တနဂၤေႏြေန႔၊ ေဆာင္းရာသီ၊ ႏွင္း႐ိုင္းခ ညမ်ား

တနဂၤေႏြေန႔၊ ေဆာင္းရာသီ၊ ႏွင္း႐ိုင္းခ ညမ်ား

ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွင္းမ်ားတဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ထုိစာေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းမွာ ဘယ္လုိမွ အစပ္အဆက္မ႐ွိေသာ စာေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲ က် ေနသည္ကေတာ႔ ေသခ်ာသည္။ ေဆာင္းရာသီသည္ ႏုိ၀င္ဘာအိမ္ကေလးထဲသုိ႔ ေခါင္းေလး၀င္ပါရေစ ကုိယ္ေလး ၀င္ပါ ရေစဟု ဆုိၿပီး သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးပစ္သြင္းကာ အတင္း၀င္ေရာက္ေနထုိင္ခဲ႔ေသာ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္ ။  အိမ္ေလးအတြင္းရွိ မီးလင္းဖုိထဲ၌ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ား တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္ေၾကြးေလာင္ကြ်မ္းလွ်က္။  အေႏြးဓါတ္ ဆုိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မၾကာေသးမီ အခ်ိန္ကာလမ်ားဆီက အႀကိမ္ႀကိမ္ျငင္းပယ္ထားေသာ အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္းပြတ္တုိက္ကာ ပါးတြင္ ကပ္လုိက္သည္။ အျပင္မွာ အရမ္း ေအးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ေလးအတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳးစားမိေသး။. ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသြားခဲ႔သည္။

 ဒီေန႔တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ မေန႔က စေနျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာခဲ႔ပါရဲ႕လား။ မနက္ျဖန္အေၾကာင္း မစဥ္းစားျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္ေရးသားခဲ႔ၿပီး ေနာက္တစ္ခါျပန္မဖတ္ခ်င္ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာ အေရးအသားမွာ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ခန္႔က အေရးအသားမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာမွာလည္း ဘ၀ကုိ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ႔ အ႐ႈံးေပးျခင္းကုိ ေရးဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။  နဂုိကတည္းကမွ ဒုကၡႏွင့္ ေနသားတက် ကြ်မ္း၀င္ေနေသာ ကဗ်ာဖတ္သူ တစ္ေယာက္အား  ဒီကဗ်ာအတြက္ ထပ္ၿပီး စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ႔သြားမွာ ကြ်န္ေတာ္ မလုိလားေတာ႔ေပ။ ယခုကြ်န္ေတာ္ ေရးခ်င္ေနေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ ေခါင္းစဥ္မွာ `အားပါးတရ ရယ္ေမာျခင္း´ျဖစ္သည္။  သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ ထုိကဗ်ာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ  စာလုံးအပိုင္းအစေလးမ်ား တစ္လုံးတစ္ေလေတာင္မွ် မရရွိျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ အားနည္းခ်က္ သာျဖစ္သည္။ ဒီေန႔တ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္  ၿမိဳ႔ကေလးသည္  တအိအိက်ဆင္းလာေသာ ႏွင္းမ်ားၾကားမွ ဆြယ္တာအေႏြးထည္တစ္ထည္ကုိ ေကာက္စြပ္လုိက္သည္။ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမတြင္ ဆည္းဆာလြန္ အခ်ိန္တုန္းက က်င္းပခဲ႔သည္ ၿမိဳ႕လုံးကြ်တ္  အေႏြးထည္ဖက္ရွင္႐ႈိးမွာ ယခုၿပီးစီးသြားခဲ႔ၿပီ ျဖစ္သည္။ တခြ်င္ခြ်င္ေျပးလႊားေနေသာ ရထားလုံးေလးမ်ားကုိ တစ္စီးတစ္ေလမွ်ပင္ လမ္းမေပၚ၌ မျမင္မေတြ႔ရေတာ႔။ ေဆာင္းရာသီႏွင့္ အကြ်မ္းတ၀င္ျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳ႕လယ္နာရီစင္ကေလးမွ ေဟာက္သံ ဆယ္႔ႏွစ္ခ်က္တိတိၾကားလုိက္သည္။ သူမ အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ။ ၿမိဳ႕ေလး၏ အဓိကလမ္းမေပၚမွာ အေအးဒဏ္ကုိ ႀကံ႔ၾကံ႕ခံရပ္ေနေသာ သက္႐ွိဆုိ၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ နာရီစင္ကေလးသာ ရွိပါသည္။ တကယ္တမ္းေတာ႔ နာရီစင္ကေလးဟူေသာ ကြ်န္ေတာ္႔အသုံးအႏႈန္းမွာ လြန္စြာ မွားယြင္းေနခဲ႔ပါသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္တြင္ ေရးထုိးထားေသာ ေမြးသကၠရာဇ္အရ သူသည္ ကြ်န္ေတာ႔္ထက္ အသက္ေလးဆယ္႔ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကီးရင္႔ေနေသာ အဘုိးအုိ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြ သတိျပဳမိသည္ဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ စာလုံးအခ်ိဳ႕ ေရွ႕ေနာက္မညီျခင္းအတြက္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ နာရီစင္ေလးအား လိင္ခြဲျခားဆက္ဆံမႈျပဳလုပ္ရန္လည္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသည္မွာ နာရီစင္ေလးသည္ မည္သည္႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ သည္မွ်အထိ အသက္ရွင္ေနထုိင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ႔႔ ပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္မေတြးတတ္ေတာ႔ပါ။

