ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး

အိမ္အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနၿပီလား။ သစ္ရြက္ေတြ တလွပ္လွပ္ေၾကြက်ေနၿပီလား။ မုိးေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာက်ေနၿပီလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘာလုံးပြဲကေတာ႔ စၿပီ။ အနီေရာင္အသင္းနဲ႔ အျပာေရာင္အသင္း။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိေနမွပဲ။ ထားေတာ႔။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတာက အသင္းတစ္သင္းက အျခားအသင္း တစ္သင္းကုိ ဂုိးေတြ တရစပ္သြင္းၿပီး ေအာင္ပြဲခံႏုိင္ဖုိ႔။ ျဖစ္ေနတာက ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ဂစ္တာတစ္လက္မရွိဘူူး။ ဆုိစရာသီခ်င္းကလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိပါဘူး။ တစ္ပုဒ္ပဲ။ သက္ၿငိမ္။ လူတစ္ေယာက္မူးလဲေနတယ္။ မပီမသဆဲေရးသံ ၾကားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီသီခ်င္းကုိ အသံကုန္ေအာ္ဆိုပစ္လုိက္လုိ႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အခုကြ်န္ေတာ္ ေဘာလုံးပြဲၾကည္႔ေနတယ္။ အခုအနီေရာင္အသင္းတုိက္စစ္မွဴးက တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕ ဂုိးဧရိယာအစပ္အထိ ေဘာလုံးကုိ ဆြဲယူသြားၿပီ။ ခက္တာက အဲဒီအနီေရာင္အသင္းရဲ႕ တုိက္စစ္မွဴးက ရြန္းနီျဖစ္ႏုိင္သလို ဆြာရက္စ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကမာၻ႔အေကာင္းဆုံးဆုရထားတဲ႔ ရီးရဲမက္ဒရစ္ကစားသမား စီေရာ္နယ္ဒုိလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ စပိန္ေရာက္ အာဂ်င္တုိင္းသား မက္ဆီလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ႏုိင္ေနတဲ႔အထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္ေနတာက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကုိ  တစိမ္႔စိမ္႔ အရသာခံၿပီး ေသာက္ခ်င္ေနမိတာ။

