ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄
လက္စြပ္
အဲဒီေန႔က
လစ္ဟာေနတဲ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္
၀မ္းနည္းတယ္။
နာက်င္စြာ
ရယ္ေမာတတ္ေအာင္ ဘယ္သူသင္ေပးခဲ့ပါသလဲ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ
ခဏတျဖဳတ္လာတယ္ ခဏတျဖဳတ္ျပန္တယ္
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ
ကုိယ္ရပ္ဖုိ႔
ကုိယ့္လမ္းကုိ
ကုိယ္ေဖာက္ဖုိ႔
ကုိယ့္ႏႈတ္ခမ္းကုိယ္
ကုိက္ၿပီး ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ
ကုိယ့္အေမွာင္နဲ႔ကုိယ္
မုိက္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြ။
အဲဒီေန႔က
လစ္ဟာေနတဲ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္
၀မ္းနည္းတယ္။
မျပည့္စုံျခင္းဟာ
ဘ၀တစ္ခုကုိ ေမာပန္းေစခဲ့ပါသလား
သူ႔ရင္ခြင္ဟာ
ကုိယ့္အတြက္ လန္းဆန္းအေမာေျဖရာ
ကုိယ့္ပခုံးဟာ
သူ႔အတြက္ မွီတြယ္ခုိနားရာ
အဲဒီလုိ
ဘာမွမရွိတဲ့ ကြက္လပ္ေလးမွာ
တစ္ေယာက္အၿပဳံးတစ္ေယာက္
နားလည္ရင္းနဲ႔
ညေတြကုိ
လင္းခဲ့တယ္
တစ္ေယာက္စကား
တစ္ေယာက္အားေပးရင္းနဲ႔
ေန႔ေတြကုိ
ေက်ာ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က
လစ္ဟာေနတဲ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္
၀မ္းနည္းတယ္။
`မ´အတြက္
ဘာမွမလုိပါဘူးကြယ္လုိ႔ သူေျပာေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ပုိနာက်င္ခဲ့ရတယ္
ေမာင့္အတြက္
ဘာမွ မလုိပါဘူးကြာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့
သူမ
ပုိေၾကကြဲရတယ္
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ
တစ္ေယာက္စိတ္မွာ
တစ္ေယာက္စြပ္လုိ႔
လစ္ဟာေနတဲ့
လက္သူၾကြယ္ေလးကုိ ကုိယ္စီၾကည့္ရင္း
ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး
ရယ္ေမာလုိက္ၾကတယ္။
အဲဒီေန႔က
လစ္ဟာေနတဲ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္
၀မ္းနည္းတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးကုိ
ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္မိတယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီ
၁၄ လက္စြပ္ဟာ
လစ္ဟာေနတဲ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးမွာ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လုိ႔
လုိေနတဲ့
ကြက္လပ္ေလးကုိ တလက္လက္ျဖည့္ဆည္းလုိ႔
ငါးႏွစ္ၾကာမက္ခဲ့တဲ့
အိပ္မက္တစ္ခုကုိ အသက္သြင္းကုိယ္ထင္ျပလုိ႔
ေဖေဖာ္၀ါရီ
၁၄ ရက္ေန႔မွာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္
အဲဒီေန႔က
လစ္ဟာေနတဲ့
သူမလက္သူၾကြယ္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္
၀မ္းနည္းမိတဲ့အေၾကာင္း တစိမ့္စိမ့္ျပန္ေတြးလုိ႔
ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးရယ္ေမာလုိက္ၾကတယ္။
မင္းနဒီခ
၁၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊
၂၀၁၄
No comments:
Post a Comment