 ကြ်န္ေတာ္ သိထားသည္မွာ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ညီေလးသည္ အျပင္ခဏဟု ဆုိကာ ႏွင္းေတြ ထူထူထဲထဲက်ဆင္းေနခ်ိန္တြင္ အိမ္ေလးထဲမွ ထြက္သြားသည္။ ထုိစာေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းကေတာ႔ အနည္းငယ္ဆက္စပ္မႈရွိမည္းဟု ထင္ပါသည္။ ႏွင္းေတြကေတာ႔ တဖြဲဖြဲႏွင့္ လႈပ္လႈပ္သည္းသည္း ပုိ၍ က်ဆင္းလာေနသည္။ အျပင္ခဏ ဆုိၿပီး ထြက္သြားေသာ ကြ်န္ေတာ္ညီေလးမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါး ၾကာျမင့္ လာသည္႔တုိင္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိမလာေသး။ မၾကာမီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ႏွင္းမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ေလးကုိ စုပ္ယူ၀ါးမ်ဳိ သိမ္းပုိက္ၾကေတာ႔မည္ ျဖစ္သည္။ ေစ်း၊ ရုပ္ရွင္႐ုံ၊ ဖက္႐ွင္အေႏြးထည္အေရာင္းဆုိင္မ်ားႏွင့္ ပိတ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေလးမွာ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ မသိၾကရွာပဲ အပူအပင္ကင္းမဲ႔စြာ အိပ္ေမာက်ေနခဲ႔သည္။ သည္းသည္းလႈပ္ က်ဆင္းလာေသာ ႏွင္းမုိးမ်ားေအာက္တြင္ လမ္းမီးတုိင္သည္ သူ႔အလင္းသူ ျပန္မျမင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မွိန္ေဖ်ာ႔အားေလ်ာ႔စြာ လင္းေနသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ ဒီေန႔တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ပါသည္။