ဒီေန႔တစ္မနက္ခင္းလုံး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ထုိင္ခဲ႔ေပမဲ႔ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ တေလမွ မေသာက္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ လက္ဖက္ရည္၀ုိင္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာရယ္၊ ကဗ်ာဆရာရယ္၊ တိရစၧာန္ေဆးကုဆရာ၀န္ရယ္၊ ကာတြန္းဆရာရယ္ ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေပါ႔။ အတူတူထုိင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကာတြန္းဆရာက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကုိ သည္းသည္း မည္းမည္းဖတ္ေနတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ပန္းခ်ီနည္းစနစ္ေတြအၾကာင္း၊ အေရာင္အထူအပါးအေၾကာင္း၊ Abstract Expressionism အေၾကာင္း၊ ဂ်က္ဆင္ေပါေလာ႔ရဲ႔ အစက္ခ်ပန္းခ်ီကားေတြ အေၾကာင္း၊ ဒီကူးနင္းရဲ႕ Women Series ပန္းခ်ီကားေတြ အေၾကာင္းေျပာတဲ႔အခါ ပန္းခ်ီဆရာက အင္တာနက္ေပၚက ေမာ္ဒယ္မင္းသမီးေလးေတြအေၾကာင္း အပုိင္း ၃ ပုိင္းခြဲၿပီး ေျပာတယ္။ ပါစပတ္တစ္နည္းနည္းလုိေသးတယ္ တဲ႔။ တိရိစၧာန္ေဆးကုဆရာ၀န္ကေတာ႔ သူ႔အတြက္အင္မတန္ အေရးႀကီးသတင္းတစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ၿဂိဳဟ္အျဖစ္က နိမ္႔က်သြားတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ႀကီးတစ္လုံးအေၾကာင္းကုိ ၀မး္နည္းေဆြးေျမ႔စြာ ေျပာတဲ႔ အခါ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားသလုိနဲ႔ စားပြဲထုိးေလးကုိ ပုံမွန္တစ္ခြက္လုိ႔ လွမ္းမွာလုိက္တယ္။ ပုံမွန္လုိ႔ မွာလုိက္တာကလည္း ပုံမွန္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ခါတုိင္းပုံမွန္ေသာက္ျဖစ္တာက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕ ခါးသက္သက္အရသာပါ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္မေသာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔  ပ်ံသန္းေနစဥ္မွာပဲ စႏၵီမုန္တုိင္းမိၿပီး ပ်က္က် လာတဲ႔  ယင္တစ္ေကာင္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္မဲ႔ လက္ဖက္ရည္ခြက္ရဲ႕ အလယ္တည္႔တည္႔ကုိ ျပဳတ္က်လာလုိ႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ နမိတ္မေကာင္းဘူး။ နယူးေယာက္မွာ လူသန္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ စႏၵီမုန္တုိ္င္းရဲ႕ ရုိက္ခတ္မႈကုိ ခံရႏုိင္ၿပီး ေရႊလီမွာ လုပ္တဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ႔ဆုံပြဲ မေအာင္ျမင္ခဲ႔ဘူး။ နမိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ စားပြဲေပၚက စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဆြဲယူၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ လွဲဖတ္ေနလုိက္တယ္။ စာအုပ္နာမည္က ဂြ်န္အက္ရွ္ဘရီနိဒါန္း။ ေရးသူက ေဇယ်ာလင္း။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အျမင္ေတြ ရွင္းသြားတယ္။  အဲဒီစာအုပ္ထဲက ေရေပၚေျခတံရွည္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ သြားေရာက္ေနထုိင္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ေတြးေတာတယ္။ အိပ္မက္တယ္။ အေရာက္သြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ အခု ကြ်န္ေတာ္ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည္႔ေနတယ္။  ဂုိး ....။  အျပာေရာင္အသင္းက အနီေရာင္အသင္းဘက္ကုိ ဂုိးသြင္းလုိက္တာပါ။ ကြင္းလုံးျပည္႔ အားေပးေနတဲ႔ ပရိသတ္ႀကီးဆီက အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ႔ အသံေတြဟာ ကြ်န္ေတာ႔္ရင္ထဲကုိ နတ္ဆုိင္းတစ္ဆုိင္း၀င္တီးၿပီး တီးျပေန သလုိ တုန္ခါလႈပ္ရွားသြားခဲတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ဆီ ကူးစက္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခုရွိတာက ဂုိးသြင္းၿပီး ေအာင္ပြဲခံေနတဲ႔ အျပာေရာင္အသင္းဟာ  ကမာၻခ်န္ပီယံေဟာင္း အီတလီအသင္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ မႏွစ္က ခ်န္ပီယံလိဂ္ခ်န္ပီယံ ပူပူေႏြးေႏြးရထားတဲ႔ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ တစ္ခ်ိန္က ႀကီးငါးႀကီးစာရင္း၀င္ အဲဗာတန္ အသင္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားတစ္ရပ္က စင္ၿပိဳင္တည္ေထာင္ခဲ႔တဲ႔  အင္တာမီလန္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပါပဲ။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက အဲဒီ ဂုိးသြင္းတဲ႔ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြ ကာတြန္းဆရာ တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာ ရွိတယ္။  သူ႔မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပဲ ေမြးထားတာ ။ ေဘာလုံးပြဲလုိ ေျပာရစတမ္းဆုိရင္ ပြဲစကတည္းက ကုိယ္႔ဘက္က တစ္ဂုိး ရႈံးေနၿပီ တဲ႔။ ဒီေန႔ ထိန္းကစားမွ ျဖစ္မယ္တဲ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရႈံးနိမ္႔မယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ ဂုိးေတာ႔ မျပတ္သင့္ဘူးေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အခု တစ္ဂိုး ရႈံးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ျပႆနာက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။

ျဖစ္ခ်င္တာက ေဘာလုံးပြဲတစ္ပြဲကုိ ၾကည္႔ေနရင္းက ကမာၻ႔အထင္ရွားဆုံးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးပစ္လုိက္ဖုိ႔။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆုံးသြားတဲ႔ နယူးေယာ့ခ္ ကဗ်ာဂုိဏ္း၀င္ ကဗ်ာဆရာ ဖရန႔္အုိဟားရားကေတာ႔ အျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးႏုိင္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲဒီလုိေရးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေတြ အားလုံးဟာလဲ ေကာင္းေနျပန္ေရာ တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ႏုိင္လင္း (ေကာလင္း)ကလဲ အဲဒီလုိပါပဲ။ ဖရန္႔အုိဟားရားမ်ား လူျပန္၀င္စားသလားထင္ရေအာင္ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလး ေျပာလုိက္တာနဲ႔ သူက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုံးကုိ ေရးၿပီးၿပီ။ သူ႔အသက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမးမၾကည္႔ရေသးေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဘာလုံးပြဲတစ္ပြဲ ၾကည္႔ေနရင္းနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ခ်မေရးႏုိင္ရမွာလဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ဒီေန႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မဆုိထားနဲ႔။ ကဗ်ာစကားလုံးေလးတစ္လုံးေတာင္မွ စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးဖုိ႔ မျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔လည္း အဲဒီ မျဖစ္ေျမာက္ျခင္းဆုိတာလည္း ကြ်န္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ေရးသားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဒါမွမဟုတ္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါပဲ။  အေမရိကန္ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ေဒးဗစ္ေလမန္းက ဂြ်န္အက္ရွဘရီရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ရတာ မေရာက္ႏုိင္ေသးတဲ႔ ေနရာတစ္ခုကို သြားဖုိ႔ မစတင္ရေသးတဲ႔ ခရီးတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ အားပါးတရ ေ၀ဖန္ခဲ႔ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကဗ်ာေတြကုိေတာ႔ အဲဒီလုိ ေ၀ဖန္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးမေပးႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ အခု ေဘာလုံးပြဲၾကည္႔ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေလ။

