လမင္းဟာ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာ ကုိႏုိင္လင္း (ကဗ်ာစာအုပ္ခံစားမႈ)

လမင္းဟာ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာ ကုိႏုိင္လင္း

`ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစုံၿပီဆုိေပမဲ႔ ´ လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔ခင္ဗ်ားကဗ်ာစာအုပ္က တစ္ခုခုကုိ အလုိမျပည္႔သလုိပဲ ကုိႏုိင္လင္းေရ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ႔ ခင္ဗ်ားကဗ်ာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ျဖစ္လာတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ အလုိျပည္႔ခဲ႔ပါတယ္။ ကုိႏုိင္လင္းေရ ခင္ဗ်ားစာအုပ္ ေလးကုိ ဖတ္ရတာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ အတၳဳပတၱိေလးကုိ ဖတ္လုိက္ရသလုိပဲ။ ဒီထက္ပုိေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေ၀ဒနာေတြ အခက္အခဲေတြ ရုန္းကန္ခဲ႔ရတာေတြ တည္ေဆာက္ေစာင့္ထိန္းခဲ႔ရတာေတြကုိ ျမင္ေယာင္ မိတယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္ေလမလား။

 ` အ၀ိဇၨာေတြ   ေကာၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမလား

 မဇၥ်ိမ ပဋိပဋာ လင္းၿပီးေတာက္ပ လာႏုိင္မလား။´ (ေကာလင္း   မွ)

            ဒါဟာ ခင္ဗ်ားၿမိဳ႕ေလးအေပၚမွာ ခင္ဗ်ားထားတဲ႔သေဘာထားဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္ ကုိႏုိင္လင္း ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ျပည္ကုိ ခ်စ္သလုိ ခင္ဗ်ားလည္း ေကာလင္းကုိ ခ်စ္ရွာမွာေပါ႔။ ခင္ဗ်ားဟာ ၿမိဳ႕ကုိ ခ်စ္တယ္။ အေမကုိခ်စ္တယ္။ ခင္ဗ်ားအစ္ကုိကုိ ခ်စ္တယ္။ စံပယ္ရုံေလးကုိခ်စ္တယ္။  ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကုိ ျဖတ္ျဖတ္သြားတဲ႔ ရထားနဲ႔ သံလမး္ရုိးတပ္ညေနခင္းေလးကုိခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ား ဘ၀မွာ အေရး အႀကီးဆုံးအစိတ္အပုိင္းတစ္ခုျဖစ္လာမဲ႔ကဗ်ာကုိ ခင္ဗ်ားခ်စ္ခဲ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထက္ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ေလာက္ ေစာခဲ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကဗ်ာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေပၚ ျဖာက်ခဲ႔တ လေရာင္ေတြပါပဲ ကုိႏုိင္လင္း။ တကယ္လင္းခဲ႔တယ္။ ရနံ ့ မပါလည္း ေမႊးခဲ႔တယ္။ ဒီကဗ်ာ စာအုပ္ေလး ထဲမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေခတ္အျမင္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိမ္လြမ္းစိတ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕  ကမာၻႀကီးအေပၚမွာ ထားတဲ႔ ေစတနာ နဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ အာရုံနမိတ္ပုံ။ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၊ ရွင္သန္ျခင္းနဲ႔ ေလာကဓံ အထုအေထာင္းၾကားက ထုဆစ္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မက္ခဲ႔ပါတယ္ ကုိႏုိင္လင္း။

ေရတံခြန္ကုိ မစီးက်နဲ႔လုိ႔ တားလုိ႔မရ

ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ ေရာက္ေနတဲ႔အရာ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမဟုတ္ဘူး

ပန္းတုိင္မဟုတ္ဘူး

အဆိပ္နံ႔သင္းေနတဲ႔ ကံၾကမၼာ´

(ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစုံၿပီဆုိေပမယ္႔   မွ)

            ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ ေခတ္ကုိ ကိုယ္စားျပဳတယ္။ ေခတ္ေပၚအာရုံခံစားမႈနဲ႔ ေခတ္ရဲ႕ အေျခ အေန ကို တင္ျပတယ္ ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ ေခတ္ဟာ ဒီထက္မက ေရးသင့္ခဲ႔တာပါ ကုိႏုိင္လင္းေရ။ ဒါကုိ ခင္ဗ်ားက ျမင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္းျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မျပင္ႏုိင္ဘူး။ မျပင္ႏုိင္ခဲ႔ၾကဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားကလွလွပပေလး ေရးလုိက္တယ္။

