ဖ်ားနာေနေသာ အခန္း
(၁)
မ်က္လုံးကုိ
ဖြင့္ၾကည္႔ရန္ အားယူ၍ ႀကိဳးစားလုိက္သည္႔အခါ စူးရွေသာ အျပာေရာင္ အလင္း မ်ားကုိသာ
ဟုိတစ္ကြက္ သည္တစ္ကြက္ ေတြ႔ရသည္။ ျမင္ကြင္းအားလုံးသည္ မပီ၀ုိးတ၀ါး။ သူ၏
မ်က္လုံးမ်ားကုိ အလ်င္အျမန္ျပန္၍ ပိတ္ထားလုိက္သည္။ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ေနသည္႔
ဒီအခန္းေလးထဲ တြင္ မည္သည္႔အခါမွ ထူးျခားမႈတစ္စုံတစ္ရာ
ရွိေနမည္မဟုတ္မွန္းေသခ်ာသည္ကေတာ႔ သူႀကိဳတင္ သိေနခဲ႔ ၿပီးသားပင္ ျဖစ္သည္။
ထူးျခားမႈမရွိတာတစ္ခုတည္းႏွင့္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ မဖြင့္ဘဲ
တစ္သက္လုံးပိတ္ထားလုိက္ရေတာ႔မည္လား။ မျဖစ္ႏုိင္။ ` ရွင့္ မ်က္လုံးေတြက
အရမ္းစူးရွၿပီး အရာရာကုိ ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနသလုိပဲ လုိ႔ ခံစားရတယ္´ ဟု သူႏွင့္ နီးစပ္ခဲ႔ဖူးေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္က
ေျပာဖူးသည္။ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းသက္ေသျပဖုိ႔အတြက္ေတာ႔ သူမကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္
ခ်ိန္းဆုိစရာ လုိလိမ္႔မည္လုိ႔ေတာ႔ သူမထင္ေခ်။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ႔
တစ္ျခားသူစိမ္းမိန္းမ တစ္ေယာက္ထက္ အေမ႔ကုိ ပုိၿပီးသတိရေနခဲ႔ေၾကာင္းေတာ႔
သူ၀န္ခံရပါလိမ္႔မည္။ ေႏြးေထြးေသာ အေမ႔ရင္ခြင္မွ စတင္ထြက္ခြာလာခ်ိန္မွစ၍
အေမ႔ကုိ ေနာက္တစ္ခါ သူ ျပန္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔။
သူေပးပုိ႔ ေသာ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ႏွင့္ အျမန္ေခ်ာစာအိတ္မ်ားသည္ အေမ႔အတြက္လုိအပ္ေနသာ
ေမတၱာ တရားမဟုတ္မွန္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူမသိခဲ႔။ သူ၏ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀သည္
ခ်ဳိၿမိန္မႈမ်ားႏွင့္ ခါးသက္မႈမ်ားအား ေရာစပ္ေဖ်ာ္ထည္႔ထားေသာ ႏုိ႔မႈန္႔ဗူးတစ္ဗူးသာ
ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ` သား မ်က္လုံး ေလးေတြကို ဟုိးမုိးေပၚက တလက္လက္ လင္းေနတဲ႔
ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔ အေမက အလွဆင္ ေပးထားတာ´
ဟု အေမ႔က သူ႔ကုိ တစ္ခါ
ေျပာဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္းက သူက ပုခက္ကေလးထဲမွာ ျဖစ္သည္။ အေမက သူအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္႔
ပုခက္ႀကိဳးေလးကို ဆြဲၿပီး သားေခ်ာ႔ေတးတစ္ပုဒ္ကုိ ဆုိေနခဲ႔သည္။ အရာရာသည္
ေျပာင္းလဲခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ အခုအခါမွာေတာ႔ အေမက ပုခက္ကေလး ထဲမွာ။ သူက အေမခ်န္ထားခဲ႔ေသာ
ပုခက္ႀကိဳးေလးကို ဆြဲရင္း ေကာင္းကင္၌ လင္းေနဦးမည္႔ အေမ႔ မ်က္လုံးမ်ားကုိ
လုိက္ရွာေနတတ္ခဲ႔ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကုိေတာ႔ ဖြင့္ထား
ရဦးမည္။
(၂)
အၿမဲတမ္းစုိစြတ္ေနသည္႔
ခုႏွစ္လႊာေျမာက္တုိက္ခန္းတစ္ခန္းမွ ၾကည္႔လွ်င္ ျမင္ႏုိင္ေသာ အရာမ်ားမွာ
ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။ လူငယ္သမီးရည္းစားေလးမ်ား မၾကာခဏခ်ိန္းေတြ႔ေလ႔ ရွိၾကေသာ
ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား ( ညနက္ပုိင္းႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ေတာ႔ ေခြးေလ ေခြးလြင့္မ်ား
ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးၾကသည္ကုိ ေတြ႔ဖူးသည္)၊ ခမ္းလွမ္းလွမ္း ကုိက္တစ္ရာခန္႔မွ အေ၀းေျပး လမ္းမႀကီးကုိ
ထက္ပုိင္းထုိးခြဲေဖာက္လုပ္ထားသည္႔ ရထားသံလမ္းတစ္စုံ( အခ်ိန္မွန္ ရထားတစ္စင္း
တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ျဖတ္သန္းေျပးဆြဲခုတ္ေမာင္းလ်က္ရွိ)။ မလွမ္းမကမ္းတြင္
ျမက္ရုိင္းမ်ားရွည္ထြက္ ေတာထေနေသာ ကစားကြင္းေဟာင္းတစ္ကြင္း။(အရမ္းအထီးက်န္ဆန္တယ္လုိ႔
ခံစားမိေသာ ေန႔မ်ား တြင္ ထုိကစားကြင္းထဲသုိ႔သြားကာ ကစားသူမဲ႔ေသာ ဆီးေဆာေလးတစ္ခုအား
အေၾကာင္းမဲ႔ ေငးေမာ ေနတတ္မိ)၊ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံ၀ဲေနေသာ စကၠဴစြန္ေရာင္စုံေလးမ်ား။
ဓါတ္ႀကိဳးတန္း တေလ်ာက္ အစီအရီခုိနားေနေသာ ခုိငွက္ကေလးမ်ား( လူေျခတိတ္ခ်ိန္
ညနက္မ်ားတြင္ ညည္းသံ သဲ႔သဲ႔ၾကား ရတတ္)။ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာအဆင့္ဆင့္တြင္ တြဲလဲခုိလြင့္ပါေနသည္႔
ေနလွန္းထားေသာ အကၤ်ီမ်ား၊ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္သည္႔ ေအာက္ေျမညီထပ္မွ
တုိက္ခန္းပုိင္ရွင္ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီးလင္မယား။( သူတုိ႔၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားမွာ
ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္း သြားေရာက္လုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ၿပီး လစဥ္ ေငြပုိ႔ေပးလွ်က္ရွိ)။
လမ္းထိပ္တြင္ ပိတ္ရက္မရွိ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ( ထုိဆုိင္တြင္
ေစ်းအလြန္ခ်ဳိေသာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ အလြန္ညံ႔သျဖင့္ ဘုိင္က်သူ အနည္းငယ္ႏွင့္
ကဗ်ာဆရာအခ်ဳိ႔သာ လာေရာက္ထုိင္တတ္ၾကသည္)။ ၿပီးေတာ႔ ေရညွိစိမ္းေတြ
စုိတက္ထူပ်စ္ေနသည္႔ တုိက္ခန္း၀ရန္တာမ်ား၊ ငွက္အိမ္၊ ေကာက္ရုိးမွ်င္၊
က်ပ္ခုိးမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြး ေနေသာ တံစက္ၿမိတ္မ်ား၊ တစ္ခါတစ္ရံ သန္းေခါင္ထက္နက္ေသာ
ညမ်ား၌ ေျမညီထပ္ ေလွကား အဆင္းတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနေလ႔ရွိေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးကုိ
ေတြ႔ရတတ္ေသးသည္။ မထူးဆန္းပါ။ ထုိအရာမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္က သူႏွင့္
ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ပတ္သက္ခဲ႔ဖူးသည္႔ ၀န္းက်င္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခါမွာေတာ႔
သူ႔အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အပ်င္းေျပအေပ်ာ္ဖတ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေလာက္ပင္
စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းေတာ႔တာ အေသခ်ာဆုံးျဖစ္သည္။