            ဒီေန႔တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္သည္။ ေအးစက္မႈသည္ ခႏၶာကုိယ္ထဲ လွည္႔ပတ္စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားကုိပင္ ေအးခဲသြားေစမတတ္ ႏွိပ္စက္ေနၾကသည္။ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးလွေသာ သည္လုိညမ်ဳိးတြင္ အေႏြးထည္တစ္ထည္၊ ခပ္ျပင္းျပင္း ႏွစ္ခ်ဳိ႕၀ုိင္တစ္ခြက္ ဒါမွမဟုတ္ ေသြးေႏြးေစသည္႔ ရမၼက္ျပင္းျပင္း မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ အနားတြင္ ရွိေနေစဖုိ႔ လုိအပ္မွန္း မသိခဲ႔ျခင္းမွာ  ကြ်န္ေတာ္၏ ညံ႔ဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္သည္။ ( ကြ်န္ေတာ္ ယခင္ေနခဲ႔ဖူးေသာ ၿမိဳ႕သည္ အခ်ိန္ျပည္႔ တံလ်ပ္မ်ားလႈိင္းထေနေသာ လမ္းမမ်ားႏွင့္ ရာသီဥတုမွာလည္း ေႏြႏွင့္ မုိးသာရွိၿပီး ေဆာင္းရာသီဟူ၍ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိခဲ႔ဖူးေခ်)။ သုိ႔ႏွင့္ အေအးဒဏ္ကို အန္တုရန္ စီးကရက္ဘူးအတြင္းမွ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ ထုတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း၀တြင္ ေတ႔လုိက္သည္။ နည္းနည္းမ်ား အခ်မ္းေျပမလား အေတြးႏွင့္ ေရႊအုိေရာင္မီးျခစ္ေလးကုိ ျခစ္လုိက္သည္။ မရ။ ထပ္ျခစ္သည္။ တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္၊ သုံးေလးခ်က္။ မရ။ ေဆာင္းရာသီသည္ ေအးစက္ခြ်န္ျမေသာသူ၏ လက္သည္းရွည္မ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္႔၏ ေရႊအုိေရာင္ မီးျခစ္ကေလးကုိ သတ္ပစ္လုိက္ၾကၿပီလား။ စုိးရိမ္စိတ္ႀကီးစြာျဖင့္ မီးျခစ္ေလးကုိ ခါယမ္းၾကည္႔မိလုိက္စဥ္ ထုိေရႊအုိေရာင္ မီးျခစ္ကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္႔လက္မွ အမွတ္တမဲ႔လြင့္စင္ျပဳတ္က်သြားခဲ႔သည္။ အနီးအနားတြင္ လွည္႔ရွာၾကည္႔မိေသာ္လည္း မွိန္ေဖ်ာ႔ေသာ လမ္းမီးတုိင္အလင္းေအာက္တြင္ ဘယ္လုိမွ ျပန္ရွာမေတြ႔ေတာ႔။ ထုိေရႊအုိေရာင္မီးျခစ္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူမေပးထားသည္႔ လက္ေဆာင္တစ္ခုျဖစ္သည္။ (တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ထုိေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ေမြးေန႔လုံး၀မဟုတ္ခဲ႔)။ ေနာက္လက္ေဆာင္တစ္ခုမွာ ခ်ဳိျမိန္ေသာ အနမ္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ မည္သူ႕ကုိမွ ေျပာမျပခဲ႔။ ခင္ဗ်ားလည္း အျခားတစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ျပန္မေျပာျပဘူးဟု ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ထုိမီးျခစ္ေလး ေပးသည္႔ေန႔က သူမက ကြ်န္ေတာ႔္အား ကတိတစ္ခုေတာင္းသည္။ ထုိကတိသည္ ေနာက္ကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ႔ပါဘူး ဆုိသည္႔ကတိျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေတ႔ထားေသာ စီးကရက္ကုိ ဆြဲယူ ေျခမြကာ အေ၀းဆုံးတစ္ေနရာသုိ႔ အားကုန္လြဲေပါက္ပစ္လုိက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သူမကုိ ကတိေပးထားတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။

            ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ သူမေစာင့္ခုိင္းထားသည္မွာ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီမွာ ေလးနာရီအတြင္းျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ ထုိစာေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကုိ ဆက္ေရးလုိက္ရေသာ္လည္း  စာတစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တစ္ေၾကာင္းမွာ ႏွစ္အနည္းငယ္ကြာေ၀းေနခဲ႔ေၾကာင္း ၀န္ခံရပါမည္။ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ သူမကုိ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္မွ ေန၍ ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ႔ဖူးသည္။ သူမေရာက္လာေသာ တနဂၤေႏြမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ နိဗၺာန္ျဖစ္၍ သူမေရာက္မလာႏုိင္ေသာ တနဂၤေႏြမ်ားသည္ ငရဲျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ နီေစြးေနေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းသား မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အား ရင္ခုန္ေႏြးေထြးေစခဲ႔ဖူးသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားေသာ လက္္မ်ား အတြင္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေ၀းဆုံးေ၀းကြာသြားၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဤဘဒၵကမာၻတြင္ ေနာက္ဆုံးဘုရားတစ္ဆူပြင့္ေတာ္မူမွ ကြ်တ္လြတ္မည္႔ ငရဲသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔သည္။( မ....ေရ။ နီးစပ္ျခင္းဟာ ဘယ္လုိ ေခၚသံနဲ႔မွ ျပန္ၾကားရမယ္႔ ပဲ႔တင္သံလဲ။ ရင္ခုန္သံထက္ျမန္တဲ႔ အျမန္ဆုံးႏႈန္းနဲ႔ ေျပး......ထြက္။ ကမာၻ႔အျပင္ဘက္ တစ္ေနရာဆီ ငါေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။.........။ တယ္လီဖုန္းလုိင္းေတြ ျပတ္ေတာက္။ ေခၚသံေတြကိုမွ သိမ္းဆည္း ထားတတ္တဲ႔ နံရံထဲ ေအာ္သံေတြ ေပ်ာက္ဆုံး။) ဤသုိ႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးျပန္ရခဲ႔သည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တနဂၤေႏြဆုိေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။

            ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပကၡဒိန္မ်ား၏ အလုိအရ မနက္ျဖန္သည္ အလုိမတူပဲ တနလၤာျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ၀မ္းနည္းစရာေတာ႔ေကာင္းသည္။ ဗန္ဂုိးသည္ ပါရီၿမိဳ႕ရွိ ေခ်ာင္က်ေသာ ကေဖးဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ က်ည္အျပည္႔ျဖည္႔ထားေသာ ေသနတ္တစ္လက္ကုိ ကုိင္ထားသည္။ ဗန္ဂုိးသည္ ထုိေသနတ္ကုိ ၀ယ္ဖုိ႔ပုိက္ဆံ ဘယ္သူ႔ဆီက ေတာင္းခဲ႔သလဲ ကြ်န္ေတာ္မသိ။ သူ႔နားထဲတြင္ ၾကားေနရသည္မွာ ` ဒီလုိ လက္ညွိဳးေလး ေကြးတတ္ဖုိ႔ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ ´ဆုိေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဗန္ဂုိးသည္ အားပါးတရ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငုိလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကေဖးဆုိင္ေလးထဲမွာ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရသည္။ အေဖ်ာ္ဆရာသည္ သူ႔မ်က္လုံးအစုံကို အထိတ္တလန္႔ မွိတ္လုိက္သည္။ ဓါတ္ဗူးမ်ားအတြင္းသုိ႕ ေရေႏြးလုိက္ျဖည္႔ ေပးေနေသာ စားပြဲထုိးကေလးလက္မွ ေရေႏြးခရားလြတ္က်ကြဲသြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးေရွ႕ ဗန္ဒါရိပ္တြင္ အိပ္တန္းတက္ေနေသာ ငွက္မ်ား အေ၀းသုိ႔ ပ်ံသန္းထြက္ေျပးသြားၾကသည္။ ေဆာင္းအိပ္မက္သာ ျဖစ္ပါသည္။. ေဆာင္းရာသီသည္ သူ၏ ကေယာက္ေျခာက္ျခား အိပ္မက္မ်ားကုိ ျဖန္႔က်ဲခ်ထားတတ္ေသာ တေစၧတစ္ေကာင္လည္း ျဖစ္သည္။

            ထုိ႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ အဂၤလန္ရွိ အိုးထရက္ဖုိ႔ကြင္းႀကီးထဲတြင္ သရဲနီမ်ား ခက္ရင္းဂြမ်ားကုိင္ေဆာင္ကာ ေသာင္းက်န္းေနေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။ အာဆင္၀င္းဂါးက သူရဲနီမ်ားအား ႏွိမ္နင္းရန္ သူ၏ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးမ်ားအားကုိးျဖင့္ က်ည္မထြက္ေသာ အေျမာက္ႀကီးမ်ားအား အသင့္ျပင္ လုိက္သည္႔အခါ  အနီေရာင္ႀကိဳးၾကာငွက္မ်ား လန္႔ပ်ံသြားသည္။ အျပာေရာင္တပ္သားမ်ားသည္ အာဆင္၀င္းဂါး၏ အေျမာက္ႀကီးအား ဖ်က္ဆီးရန္ နည္းျပသစ္တစ္ဦးခန္႔လုိက္သည္။ ထုိနည္းျပ၏ အမည္ေနရာတြင္ သင္၏ အမည္အား ျဖည္႔လုိက္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ လာမည္႔ တနဂၤေႏြတြင္ ေနာက္အမည္တစ္ခုျဖစ္ေနပါလိမ႔္မည္။ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ရွိလွ်င္ ရုရွသူေဌးထံမွ ေန၍ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းအား ၀ယ္ယူၿပီး ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း) ကို နည္းျပလုပ္ခုိင္းၾကည္႔ခ်င္သည္။ စိတ္ကူးသာ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ေစ႔ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဒုိင္လူႀကီးသည္ သူ႔လက္ထဲမွ ပြဲသိမ္းခရာ အား မႈတ္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အသံကားမထြက္။ အသံမထြက္ေသာေၾကာင့္ ေဘာလုံးသမားမ်ားသည္ ေဘာလုံးကုိပဲ အဆက္မျပတ္ ဆက္ကန္ေနၾကသည္။ တစ္ဖက္ တစ္ဆယ္႔တစ္ေယာက္စီ လုကန္ေနေသာ ေဘာလုံးေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားကုိ ဖြင့္လုိက္ပါ။ တနဂၤေႏြသည္ ပ်ံသန္းရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ သူ႔အေတာင္ပံမ်ားကုိ ျဖန္႔ကားထားတာ သင္ေတြ႔ရလိမ္႔မည္။

            ေဆာင္းရာသီသည္ သူ၏ ႏွင္း၀တ္႐ုံကုိ ေကာင္းကင္သုိ႔ ခါယမ္းလႊင့္တင္ပစ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မနက္ျဖန္ တနဂၤေႏြျဖစ္ဦးမည္ေလာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြျဖစ္သည္။

မင္းနဒီခ