အဲဒီမွာ အဲဒီလုိနဲ႔
အဲဒီအတုိ္င္း ေနာက္ဆုံးကမာၻ
အဲဒီမွာ ေအးစက္ေနတဲ႔ ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈ ။ မဆုံးႏုိင္တဲ႔ ၀ါက်ဟာ စာရြက္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ ေလွာင္ပိတ္ လုိ႔။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြဟာ တြန္႔ေခါက္ေတာင္တန္းေတြေပၚ တြားသြားသလုိ သြားတယ္။ ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ။ မ်က္လုံးေတြ ျပန္မလာေသးဘူး။ ကိုယ္႔အဓိပၸာယ္နဲ႔ကုိယ္ ခုိင္မာမႈကုိ တည္ေဆာက္ၾက။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ဟာ ေမွာင္နဲ႔ မည္း မည္းထဲ ထီးတည္းရွင္သန္ေနတယ္။ အတၱဟာ ကပ္ပါးေကာင္ေတြလုိ မ်ဳိးပြားေနတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္ လပ္။ ကုိယ္႔ခ်ိန္သီးနဲ႔ကုိယ္ ေန႔ရက္ေတြကို လႊဲရမ္းလုိ႔ အေျဖရွာတယ္။ ငါတုိ႔ သုညကုိ အဖုိအမ ပုလႅိင္ နပုလႅိင္ ဘယ္လုိ ခြဲျခားဆက္ဆံ ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပလုိ႔ရမလဲ။ အသီးအပြင့္ဟာ လတ္ဆတ္ေနတုန္း တန္ဖုိးရွိသလုိ ကုိယ္႔ အသက္ကုိ္ယ္ ေငြ႔ေငြ႔ကေလး႐ႈ႐ႈိက္ေနရ။ ျဖစ္စဥ္ျပဇယားအရ ငါတုိ႔ဟာ ဆႏၵတစ္ခုေနာက္ ကုိ ေျပးလုိက္ ေနရ မွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကုိကပဲ ငါတုိ႔ကုိ ပုိေပ်ာ္ေနေစ သလုိလုိ၊ ေက်နပ္ေနေစသလုိလုိ။ တစ္ခါတစ္ေလ လမ္းေခ်ာ္ သြားတဲ႔ ရထားဘီးလုံးတစ္လုံးေအာက္ ငါတုိ႔အသက္ေတြ။ တစ္ခါတစ္ေလ ရက္စြဲအတိအက်နဲ႔ လိပ္စာ မွားၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ႔ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘတ္စ္ကား ထုိင္ခုံလုစီးရသလုိ အက်ဥ္း အက်ပ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မုိးရာသီဆုိ မုိးေတြ တဖြဲဖြဲရြာက်လာသလုိ။ စာလုံးေပါင္း သတ္ပုံကုိ အမွန္အတုိင္း ပဲ လက္ခံလုိ္က္တယ္။ ကံေကာင္းပါေစ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ အိပ္မက္လွလွ မက္ပါေစ။ ဆုေတာင္းခန္းဟာ မျပည္႔တဲ႔ အုိးေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္သလုိ ခတ္ေနတယ္။ လူတုိင္းဟာ မၿငိမ္းေသာ ဖေယာင္းတုိင္ေလးမ်ား ကုိယ္စီ နဲ႔ ကုိယ္လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္လုိ႔။ ကုိ္ယ္႔ဆႏၵကုိယ္ လူျမင္ေအာင္ေဖာ္ထုတ္ လုိ႔။ ေၾကကြဲစရာ ရွိတဲ႔အခါ တိတ္တိတ္ ေလးပဲ။ လူ႔ယဥ္ေက်းမ်ားကမာၻ ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ၿငိမ္းခ်မ္းလာတဲ႔အခါ ကမာၻႀကီးတစ္ခု လုံး ၿငိမ္းခ်မ္းလာ မွာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိနဲ႔ ယမ္းနံ႕ေတြ အရင္႐ွဴ႐ႈိက္မိတဲ႔အခါ က်ည္ဆံရဲ႕ လာရာကုိ ငါတုိ႔ မေတြ႔လုိက္ရသလုိ။ အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေလးလုိ ဖြားခနဲ႔ ေရမႈန္ေတြ။ ဒါဟာပဲ ငါတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း။ ဒါဟာပဲ ငါတုိ႔ တုိးတက္မႈ။ ငါတုိ႔ဟာ အၿမဲတမ္းလႈပ္ေနတဲ႔ အ႐ုပ္ေတြ။ ငါတုိ႔ဟာ မေမာတမ္း ကႏုိင္တဲ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြ။ တုိက္ဆုိင္မႈမ႐ွိတဲ႔အခါ လူတုိင္းဟာ ဗီလိန္ပဲ။ အေျခအေန တစ္ခုမွာ ငါတုိ႔ အားလုံး ဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ႔ အၾကမ္းဖက္သူ။ ငါေတြးတယ္။ ငါ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ ငါ႔မ်က္လုံးေတြ ျပန္လာၿပီ။ ငါေပ်ာက္ဆုံး မႈဟာ ငါ႔လြတ္လပ္ျခင္းပဲ။ ငါဘယ္ကုိသြားသြား ငါေတြြ႔တဲ႔အရိပ္ဟာ ငါကုိယ္တုိင္ပါပဲ။ အဲဒီမွာ အမွန္တရားဟာ အျမင့္ကေန ပ်ံလာတယ္။ ငါ ေမာ႔ၾကည္႔ မိတဲ႔အခါ အရာရာဟာ ေမွာင္မဲလုိ႔။ မွိတ္မွိတ္သြားတဲ႔ ငါ႔မ်က္ခြံေတြကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆဲေရးမိတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီလုိနဲ႔တျဖည္းျဖည္း ပုိေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလာတဲ႔ကမာၻ။ အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မွာ ငါတုိ႔ဟာ ကုိယ္႔လက္ကုိ္ယ္လႊဲ အေသေကာင္မ်ားလုိ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔။ သူသူငါငါ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ႔ ေနာက္ဆုံးကမာၻ။ မင္းနဒီခ
16 09 2013
No comments:
Post a Comment