 `ခက္တာက

ကႀကိဳးမၿပီးခင္

ဘီလူးဆုိင္း၀င္တီးတာပဲ

ျဖစ္ၿပီးသမွ်

တစ္က ျပန္စလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ´ (ဇာတ္ပ်က္ မွ)

            ဒါဟာအေကာင္းျမင္စိတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္လက္ေလ်ာ႔လုိက္တာလား။ ဒါဟာ ခင္ဗ်ား ျဖတ္သန္း ခဲ႔တဲ႔ေခတ္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈလုိက္တာလား။ တိတိက်က်ေဖာ္ထုတ္လုိက္တာလား။ `မရုိးသားျခင္း သစ္သီးေတြဟာ ပုိၿပီးခ်ဳိၿမိ္န္သလား။ ကမာၻႀကီး လည္ေနတယ္ဆုိတာေလာက္ ေတာ႔ ငါသိထားတယ္။ လူေတြအားလုံးလည္ေနၾကတာ ငါမသိဘူး" လုိ႔ ေတာသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ ရုိးအျခင္းနဲ႔  ခင္ဗ်ားဟာ ၿမိဳ႔ျပေရာက္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ရဲ႔ ၀ဋ္နာကံနာ ကုိ ေနာက္ဆုံးလက္ခံလုိက္ရတာပဲမဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလုံး လက္နဲ႔ ထိရင္ ေရႊျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ႔ ေရာမေခတ္ မီးဒက္ဘုရင္လုိ ခင္ဗ်ား အႏုပညာဟာ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမွာ အႏုပညာ အေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပခဲ႔ပါတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႔ ေႏွာင္းပုိင္းမ်ဳိးဆက္အျဖစ္ ခင္ဗ်ားဟာ ကဗ်ာတာ၀န္ကုိ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔ အေရး အသားဟာ ေျပျပစ္တယ္။ ရုိးရွင္းတယ္။ စကားေျပမဆန္ဘူး။ ပေဟဠိမဖြက္ဘူး။ ဆရာေမာင္သာႏုိး ေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ စိမ္းစုိလတ္ဆတ္ေသာ လမ္းကေလးကုိ ခင္ဗ်ား မွန္မွန္ေရြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လမ္းခဲ႔ ႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာရမလား။ ဒီေန႔ေခတ္ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ယွဥ္ဖတ္ရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ဒီစာအုပ္ေလးထဲက ကဗ်ာေလးေတြဟာ ရုိးစင္းေကာင္း ရုိးစင္းမယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာနည္းနာေတြ အားနည္းေကာင္း အားနည္းလိမ္႔မယ္။ဒါေပမဲ႔ သူေခတ္နဲ႔သူ သူ႔သကၠရာဇ္ နဲ႔သူေတာ႔ ကဗ်ာတုိင္း ကဗ်ာတုိင္းဟာ သမုိင္းတန္ဖိုးရွိတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလုိ႔မရပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာေတြဟာ ခင္ဗ်ား ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔သမုိင္းပဲ ကုိႏုိင္လင္း။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္သိပ္မကြာလုိ႔ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးခဲ႔တယ္ ေျပာရမလား။ အိမ္ငွား ကဗ်ာမွာ ေခတ္ကုိျမင္တယ္။ စနစ္ေတြကို ျမင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပစၥခတ္အေျခအေနနဲ႔ ေနထုိင္ရပ္တည္ရွင္သန္ရမႈ ။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရးျပဦးမယ္။

`လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ လက္ဖ်ံမွာ

တုိးခ်ဲ႕လုိင္းကားသစ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ

အိမ္ေတြ အိမ္ေတြ

တစ္အိမ္ထက္တစ္အိမ္ ပုိလွပုိခန္႔

...................................

...................................

ငါတုိ႔ဘ၀ေတြမွာ

အိမ္ဆုိတာ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္သင္႔တဲ႔အရာ

မဟုတ္ခဲ႔တဲ႔အတုိင္း။ (အိမ္ငွား  ကဗ်ာမွ)

