က႐ုပ္

က႐ုပ္

ႂကြက္တစ္ေကာင္ ဆြမ္းေတာ္ခြက္ထဲက ထမင္း စားေနတာ ျမင္လုိက္တယ္
စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြဟာ ဘုရားခန္းမွာ အပုံႀကီး။

ေဆာက္လက္စတုိက္ႀကီးဟာ မုိးေရေတြ တစက္စက္ယုိလုိ႔
အဆီနဲ႔ တဝင္းဝင္း သဲနဲ႔ တ႐ွပ္႐ွပ္။

ဖိနပ္ျပတ္ေတြကုိ တ႐ုိတေသ သိမ္းထားလုိက္တယ္
အမွတ္တရဟာ စတုိခန္းထဲမွာ အနံ႔တေထာင္းေထာင္းထလုိ႔။

ေသနတ္ပစ္ခန္း မပါလုိ႔ စိတ္ကုိ ေလ်ာ့ခ်ထားလုိက္ၿပီဆုိမွ
အၾကမ္းဖက္သမားဟာ အႏုျမဴဗုံးႀကီးကုိင္ၿပီး ငါ့ဆီ ေျပးလာတယ္။

သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲကြာ တဲ့
မဟုတ္ဘူးေလ အဲ့ဒါ ဝတၳဳ၊စာအုပ္ထဲက ဟာႀကီး တျခားတခု ေျပာင္းေျပာ။

အိပ္ေထာင္ကုိ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ပန္းတစ္ပြင့္ ပြင့္ေနတာ ေတြ႔တယ္
မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ကံကုိ ေကာင္းေစတဲ့ အေဆာင္ပဲ။

သီခ်င္းသံမ်ားသာ ေပ်ာ္ပဲြခန္းမမွာ က်န္ရစ္ခဲ့
လူႀကီးလူေကာင္းဟာ ဖိတ္စာေတြကုိ လြင့္ပစ္ခဲ့လုိက္ၿပီ။

ၾကမ္းျပင္ေပၚ ငိုေႂကြးေနသူဟာလဲ ငါပဲ
တံတားေအာက္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနသူဟာလဲ ငါပဲ။

မီးစင္ၾကည့္ၿပီး ကခဲ့တာပါပဲကြာ
အပူေလာင္သြားတာေတာ့ ကုိယ့္ထုိက္နဲ႔ ကုိယ့္ကံပဲေပါ့။

က႐ုပ္ တဲ့
ေပးခ်င္လုိ႔ပဲ ေပးလုိက္တဲ့ နာမည္
ဘယ္သူမွ မေခၚၾကပါနဲ႔။

မင္းနဒီခ
၁၄၊ ၈၊ ၂၀၁၆