ေၾကာင္စုန္း

ေၾကာင္စုန္း

                                  အျဖစ္အပ်က္က အရမ္းျမန္ဆန္လြန္းသည္။ ဖ်တ္ကနဲ ေတြ႕လုိက္ရၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ေပ်ာက္သြား သည္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြက ရဲရဲေတာက္နီျမန္းလုိ႕။ အၾကည္႕ကလည္း စူးရဲလြန္းသည္။ အၾကည္႕ခ်င္းဆုံလုိက္ရသည္႕ ခဏတာ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပင္ ၾကက္သီးမ်ား တဖ်န္းဖ်န္းထသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္မံ ၾကည္႕လုိက္ေတာ႕ ထုိသတၱဝါ သည္ မရွိေတာ႕။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး အေမွာင္ထုက ႀကီးစုိးေနသည္။ အခ်ိန္က  ညသန္းေခါင္၊ ေကာင္းကင္မွာ အနက္ေရာင္လတစ္စင္းက အေမွာင္ေတြသာ ထြန္းလင္းေနသည္။ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္တုိင္း လြယ္လြယ္ကူကူ အိပ္မရတတ္သည္႕အက်င့္ေၾကာင့္ အိမ္တံခါးေပါက္မွာ ထုိင္ေနရင္း လွဳပ္ရွားမွဳေရးေရး ျမင္ေတြ႕မိလိုက္ သျဖင့္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးျဖင့္လွမ္းထုိးလုိက္မိသည္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရွ႕ ေရာက္လာခ်ိန္ေလးမွာ ေတြ႕လုိက္ရေသာ္လည္း အိပ္ယာထဲျပန္ဝင္ခ်ိန္အထိ ထုိသတၱဝါက သူ႕အေတြးကုိ လႊမ္းမုိးထားႏုိင္ခဲ႕သည္။ ထုိသတၱဝါသည္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ႏုိင္ သည္။ သုိ႕ေသာ္ သာမန္အိမ္ေမြး ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေတာ႕မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကေလးဘ၀က အေမေျခာက္လွန္႕ခဲ႕ သည္႕ ေၾကာင္စုန္းတစ္ေကာင္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္႕သမီးကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေျခာက္လွန္႕ခဲ႕ဖူးသည္႕ ေၾကာင္စုန္း တစ္ေကာင္လား။ ဒါမွမဟုတ္ သမီးက ကြ်န္ေတာ္႕ကုိ သတိေပးသြားခဲ႕တဲ႕ ေၾကာင္စုန္းတစ္ေကာင္မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျခားအမ်ဳိးအမည္မသိ သတၱဝါ တစ္ေကာင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ထိတ္လန္႕ ေျခာက္ျခားစြာ မြန္းက်ပ္ လွဳိက္ေမာ ၿပီးသည္႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႕သည္။

                                    ထုိ႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္သည္။ ဘာေၾကာင့္အိပ္မက္ဟု အတိအက် ေျပာႏုိင္ မွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိေသာ္လည္း ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ အိပ္မက္ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အျဖဴေရာင္ ဇာျခင္ေထာင္ ေလး အတြင္းမွာ ဘာကုိအလုိမက်မွန္းမသိဘဲ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္ငုိယုိေနသည္႕ တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကုိ အေမက ခ်ီေပြ႕ ထားသည္။ ထုိကေလးေလးမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္ဟု ခံစားသိျဖင့္ သိလုိက္သည္။ နံေဘးတြင္ အေဖရွိမရွိ စူးစမ္းၾကည္႕သည္႕အခါ အေမႏွင့္ ထုိကေလးေလးမွလြဲ၍ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိသည္မွာ အေဖ ခရီးေဝးတစ္ခုခုသြားေနစဥ္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးၿပီး ေနာက္ပုိင္း အေဖခရီးေတြ မၾကာခဏထြက္ရသည္ဟု အေမေျပာသံ ၾကားဖူးသည္။ မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ အေဖက အေမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္႕ကုိ အရမ္း ခ်စ္သည္ကုိေတာ႕ အၾကြင္းမဲ႕ ယုံၾကည္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေဖ႕အေၾကာင္း စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ ကေလးငုိသံတိတ္ သြားသည္။ အေမက ကေလးေလးကုိ စကားေတြေျပာေနသည္။ ဝုိးတုိးဝါးတား မပီမသ။ ေသခ်ာ စူးစိုက္နားေထာင္ၾကည္႕ လုိက္ေတာ႕ ေၾကာင္စုန္းႀကီးလာေနၿပီ ၊ကုိက္လိမ္႕မယ္၊ ေၾကာင္စုန္းႀကီးဟု ၾကားလုိက္ရသည္။ သားေၾကာက္တယ္ ေမေမ၊ သားေၾကာက္တယ္၊ အဲဒီေၾကာင္စုန္းႀကီးကုိသားေၾကာက္တယ္။ ကေလးငယ္က အေမ႕ကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ဖက္ထားလုိက္သည္။ ကေလးငယ္၏ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႕ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲလုိ႕ နစ္လုိ႕။