            ေနာက္က်သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဇာတ္လမ္း၊ စိတ္က်ဳိးအင္း၊ ေတာပန္း အဲဒီလုိ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္လာတယ္ ကုိႏုိင္လင္း။ ခင္ဗ်ား ၿမိဳ႕ျပကို စိတ္မနာခဲ႔ဘူးလား ကုိႏုိင္လင္း။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀ကုိ လြတ္ခ်ပစ္ခ်င္ ေလာက္ ေအာင္ ေနာင္တေတြ မရခဲ႔ဘူးလား။ ခင္ဗ်ားဦးထိပ္ထားခဲ႔တဲ႔ ေျမခ်စ္သူ၊ ေဖာ္ေ၀း၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ တုိ႔လုိ႔ ကဗ်ာ႔တပ္မွဴးႀကီးေတြ အားလုံးကေတာ႔ ေ၀ဒနာကို ကဗ်ာလုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိ နာက်င္ေစခဲ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားကေရာ ဘယ္လုိနာက်င္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ေ၀ဒနာေတြေပးဦမလဲ ။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ဆက္ဖက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္မွားသြားတယ္ ကိုႏုိင္လင္း ။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ နာက်င္မႈကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာဖတ္သူေတြအတြက္ ၾကည္ႏူးမႈအျဖစ္ ၀တ္မႈန္ ကူးေပးလုိက္တယ္။ ေျပာရရင္ အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႔ အိမ္ေထာင္ဦးဟာ ဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကုိတလွပ္လွပ္ၾကည္ႏူးေစခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေပါ႔။ ခင္ဗ်ားလည္းျပန္ဖတ္ၾကည္႔ပါဦး ။

`သံေယာဇဥ္ မီးအိမ္ေလးနဲ႔

တစ္အိမ္လုံးလင္းတယ္

....

ဘ၀က ၾကမ္းတမ္းမယ္ ေခ်ာေမြ႕မယ္

အရာရာဟာ မတည္ၿမဲတဲ႔ ရႈခင္း

......

ထည္လဲ၀တ္ဆင္ရဦးမယ္႔ ေလာကဓံ

အသြားအျပန္ခလုတ္တုိက္ရဦးမယ္ ဒုကၡ

.....

တြဲထားတဲ႔ လက္ေတြမွာ ခြန္အားအျပည္႔

ကုိယ္တုိ႔ဖမ္းမိထားတဲ႔ ၾကည္ႏူးျခင္းသာ

တစ္ဘ၀လုံးအတြက္ အႏုပညာ´ ( အိမ္ေထာင္ဦး ကဗ်ာမွ)

            ကုိႏုိင္လင္းေရ ခင္ဗ်ားအတြက္ေတာ႔ ေ၀ဒနာဟာ အားတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ေပါ႔။ ေလာကဓံဟာ ခင္ဗ်ားကုိ ရင္႔က်င္႔ေစတဲ႔ အကာအရံတံတုိင္း။ ဒုကၡတရားက ေလ႔က်င့္သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ႔  အႏုပညာ။ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ထက္ သူမ်ားကုိလည္း ေမတၱာပုိထားခဲ႔တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္ ကုိႏုိင္လင္း။ အေမွာင္ည ကဗ်ာ မွာ ခင္ဗ်ားဟာ အနာဂတ္ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ႔ ကေလးငယ္တုိ႔ရဲ႕ ကမာၻ အတြက္ ၾကယ္ေၾကြေတြကို ၾကည္႔ရင္းဆုေတာင္းခဲ႔တယ္။ ခရီး ကဗ်ာမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ အေကာင္းျမင္စိတ္ကုိ ပုိဖတ္ရတယ္။ မည္းမည္းျမင္တုိက္ခုိက္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ေလွ်ာ႔ရမယ္။ မီးနီျဖတ္ေမာင္းတာ ေလွ်ာ့ရမယ္။ လမ္းမေပၚအမႈိက္ပုံတာ ေလွ်ာ့ရမယ္။ ကမာၻေျမ အရင္းအျမစ္ သုံးစြဲတာ ေလွ်ာ့ရမယ္။ ေလွ်ာ့ရမယ္႔အရာေတြ အားလုံးေလွ်ာ႔ရမယ္။ အေကာင္းကုိ ရွာ အေကာင္း အတုိင္းရလာဖု႔ိ တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ သိန္းစြန္ငွက္ႀကီး ဆရာပုိင္စုိးေ၀ကေတာ႔  ေမေမေရ ေလာကႀကီးကုိ ေဆးကုဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာလုပ္မွ ျဖစ္မယ္ အေမတဲ႔။ ကုိႏုိင္လင္းေရ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကမာၻႀကီးကုိ တစ္က ျပန္စဖုိ႔ ေမတၱာတရားပဲလုိပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ေမတၱာတရားကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ားက အေမခ်စ္တဲ႔သား၊ ၿမိဳ႕႕ကုိခ်စ္တဲ႔သားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ႔သလုိပဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕  အိမ္လြမ္းဖြဲ႔ ကဗ်ာေတြ၊ အေမ႔အေၾကာင္းေရးတဲ႔ ကဗ်ာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ထပ္တူခံစားေစခဲ႔တယ္ ကုိႏုိင္လင္း။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလြမ္းသလုိ ခင္ဗ်ားအေဖအေမကေရာ အိမ္နဲ႔ ေ၀းတဲ႔ ရင္ရိပ္ေ၀းတဲ႔ သားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လြမ္းလုိက္ရွာေလမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ ေတြးၾကည္႔မိပါတယ္။ အိမ္အျပန္ ကဗ်ာမွာ ခင္ဗ်ားက ဒီလုိေရးထားတယ္။