ေဘာလုံးပြဲက ပထမပုိင္းၿပီးလုိ႔ ဒုတိယပုိင္းျပန္စေတာ႔မယ္။ အနီေရာင္အသင္းက ေဘာလုံးကုိ ကြင္းလယ္စက္၀ုိင္းမွာ တည္ထားတယ္ ။ ပြဲအေျဖရလဒ္ကေတာ႔ အရင္အတုိင္းပါပဲ။ အျပာေရာင္အသင္းက တစ္ဂုိး။ အနီေရာင္အသင္းက ဂုိးမရွိ။ အေသအခ်ာၾကည္႔ေတာ႔မယ္ဆုိမွ မီးက ဖ်က္ကနဲပ်က္သြားတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မီးပဲပ်က္သြားတာပါ။ ေဘာလုံးပြဲမပ်က္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ စၿပီဆုိကတည္းက ဒီေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိေနတာပဲ။  ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ကင္းစြာနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္လုိက္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲက ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚမွာေတာ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေမာက်လုိ႔။  ဘယ္သူမွ မေျပာလည္း အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ဇနီးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ထားတဲ႔ ကုိယ္႔မိန္းမပဲဗ်ာ။  ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတာေပါ႔။  ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အင္မတန္မွ ေ၀းလံလွတဲ႔ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းျပည္ေတြက ရွာရာဗုိဗာတုိ႔၊ ဆီဗီယာပလပ္တုိ႔။  ကြ်န္ေတာ္ငါးႏွစ္သားတုန္းက ကြယ္လြန္သြားတဲ႔  အထင္ရွားဆုံးအေမရိကန္ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာမ အုိကိဖ္ တုိ႔။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ရက္ပုိင္းတုန္းက Miss International 2012 ၀င္ၿပိဳင္ခဲ႔တဲ႔ ရွမ္းတုိင္းရင္းသူေလး နန္းခင္ေဇယ်ာတု႔ိကုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတာ ကြ်န္ေတာ္႔ဇနီးကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူနာမည္စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အိပ္မေပ်ာ္ေတာ႔တာနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာကေန ျပန္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ဆက္စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ ကြ်န္တာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။

အိမ္အျပင္မွာေတာ႔ ညက သူ႔လက္ထဲကမုန္႔ကုိ တစ္၀က္လုအစားခံလုိက္ရတဲ႔ည။ လေရာင္က တျခမ္းပဲ႔ ေလွေလးတစ္စင္းနဲ႔ သူ႔အလင္းသူ ျပန္မွ်ားလုိ႔ ။ မၾကားတၾကားေလး လင္းေနတယ္။ အခုခင္ဗ်ားဖတ္လုိက္တဲ႔ စာေၾကာင္းေတြက မႏၱေလးၿမိဳ႕က ထင္ရွားတဲ႔ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ မင္းနဒီခေရးထားတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုိင္းတစ္စပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ဒီေန႔ညဟာ လျပည္႔ညပါ။ ပြဲေတာ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္မပါလည္း သူ႔အလင္းနဲ႔သူ ၀င္းထိန္လုိ႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ထဲက စီးကရက္ကုိ မီးညွိလုိက္တယ္။ ႏွင္းဟာ အခုထိ ကြ်န္ေတာ္႔အေပၚ ရြာက်မလာေသးဘူး။ ႏွင္းေရ မင္းဘယ္မွာလဲ။ စီးကရက္မီးခုိးေတြၾကားမွာ မနက္ကတည္းက ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ခ်ဥ္ခ်င္းတပ္ေနတဲ႔ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကုိ ျပန္သတိရလုိက္မိတယ္။ ပြဲေတာ္မွာ ဖြင့္တတ္တဲ႔ မုိးအလင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ သြားရင္ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မၿပီးေသးတဲ႔ ေဘာလုံးပြဲတစ္ပြဲကုိ ၾကည္႔ဖုိ႔ မီးစက္နဲ႔ ေဘာလုံးပြဲျပတဲ႔ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံကုိ သြားရမလား။ ကားလမ္းမထိပ္ေရာက္ေတာ႔ ဂငယ္ေကြ႔မေကြ႔ရဆုိတဲ႔ ယာဥ္စည္းကမ္းအမွတ္အသားပါ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ေရာင္ျပန္အလင္းမွာ စည္းကမ္းဟာ တလက္လက္နဲ႔ေပါ႔။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မီးပြိဳင္႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျမင္တာနဲ႔ အနီေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္ေစာင့္ခဲ႔ပါတယ္။ တဖန္ျပန္စိမ္းလာႏုိး ေမွ်ာ္ကုိးရင္းနဲ႔။ လမ္းမေပၚမွာေတာ႔ ယာဥ္အသြားအလာက ရွင္းလုိ႔။ မီးပိြဳင္႔က အနီေရာင္မီးေလး ျပန္စိမ္းလာတဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမကို မ်ဥ္းၾကားအတုိင္းျဖတ္ကူးလုိက္တယ္။