                                    အိပ္မက္ႏုိးေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္႕တစ္ကုိယ္လုံးေခြ်းေစးမ်ားႏွင့္ ရႊဲနစ္လုိ႕။ နာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႕ မနက္လင္းလုလု ငါးနာရီ။ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ႕တာနဲ႕ ဘုရားေသာက္ေတာ္ ေရလဲ။ ေမတၱာပုိ႕အမွ်ေဝ။ လမ္းထိပ္ ဘုံဆြမ္း ေလာင္းအသင္းမွ မနက္တုိင္းဖြင့္တတ္သည္႕ တရားသံၾကားရသည္။ က်က္သေရရွိလုိက္တာ။ က်န္းမာေရး အတြက္ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီဟု သတိရမိသည္။ လြန္ခဲ႕ေသာႏွစ္မ်ား၊ လြန္ခဲ႕ေသာႏွစ္သုံးဆယ္နီးပါးက ဟု ေျပာလွ်င္ ပုိမွန္ ပါလိမ္႕မည္၊ ထုိစဥ္က မနက္ေလးနာရီအိပ္ယာထၿပီး က်ဳံးနံေဘးလမ္းေလွ်ာက္၊ ေလ႕က်င္႔ခန္း နည္းနည္း လုပ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ား၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေမတၱာပုိ႕ စသည္ျဖင့္ မနက္တုိင္းနီးပါး လုပ္ျဖစ္သည္။  ကုိယ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ လူႀကီးမ်ား၊ တစ္ခါတေလ ကုိယ္႕ထက္ အသက္ႀကီးသည္႕ အဘုိးႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားလက္စုံက် တတ္သည္႕ေန႕မ်ားဆုိလွ်င္ ေနအေတာ္ျမင့္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ႕ အိမ္မွာ မိန္းမႏွင့္ သမီးက မနက္စာ အဆင္သင့္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ။ မနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႕ သမီးက လုပ္ငန္းခြင္သြား၊ အေမႀကီးက ေန႕လည္စာခ်က္၊ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ႕ ၿခံထဲ တံျမက္စည္းလွည္း၊ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ သရက္ပ်ဳိးပင္ေလးေတြ စုိက္၊ ေရခ်ဳိး ထမင္းစား၊ ညေနခင္း သစ္ပင္ေရေလာင္း၊ ညေနေစာင္းေတာ႕ လုပ္ငန္းခြင္က ျပန္လာမယ္႕ သမီးကုိ ၿခံတံခါးက ေစာင္႕ေမွ်ာ္၊ လုပ္ငန္းအျပန္ အိမ္အတြက္ စားစရာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုဝယ္လာတတ္သည္႕ သမီးေလးနဲ႕အတူ ညစာ အတူစား၊ ေကာ္ဖီအတူေသာက္။ အေမႀကီးနဲ႕ သမီးေလးက တီဗီြကလာတဲ႕ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၾကည္႕ေနခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္က ဒရင္းဘက္ေပၚ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ရင္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္၊ သမီးမေခၚမခ်င္း မႏိုးတတ္တဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႕ကုိ မိန္းမက ဒီအေဖႀကီးေတာ႕ေလ ဆုိၿပီး ဟန္ေဆာင္စိတ္ဆုိးျပ။ သမားရုိးက်မိသားစုဘဝေလးတစ္ခုေပမဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႕သည္႕ အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးၾကည္႕ၾကည္႕ ၾကည္ႏူးမွဳမ်ား၊ ပီတိမ်ားျဖင့္ ရုပ္ရွင္ အေႏွးျပကြက္တစ္ခုလုိ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလြန္း ခဲ႕သည္။ သုိ႕ေသာ္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလြန္းခဲ႕ သည္႕ ေန႕ေလးတစ္ေန႕လည္း ရွိခဲ႕ဖူးသည္။ သမီးေလးငါးႏွစ္သမီး အရြယ္က ျဖစ္သည္။ ထုိေန႕က သမီးေလးမွာ ကုိယ္ေတြအရမ္းပူၿပီး ဖ်ားေနသည္။ သမီးက အေမျဖစ္သူထက္ ကြ်န္ေတာ္႕ကုိ ပုိၿပီး တြယ္တာသည္။ သမီးေလးေနမေကာင္းျဖစ္တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ခ်ီပုိးေခ်ာ႕ျမဴ ရသည္။ သူအိပ္ေပ်ာ္ သြားလွ်င္ေတာင္မွ သူ႕လက္ကေလးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္႕ပုခုံးက ထိထားၿပီးမွ အိပ္တတ္သည္။ ထုိေန႕က သမီးကလည္း ဖ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အလုပ္ ပင္ပန္းတာနဲ႕ အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမ်ားတာနဲ႕ စိတ္ပင္ပန္းေနခ်ိန္။ သမီးေလးက အဖ်ားတက္ၿပီး အာေခါင္ျခစ္ငုိသည္။ ဘယ္လုိမွ ေခ်ာ႕လုိ႕မရ။ ဒါႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က သမီး တိတ္ေတာ႕ေနာ္ ၊ သမီးငုိေနရင္ ေၾကာင္စုန္းကုိက္လိမ္႕မယ္ေနာ္ လုိ႕လဲ ေျပာအၿပီး တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အိမ္ေရွ႕အိမ္ကေမြးထားတဲ႕ ေၾကာင္အနက္ႀကီး တစ္ေကာင္က သမီးေရွ႕ကုိ ခုန္ခ်လာခဲ႕သည္။ သမီးေလးခမ်ာ အရမ္းေၾကာက္လန္႕ၿပီး သတိလစ္ သြားသည္။ ေနာက္ပုိင္း သမီးသတိျပန္ရလာၿပီး

