ခ်ဳိၿမိန္တဲ႕ဒဏ္ရာ
ဘယ္ေတာ႕ျပန္လာမွာလဲကြယ္
မင္းအတြက္ခူးထားတဲ႕ ပန္းေလးေတြ
ညွဳိးႏြမ္းမသြားေသးခ်ိန္
အလြမ္းနဲ႕ ျပန္ညွိထားတဲ႕ ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ႕
မင္းနာမည္တဖြဖြေခၚသံေလး
ႀကိဳးျပတ္မသြားေသးခ်ိန္
မင္းအရိပ္ မင္းအေရာင္နဲ႕ လင္းေနတဲ႕ညေလး
ေမွးမွိန္မသြားေသးခ်ိန္
ဘယ္ေတာ႕ျပန္လာမွာလဲကြယ္
နရံတံတုိင္းေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕ ေ၀းကြားဖုိ႕ပဲ
နီးစပ္ခဲ႕
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔
ရုန္းထြက္ဖုိ႕ပဲ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ႕
ဘယ္လုိရက္စက္မွဳမ်ဳိးက မင္းႏွဳတ္ခမ္းကုိ
ခ်ဳိၿမိန္ေစခဲ႕သလဲ
ဘယ္ေတာ႕ျပန္လာမွာလဲကြယ္
အေသြးအသားထဲ စိမ္႕၀င္ေနတဲက သတိရျခင္းကုိ
ကုစားဖုိ႕
စစ္ရွဳံးေနတဲ႕ ေတာင္ကုန္းကုိ ပန္းႏုေရာင္
အလံတစ္လက္လြင့္ထူဖုိ႕
ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတရားကုိ
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးဖုိ႕
ျပန္႕က်ဲေနတဲ႕ ငါ႔ဘ၀ကုိ
စက္၀ုိင္းတစ္၀ုိင္းလုိ
လွလွပပအနားသတ္ေပးဖုိ႕
ဘယ္ေတာ႕ျပန္လာမွာလဲကြယ္
ေစာင္႕ရျခင္းဟာ
ေသြးမထြက္တဲ႕ဒဏ္ရာတစ္ခုလုိပါပဲ
တစ္စထက္တစ္စ တုိး၀င္လွဳိက္စားလုိ႕။
မင္းနဒီခ
No comments:
Post a Comment