(၃)
ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္သည္႔အခါ
မရြာေသးေသာ တိမ္တုိက္မ်ားကုိ ေတ႔ြသည္။ ထုိ႔အတူ သူ႔စားပြဲေပၚတြင္လည္း ေရးၿပီး
မဂၢဇင္းတုိက္မ်ားသုိ႔ မပို႔ရေသးေသာ ကဗ်ာမ်ား ရွိေနေသးသည္။ ` ရွင္ ေရးတဲ႔ကဗ်ာေတြကို
ကြ်န္မေတာ႔ျဖင့္ တစ္ပုဒ္မွကုိ နားမလည္ဘူး´
ဟူေသာ စကားကုိ သူ႕အား
ေခ်ာေမာလွပကာ ဆြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွ ေျပာဖူးသည္။
ထုိမိန္းကေလးသည္ အထက္ပါ စာေၾကာင္းအနည္းငယ္တြင္ သူ႔အား စကားေျပာ ခဲ႔ဖူးသည္႔
မိန္းကေလး ဟုတ္မဟုတ္ သူ႔မမွတ္မိေတာ႔။
ျပႆနာမရွိပါ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ နားလည္ ျခင္း မလည္ျခင္းသည္ သူမႏွင့္
သူ႔အၾကားတြင္း ျပႆနာတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ နားလည္ မႈသည္ အနားေရာက္ခါနီးမွ
တိတ္တိတ္ေလး လွည္႔ျပန္ထြက္ေျပးသြားတတ္သည္႔ သေဘာရွိေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္း
သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ႔ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ သူ႔အခန္းထဲတြင္ မဖတ္ ရေသးေသာ
စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိသည္။ ထုိစာအုပ္အမည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္
ေရးသူ၏ အမည္မပါ။ ထုိ႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ႔္တြင္ မစားရေသးေသာ ပန္းသီးတစ္လုံးရွိသည္။
ထုိပန္းသီး တြင္ သြားကုိက္ရာတစ္ခုရွိေသာလည္း ထုိပန္းသီးကုိက္ေသာသူမွာ ဧ၀
မဟုတ္ေၾကာင္း သူသိသည္။ ထုိ႔ျပင္သူ႔၌ မ၀တ္ျဖစ္ေသးေသာ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ ( ဆုိ္ဒ္နံပါတ္
၃၃)။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ႔ သူ၀တ္ျဖစ္ မည္လား မေျပာတတ္။ ထုိ႔ျပင္ မထြန္းရေသးေသာ ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးသီးတစ္လုံး၊
မေရးျဖစ္ေသာ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ မေရးျဖစ္ေသးေသာ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္၊
မပုိ႔ျဖစ္ေသးေသာ ေပးစာ တစ္ေစာင္ႏွင့္ မဖြင့္ရေသးသော စီဒီတစ္ခ်ပ္ရွိသည္။(
ထုိစီဒီခ်ပ္ထဲ၌ မဆုိရေသးေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သာ ပါရွိသည္)။ ထုိ႔ျပင္ မအိပ္ရေသးေသာ
ညတစ္ည၊ မမက္ရေသးေသာ အိပ္မက္တစ္ခုႏွင့္ မေသာက္ရေသးေသာ ေဆးတစ္ခြက္လည္း ရွိေသးသည္။
သူဖ်ားနာေနသည္မွာၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။
(၄)
အိပ္ခ်င္စိတ္ရွိလ်က္ႏွင့္အိ္ပ္မေပ်ာ္ေသာညတစ္ညကုိျဖတ္သန္းရသည္မွာ
အနက္ေရာင္ ပင္လယ္ကုိ လက္ပစ္ကူးေနရသလုိပင္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး
အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ သူ႔အား ေခ်ာ႔သိပ္ ေပးပါ။ ကမာၻေပၚတြင္
မည္သည္႔ကေလးငယ္ကုိမွ ေျပာမျပရေသးေသာ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္ပါေစ။ တီဗြီကုိ
ဖြင့္လုိက္သည္႔အခါ မည္သည္႔ခ်ယ္နယ္တြင္မွ ထုတ္လြင့္ျခင္းမျပဳရေသးေသာ ကုိရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ
တစ္ပုိင္းတစ္စကုိေတြ႔ရသည္။ ထုိဇာတ္လမ္းတြဲထဲမွ မင္းသမီးသည္ မျမင္ရေသာ ကံၾကမၼာ၏
လွည္႔စားမႈေအာက္တြင္ အေျဖမေပးရေသးေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတ႔လြဲေလး လြဲေခ်ာ္ သြားခဲ႔သည္။
ရုတ္တရက္ထ၍ တီဗြီကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပိတ္ပစ္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲ၌ ထုိဇာတ္၀င္ခန္း ကို
မခံစားႏုိင္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ လြဲေခ်ာ္ျခင္းမ်ားကုိ သူ မုန္းသည္။ သူသည္
ယခုအခ်ိန္ထိ ၿပီးျပည္႔စုံ ေကာင္းမြန္ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္ မၾကာခဏေတ႔လြဲေလး
လြဲေခ်ာ္ေနသည္႔ မေအာင္ျမင္ သည္႔ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ေခါင္းေပၚတြင္
ခလုတ္ဖြင့္မထားေသာ ပန္ကာ တစ္လက္ရွိသည္။ ပန္ကာရြက္တစ္ခုေပၚတြင္ အၿမီးမျပတ္ေသးေသာ
အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ လက္စမသတ္ရေသးေသာ ပင့္ကူအိမ္္တစ္လုံးရွိသည္။ သက္ျပင္းကုိ
ခပ္ေလးေလးမႈတ္ထုတ္ လုိက္မိသည္႔အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ
ပုိစတာမွ ကမာၻေက်ာ္ တင္းနစ္မယ္ ရွာရာဗုိဗာက မခုိ႔တရုိ႔ေလးၿပဳံးျပသည္။ သူက အနားတြင္
ရွိေသာ မစားျဖစ္ေသးသည္႔ ပန္းသီးအား သူမအား လွမ္းပစ္ေပးလုိက္သည္႔အခါ သူမက အားပါေသာ
ရုိက္ခ်က္ျဖင့္ ကစားကြင္း အျပင္ဘက္ေရာက္သည္အထိ အားရပါးရ ရုိက္ခ်ပစ္လုိက္သည္။
ကြင္းအျပင္ဘက္သုိ႔ အေ၀းဆုံး လြင့္စင္သြားေသာ တင္းနစ္ေဘာလုံးေလးမွာ သူ႔၏
ျဖစ္မလာေသးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္။
(၅)
ထုိသုိ႔ျဖင့္ ေန႔ႏွင့္
ညသည္ သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ လူးလား ခတ္ခဲ႔သည္။ မပ်ံသန္းရေသးေသာ
ငွက္တစ္ေကာင္သည္ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးတြင္ လာေရာက္ နားခုိသည္႔ အခ်ိန္သည္ ေန႔ျဖစ္၍
ျပန္လာသူမရွိေသာ ျပတင္းတံခါးကုိ အသာအယာ ဂ်က္ထုိး၍ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံကုိ
ၾကားရခ်ိန္သည္ ညျဖစ္သည္။ သူသည္ မည္သည္႔အရပ္ကုိမွ ပ်ံသန္းျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေသာ
စကၠဴငွက္တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။
(၆)
ေျမပုံေပၚတြင္
ျပားခ်ပ္ေနေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာကုိ ကမာၻဟု ေခၚသည္။ ထုိကမာၻေပၚ၌
အပ္ဖ်ားတစ္ေထာက္စာမွ်ပင္ မရွိသည္႔
တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္းသည္ နာက်င္ကုိက္ခဲမႈမ်ားႏွင့္ ဖ်ားနာ ေနသည္။
ထုိဖ်ားနာကုိက္ခဲ႔ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလး၏ အ၀င္၀တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စာတန္း တစ္ခုမွာ
ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။ ` ဘ၀ဆုိတာ ရွင္သန္ျခင္းနဲ႔ ေသဆုံးျခင္းၾကားက ေသာ႔ဖြင္႔
မရေသာ အခန္းတစ္ခန္းသာ ျဖစ္သည္'။
မင္းနဒီခ
No comments:
Post a Comment