`မင္း၀ံေတာင္ရယ္၊ ေခါပင္ေခ်ာင္းရယ္၊ ႐ုိးျပတ္ေတာ ေတြရယ္

ေမႊးျမစံပယ္႐ုံထဲက ေမေမရယ္´

ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေပးစာ ကဗ်ာမွာ

` ေမေမ႔ကုိ လြမ္းတဲ႔ စိတ္ေလး မဆုံးမီ

အပ္နဖါးမွာ ႀကိဳးသီထုိးသီခဲ႔

အခုဆုိ

ၿခံထဲက စံပယ္ေတြ ျဖဴလြဆြတ္ေ၀ေနေရာ႔ေပါ႔ ´  တဲ႔။

ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ေတာ္သုိ႔ အလြမ္း ကဗ်ာမွာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။

` ခုေလာက္ဆုိ

အိမ္ေရွ႔က စံပယ္ရုံေတြ ေမႊးျမေနေရာ႔မယ္

ေမေမ စံပယ္ပန္းသီေနခ်ိန္

ေဖေဖ အိပ္ေနတုန္းပဲလား

မနက္ရထား ဥၾသဆြဲၿပီလား ´

            မိဘေမတၱာဟာ အေ၀းေရာက္မွ ပုိေမႊးေနေလေရာ႔သလား။ ခလုတ္ထိလို႔ အမိတ ေလေရာ႔သလား။ ကုိႏုိင္လင္းေရ အမွားေတြ ရထားတစ္စင္းစာ မကတဲ႔ ေနာင္တေတြထဲ အေမ႔ ရင္ခြင္က ေ၀းရာမွာ အႏုပညာ ကဗ်ာကုိ ရွာခဲ႔တာေရာ ပါေနေလမလား။  တကယ္ေတာ႔လည္း သံမဏိမုိးကာေတြ ဘယ္ေလာက္လုံလုံ အေမ႔ရင္ခြင္ေလာက္ မေႏြးေထြးမလုံၿခံဳဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ သိခဲ႔တာပဲ ကုိႏုိင္လင္းေရ။ ကြ်န္ေတာ္ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေသြးတစက္စက္နဲ႔ ေရးတဲ႔ကဗ်ာကုိလည္း ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲရတယ္ ကုိႏုိင္လင္း။ ညီျဖစ္သူ ကဗ်ာဆရာ အတြက္ အစ္ကုိျဖစ္သူက ဂုဏ္ယူႏုိင္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ အစ္ကုိ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူဖုိ႔ ခက္ခဲ ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ႔ ေသြးသားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆရာက ေသြးတစက္စက္နဲ႔ ကဗ်ာေရးၿပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ္ ေက်နပ္လုိက္ရတာပဲ ကုိႏုိင္လင္းေရ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကမာၻႀကီးကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးေနဦးမွာပဲ ကုိႏုိင္လင္း။ ခင္ဗ်ားကေတာ႔ ကဗ်ာအျဖစ္ေရးလုိက္တာပါ။ ေဖေဖေရ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြလည္း ငယ္ငယ္ကလုိ သားနဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီၾကယ္ေတြကုိေတာ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႔ မည္သံမရပ္တဲ႔ တေယာထုိးၿပီး ခ်ဴၾကည္႔လုိက္ပါ။ တကယ္ေတာ႔ ၾကယ္ေတြစုံတဲ႔ ေကာင္းကင္ဟာ ခင္ဗ်ားလက္တကမ္းမွာပါ ။ ဒီထက္ပုိေျပာရရင္ ၾကယ္ေတြစုံတဲ႔ ေကာင္းကင္ဆုိေပမဲ႔ လမင္းဟာ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာပါ ကုိႏုိင္လင္း။

မင္းနဒီခ

Instyle Magazine, July.2012