ေလလုိလြင့္လွဳိင္း
ညသည္ အစြမ္းကုန္လွပေနသည္။ နက္ျပာေရာင္ ေအာက္ခံကင္းဗက္စ တစ္ ခု ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ေဆးစက္မ်ား က်ဲပက္ထားသည္႔ ျဒပ္မဲ႔ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဆန္ ဆန္ညသည္ အစြမ္းကုန္လွပေနသည္။ေကာင္းကင္သည္ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေန သည္။ ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးဖြားႏုိင္ခဲ႔ေသာ သားဖြားခန္းအတြင္းမွ သားသည္အေမ တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာလုိ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေနသည္။ ပင္လယ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနသည္။ ႀကီးျမတ္ေသာ တရားထူးတစ္ခုကုိ အားထုတ္က်င္႔ႀကံေနေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကဲ႔သုိ႔ ပင္လယ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကမ္းေျခသည္ တိတ္ဆိတ္ဆြံ႔အေနသည္။ သဘာ၀ သမုိင္းျပတုိက္အတြင္းမွ ကမာၻသတၱ၀ါ တစ္ေကာင္၏ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ၾကြင္း တစ္ခု လုိ ကမ္းေျခသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သဲေသာင္ျပင္သည္ ေအးစက္ေျခာက
ေသြ ႔ေနသည္။ ခ်စ္သူ၏ ဂ႐ုစုိက္ျခင္းကုိ ငတ္မြတ္ေနေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ၏ မ်က္၀န္းအၾကည္႔မ်ားကဲ႔သုိ႔ သဲေသာင္ျပင္သည္ ေအးစက္ေျခာက္ေသြ ႔ေနသည္ ။ ေျခရာမ်ား က်ဲျပန္႔ေနသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္၏ ေလးပင္ေနသာ ပါးစပ္ဖ်ားမွ ထြက္က်က်န္ခဲ႔သည္႔ စကားလုံး မ်ား လုိ ေျခရာမ်ား က်ဲျပန္႔ေနသည္။ လူငယ္သည္ ေျခစုံ ရပ္ေနသည္။ အစြမ္းကုန္ လွပေနေသာည၊ ၾကည္လင္လန္းဆန္းေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿငိမ္ သက္ေသာ ပင္လယ္၏ တိတ္ဆိတ္ဆြံ႔အေသာ ကမ္းေျခ၊ ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႔ေသာ သဲေသာင္ျပင္၌ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ေျခစုံရပ္ေနၿပီး ထုိ႔သုိ႔ မလႈပ္မယွက္ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ရပ္ေနေသာ လူငယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္အခ်ိန္ကာလအထိ ရပ္ေနမလဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ မစဥ္းစားမိေတာ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနသည္ မွာ ေဂဟစနစ္ေျပာင္းလဲ မႈေၾကာင့္ ပူေႏြးလာေသာ ကမာၻေျမႀကီးအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပူေႏြးလာေသာ ကမာၻေျမႀကီးေၾကာင့္ ၀င္႐ုိးစြန္းေဒသ႐ွိ ေရခဲေတာင္မ်ား အရည္ေပ်ာ္ေနၾကေၾကာင္း
ႏုိင္ငံတကာသတင္းမ်ားတြင္ နားေထာင္လုိက္ရသည္။ ထုိ႔အတြက္ မစုိးရိမ္ရပါ။ စုိးရိမ္ရသည္မွာ အရည္ေပ်ာ္က်လာေသာ ေရခဲျမစ္မ်ားသည္ ကမာၻေျမႀကီး ၏ ေသြးေၾကာမ်ားအႏွံ႔ ျဖတ္သန္းစိမ္႔၀င္စီးဆင္းၿပီး ကမာၻေျမႀကီး ေအးစက္ခဲေတာင့္ မသြားေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ေသျခင္းတရားကုိ ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္ပါ။ ေသျခင္းတရား ဆုိသည္မွာ အသက္ရွင္ျခင္း၏ ေက်ာျခင္းကပ္စာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဆာ႔ခရတၱိ၏ အမွန္တရား အျပည္႔ ငွဲ႔ထားေသာ အဆိပ္တစ္ခြက္ႏွင့္ မဟာအလက္ဇႏၵားဘုရင္ (ဘီစီ ၃၂၃) ၏ ခ်စ္သူ႔အမုန္းက်ိန္စာေတြ အျပည္႔ငွဲ ႔ ထားေသာအဆိပ္တစ္ခြက္အား ေရာစပ္၍ ေသာက္ၾကည္႔ခ်င္ပါသည္။ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ား ဖတ္႐ႈႏုိင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္၏ အုတ္ဂူကုိကဗ်ာစာရြက္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ ထားခဲ႔မည္။