လမ္းမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာေတာ႔ ပြဲေတာ္တစ္ခုက ထည္႔သြင္းေဖ်ာ္ေျဖတဲ႔ အျငိမ္႔ပြဲ တစ္ပြဲကုိ လူေတြ ၀ုိင္းၾကည္႔ ေနၾကေလရဲ႕။ အၿငိမ္႔စင္ေပၚက ဆုိင္း၀ုိင္းႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ အၿငိမ္႔မင္းသမီးေလးက နံ႕သာယပ္ေတာင္ေလးခပ္ၿပီး အေမာေျဖ ေနတယ္။ ေရွ႔မွာေတာ႔ လူရႊင္ေတာ္္ေလးေယာက္က အတုိင္အေဖာက္ညီညီ ျပတ္လုံးထုတ္လုိ႔။ စင္ေအာက္က ပရိတ္သတ္ ကလည္း တ၀ါး၀ါး တဟားဟား နဲ႔ ခါးေအာက္ပုိင္းျပတ္လုံးေတြမွာ ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လုိ႔။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ေမ႔လုိ႔။ အဲဒီလုိ ပရိတ္သတ္ေတြကုိ ၾကည္႔ၿပီး ကြ်န္ေတာ္မရယ္ႏုိင္ပါဘူး။ စီးကရတ္မီးခုိးေငြ႔ေတြကို ဟုိးအျမင့္လေရာင္ကြယ္ ေလာက္ေအာင္ အထိ ကြ်န္ေတာ္ မႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္။ မီးခုိးေငြ႔ေတြ တျဖည္းျဖည္းေ၀၀ါးပ်က္ျပယ္သြားေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း အသက္ရွဴက်ပ္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ပြဲခင္းေလးေဘးကေန အသာအယာလွည္႔ထြက္ၿပီး အိမ္ကုိပဲ ျပန္လာခဲ႔ ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အိမ္ဆုိတာ အနည္းဆုံးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ အသက္ရွဴျခင္းကုိ သန္႔စင္ေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ အမွတ္တမဲ႔ အၿငိမ္႔နာမည္ကုိ လည္ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔မိတဲ႔ အခါ စီးကရတ္မီးခုိးေငြ႔ေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးေနတဲ႔ လေရာင္ၾကားမွာ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္လုိက္ရေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စြဲလမ္းေငးေမာခဲ့ရတဲ႔ တစ္ေခတ္တစ္ခါက လမင္းတရာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔တာကေတာ႔  အေသ အခ်ာပါပဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ခုနက ပ်က္သြားတဲ႔ မီးက ျပန္လာေနၿပီ။ ေဘာလုံးပြဲကုိ ျပန္ဖြင့္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ရလဒ္က တစ္ဖက္တစ္ဂုိးစီနဲ႔ သေရ။ ပြဲက မိနစ္ကုိးဆယ္ျပည္႔လုိ႔ အကူဒုိင္က နာက်င္အခ်ိန္ပုိသုံးမိနစ္ေပးေနၿပီ။ ပြဲက ၿပီးေတာ႔မယ္။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းမွ မဟုတ္တာ။ ကြင္းလယ္ဒုိင္လူႀကီးကေတာ႔ အမွန္တရားတစ္ခုအတြက္ ဟုိဘက္ေျပးလုိက္ ဒီဘက္ေျပးလုိက္။ နာက်င္အခ်ိန္ပုိ ေနာက္ဆုံးစကၠန္႔။ အ၀ါကဒ္ ။ အနီကဒ္ ။ ေဟး ... ....။ ပင္နယ္တီ...။ ပင္နယ္တီ။

မင္းနဒီခ