ေနေကာင္းသြားတဲ႕အထိ သမီးေလးက မငုိေတာ႕။ ေၾကာင္စုန္း အေၾကာင္း လဲ မေျပာေတာ႕။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း သမီးေလးေရွ႕မွာ ေၾကာင္စုန္းအေၾကာင္းမေျပာမိေအာင္ သတိထားခဲ႕ၾကသည္။

         ဒီလုိနဲ႕သမီးေလး အရြယ္ေရာက္လာသည္။ ပ်ဳိေဖာ္ဝင္လာသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳရမည္႕ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္။ သီးခ်ိန္ တန္ သီး ပြင္႔ခ်ိန္တန္ ပြင္႔ရမည္ကို နားလည္ေသာ္လည္း သမီးေလးႏွင့္ ခြဲရမွာေတြးၿပီး မ်က္ရည္ေတြက အလိုလို က်လာသည္။ အစာစားခ်င္ စိတ္လည္းမရွိ ၊ ညဘက္လည္း အိပ္မေပ်ာ္၊ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေက်ာ္လာေတာ႕ အေမလုပ္သူက သမီးေရ ညည္းအေဖႀကီးက အရမ္းစိတ္ထိခုိက္ေနတာ။ သမီးနဲ႔ ခြဲရမွာေတြးၿပီး ညတုိင္းမ်က္ရည္ေတြ က်လုိ႕။ အေဖႀကီး ကုိ ေခ်ာ႔လုိက္ပါဦးကြယ္ ဟု  သူ႕သမီးကုိေျပာသည္။ သမီးက ကြ်န္ေတာ္႔ေဘးနားမွာ လာထုိင္သည္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔အေမ မၾကားေအာင္ တုိးတုိးေလး ေျပာသည္။ ေဖႀကီး သမီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေအာင္ မငိုပါနဲ႕ေတာ႕ေနာ္၊ ေဖႀကီး ငုိရင္ ေဖႀကီးကုိ ေၾကာင္စုန္းႀကီးကုိက္လိမ္႕မယ္ သိလားဟု ကြ်န္ေတာ္႕ကုိ က်ီစယ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းနည္းေနရင္းမွပင္ ရယ္ခ်င္စိတ္ ေလးျဖစ္သြားသည္။ သမီးစိတ္ထဲမွာ ေၾကာင္စုန္းႀကီးဆုိတဲ႕ အသိစိတ္ေလးရွိေနေပမဲ႕ ထုိေၾကာင္စုန္းကိစၥမွာ ယခုအခ်ိန္ တြင္ က်ီစယ္စရာတစ္ခုအျဖစ္ သမီးနားလည္သြားတာကို စိတ္ေက်နပ္ရသည္။ ထုိသုိ႕မဟုတ္ရင္ သမီးေလးစိတ္ကုိ ဒဏ္ရာရေအာင္လုပ္မိသလုိျဖစ္သြားတဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႕ကုိယ္ ကြ်န္ေတာ္ ေနာင္တရလုိ႕မဆုံးေတာ႕။ ကြ်န္ေတာ္ သမီးေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္။ ေအးပါ သမီးရယ္ ေဖၾကီးမငိုေတာ႕ ပါဘူး။ ေဖႀကီးလည္း ေၾကာင္စုန္း ႀကီးကုိ

ေၾကာက္တယ္ေလ ။

            

 မင္းနဒီခ 

Fashion Time Magazine ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