတဲ႔ ကဗ်ာ။

<ငါလည္း နင့္ဆီ ဆက္မလုိ႔ပဲ>

က်ဴရွင္သြားရမွာလည္း ပ်င္းစရာပဲ

အိမ္မွာေန စာဖတ္

ယဥ္ၿပီးသား ဓါတ္ပုံႏွစ္ပုံ ေနရာေျပာင္းကပ္

<ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲဟယ္>

အေၾကာညပ္သေလာက္ပါပဲ ညပ္ေနတုန္း ခဏပဲ

စိတ္က မေကာင္းဘူး ကစားမလား နား(မလား.. ေမေမ

စီလင္းတုိက္ေတာ႔ ေသာက္မယ္) တာနဲ႔ နံရံတစ္ခ်ပ္စီ ေျပးကပ္ျပန္

အရည္အေသြးနိမ္႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ဒီလုိပဲ အၿမဲေခါင္းကုိက္ေနရ(တဲ႔)

ဒီကဗ်ာတည္ေဆာက္ပုံက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးဖုန္းဆက္တာကစလုိက္တယ္။ ပထမတစ္ ေၾကာင္း ၿပီး ေနာက္တစ္ေၾကာင္းဖတ္ဖုိ႔ လုိင္းကူးလုိက္တာနဲ႔ ကဗ်ာရဲ႕ေခါင္းစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ကို လာ ရုိက္တယ္။ ဒီအခန္းက လုိင္းမမိဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း စကားေတြေျပာေနတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕စကားေတြက လမ္း ေၾကာင္းမွန္ၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕စကားေတြက အစီအစဥ္က်နမႈကင္းမဲ႔။ ဒီကဗ်ာထဲမွာ စတင္ဖုန္းဆက္တဲ႔ အမ်ဳိး သမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အထီးက်န္မႈ၊ သမားရုိးက်အစဥ္အလာျဖစ္မႈကုိ ၿငီးေငြ႔မႈ၊ ကေယာင္ ေျခာက္ျခား ျဖစ္ေနမႈ၊ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနသလုိလုိ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းမႈ၊ တစ္စုံတစ္ရာကုိ အစြန္းေရာက္အၾကမ္းဖက္ ပစ္လုိက္ခ်င္တဲ႔အထိ စိတ္ညွိဳးႏြမ္းေနမႈ စတာေတြကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ေ၀၀ါးမႈက ကဗ်ာထဲမွာ အဓိကဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကား ၿဖဳိး ဆုိတဲ႔ အမည္နာမဟာ သူမနဲ႔လက္ရွိဖုန္းေျပာ ေနသူလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျခားတစ္စုံတစ္ေယာက္လား ဆုိတာကုိေတာင္ မေ၀ခြဲ ႏုိင္တဲ႔အထိ လုိင္းမမိတဲ႔အခန္းထဲကေန မယ္ေယြးက ၾကားေအာင္ေျပာႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ သတိထားမိတဲ႔ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကေတာ႔ `ကဗ်ာအိပ္ယာ၀င္´ နဲ႔ ` ၀ူ ၀ူ ၀ူ ၀ူ´ပါပဲ။ `ကဗ်ာအိပ္ယာ၀င္´  ကဗ်ာမွာ တည္ေဆာက္ပုံအရ သာမန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကဗ်ာကုိ Upgrade ျဖစ္သြားေစတာက ကဗ်ာထဲမွာ  ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ႔ (၀ါးး) ဆုိတဲ႔ စကားလုံးေတြ ညွပ္ညွပ္ ထည္႔ထားတာပါပဲ။ ဒါဟာဒီကဗ်ာရဲ႕ကဗ်ာျဖစ္မႈကုိ တမင္အခ်ဳိးဖ်က္လုိတာလုိ႔ေျပာလုိ႔ရသလုိ ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာရဲ႕ တည္ေဆာက္မႈတစ္မ်ဳိးလုိ႔လည္း ေျပာလို႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔ ` ၀ူ ၀ူ ၀ူ ၀ူ´ မွာလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ကဗ်ာကုိ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကဗ်ာထဲ ၀ူ၀ူ၀ူ၀ူဆုိတဲ႔ အသံေတြဟာ ကို္ယ္တုိင္ ၾကားေနရသလုိပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ မယ္ေယြးရဲ႕ ယခုလုိ ျပဳလုပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ႔ ကဗ်ာေတြ လည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ႔ ကဗ်ာႀကဳံပါးလုိက္တယ္၊ ခါးတာက ေဆးတာက ပန္းကန္ တာကေဘာလုံး၊ အသင္းအဖြဲ႔ စိတ္ဓာတ္ စတဲ႔ ကဗ်ာေတြပါပဲ။  

ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ မယ္ေယြးရဲ႕ ကဗ်ာေတြက လႈပ္ေနတယ္။ ေျပးေနတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရတာ မနားတမ္းစကားေျပာေနတဲ႔ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေကာက္ရ လုိက္သလုိပဲ။ နားေတာ႔ ညည္းတယ္။ ၾကာေတာ႔လည္း အဲဒီနားညည္းခံရတာေလးကုိပဲ သေဘာက် ေနရသလုိလုိ။ ေနာက္ထပ္သတိထားမိတာက မယ္ေယြးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တည္ေဆာက္ဟန္ကိုပါ။ မယ္ေယြးဟာ သူမရဲ႕ ပစၥဳပၸဳန္ကာလကို အဖြဲ႔မ်ားတယ္။ သူမဟာ စကားလုံးေတြကုိ ဓါတ္ပုံကင္မရာ တဖ်တ္ဖ်တ္႐ုိက္သလုိ သုံးစြဲတယ္။ သူမေ႐ွ႕ေရာက္လာတဲ႔ အရာတုိင္းဟာ ကဗ်ာပဲ။ သူ႔စကားလုံးေတြ ကင္မရာဖလက္ခ်္ဂန္းမီးပြင့္သလုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ပြင့္လုိ႔ ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ မယ္ေယြးဟာ သူေရးခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကုိ ေနာက္ထပ္သူေရးတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တစ္ေလမွာ ထည္႔သုံး တတ္တာေလးကုိလည္း သတိထားမိပါတယ္။ သူေျပာခဲ႔သလုိ ကဗ်ာေရးေနစဥ္ ၾကားလုိက္မိတဲ႔ အသံ ေတြ၊ စကားလုံးေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အဲဒါေတြကို ႀကဳံသလုိယူသုံးသြားတာေတြဟာ ကဗ်ာ ေျမာက္ ၿပီး လွပလႈပ္ခတ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

        မယ္ေယြးကေတာ႔ ဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ သူအႀကိဳက္ဆုံးလုိ႔ မေျပာႏုိင္ေပမယ္႔ သူေခါင္းထဲ အၿမဲမွတ္မိေနတဲ႔ ကဗ်ာေတြအျဖစ္ ခါးတာက ေဆး တာကပန္းကန္ တာက ေဘာလုံး၊ ၂၀ မွာ ၁ ေပါင္းဦးမယ္႔ သူမ၊ ဂြ်န္လ ႏွစ္ဆယ္႔ငါး၊ ဒီေနရာဟာ၊ ဆုိတဲ႔ စာသားေတြသာ အေျပာမဟုတ္၊ လျပည္႔ည အခါသမယမွာ လုိ႔ ဆရာေဇယ်ာလင္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာထည္႔ေျပာသြားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မယ္ေယြး ကေတာ႔ ကဗ်ာႀကံဳပါးလုိက္ပါၿပီ။ ကဗ်ာဖတ္သူနဲ႔ ပါးလုိက္တဲ႔ကဗ်ာ လမ္းႀကဳံ မႀကဳံသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔  ေမွ်ာ္လင့္ရမွာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ကဗ်ာႀကဳံရင္ အေသအခ်ာဖြင့္ဖတ္ၾကည္႔ဖုိ႔ေတာ႔ အႀကံျပဳလုိက္ ပါရေစ။

မင္းနဒီခ

၁၆၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