မျမင္ႏုိင္ေသာအရပ္မွ ရယ္ေမာသံသဲ႔သဲ႔ၾကားရသည္။ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း တစ္ခုလုိ တယုသိမ္းဆည္းထားႏုိင္မည္႔ ျပတုိက္တစ္ခုသုိ႔ ထုိရယ္ေမာသံအား ကြ်န္ေတာ္ပုိ႔ေပးခ်င္ပါသည္။ ရယ္သံျပတုိက္ ရွိမရွိ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆရာေနမ်ဳိး၏ ငုိသံျပတုိက္ကုိသာ မၾကာခဏ သြားေရာက္ေလ႔လာတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလ႔လာၾကည္႔ေသာအခါ ပင္လယ္၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ မီးျပတုိက္တစ္ခုကုိေတြ႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္႔ အတြက္ တကယ္တမ္းလုိအပ္ေနသည္႔အရာမွာ မီးျပတုိက္တစ္ခု မဟုတ္ဘဲ မီးျခစ္တစ္လုံးသာျဖစ္ပါသည္။ မီးမညွိရေသးေသာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္သည္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ၿပီး မီးညွိ ထားေသာ ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္သည္ က်န္းမာေရးကို ဆုိးရြားစြာ ထိခုိက္ႏုိင္ေစပါသည္။ အာဖရိက တုိက္ တြင္ က်န္းမာေရးကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေသာအားျဖင့္ တတိယေျခအိတ္ကုိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳေနၿပီဟု ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ဖတ္ခဲ႔ရဖူးသည္။ အဂၤါၿဂဳိဟ္ေပၚတြင္ သက္ရွိေတြ ေနထုိင္ ႏုိင္ျခင္းရွိမရွိ မေသခ်ာေသာ္လည္း ေသာၾကာ ၿဂဳိဟ္၌ ကဗ်ာဆရာမ်ား ရွင္သန္ႀကီးျပင္းႏုိင္ၾကေၾကာင္း ခုိင္မာေသာ သတင္းရပ္ကြက္ မွ အီးလ္ေမး၀င္လာခဲ႔ဖူးသည္။ ကံၾကမၼာသည္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္စီ ျဖတ္ေပးၿပီးသားဟု ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးဖူးသည္။ ထုိလက္မွတ္ျဖင့္ ပင္လယ္ကုိ ျဖတ္ကူး၍ ရမရ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ထုိ႔ျပင္ ထုိပင္လယ္ျပင္၌ ပင္လယ္ဓါးျမ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနႏုိင္မလဲ ကြ်န္ေတာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ႔ ပင္လယ္ဓါးျမ ဆုိသည္မွာ အၿမဲ တမ္း မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္ေနေသာ လူႀကမ္းသရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က အတန္းေဖာ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အား ` ပင္လယ္ ဓါးျမ´ ဟု ခပ္တုိးတုိးေလး ေျပာဖူးသည္။ ထုိအခါ ေကာင္မေလးက ` သြား လူဆုိး´ ဟုဆုိကာ သူစားထားေသာ ေနၾကာေစ႔ခြံမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္႔အား ပစ္ေပါက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္လယ္ဓါးျမ ဆုိသည္မွာ လူဆုိး တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည္႔အရာမွ မထူးဆန္းေတာ႔ပါ။ ေလာကဓံ ဆုိသည္မွာ မ်က္လွည္႔ဆရာ၏ ေသတၱာေလးအတြင္းမွ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထုတ္ျပေန
သာ အရာ၀တၱမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေ၀း၍ ေ၀း၍သြားေသာ အရာမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ညသည္ တစ္စထက္တစ္စ ေလးလံလာေသာ သူ၏ မ်က္ခြံကုိ အားတင္းဆြဲဖြင့္ေနခ်ိန္တြင္ မနက္ျဖန္သည္ သူမ၏ ည၀တ္အကၤ် ီကုိ တစ္လႊာခ်င္း ခြ်တ္ခ်လုိက္သည္။
ေလျပည္သည္ ညင္သာစြာ တုိက္ခတ္၍ လာေလၿပီ။ ေလျပည္၏ အသာအယာထိေတြ႔ ေဆာ႔ကစားမႈတြင္ ပင္လယ္သည္ သူမ၏ ေကာက္လိပ္ ထားေသာ ဆံႏြယ္လွဳိင္းမ်ားကုိ ယိမ္းခါပစ္ လုိက္သည္။ ကူးစက္ျမန္ေသာ ဗုိင္းရပ္စ္ ပုိးတစ္ေကာင္၏ ကူးစက္မႈမ်ဳိးႏွင့္ ေရြ႕လ်ားေနေသာ စိတ္အလ်င္သည္ ယခုအခါ ၿငိမ္သက္သြားခဲ႔ၿပီ။ တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ ဒီေရလွဳိင္းကေလးမ်ားက သဲေသာင္ျပင္ ရွိ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ေျခရာမ်ားအား ေရတုိက္စားပစ္လုိက္ၾကသည္႔အခါ ကြ်န္ေတာ္ သည္ လာလမ္းအတုိင္း လွည္႔ျပန္လာခဲ႔သည္။
ညသည္ အစြမ္းကုန္လွပလွ်က္။ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္လန္းဆန္း လွ်က္။ ပင္လယ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿငိမ္သက္လွ်က္။ ကမ္းေျခသည္ တိတ္ဆိတ္ဆြံ႕အ လွ်က္။ သဲေသာင္ျပင္သည္ ေျခာက္ေသြ႔ေအးစက္လွ်က္။ တုိက္စားသြားေသာ ဒီေရမ်ားေအာက္တြင္ ေျခရာမ်ား က်ဲျပန္႔လွ်က္။ လူငယ္သည္လည္း ေက်ာက္႐ုပ္ တစ္ရုပ္လုိ သူ၏ ေျခအစုံကုိ ခုိင္မာစြာ ရပ္ေနလွ်က္။
မင္းနဒီခ
႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment