ရယ္ရယ္ေမာေမာေန႔ရက္မ်ား

ရယ္ရယ္ေမာေမာေန႔ရက္မ်ား

          ရယ္ရြင္စရာေကာင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ ျပန္ေတြး တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မိရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ သင့္အတြက္လည္း ၾကည္ႏူးမႈတစ္ခုကုိ ျဖစ္ေပၚလာေစလုိေသာ ဆႏၵရွိပါ သည္။ လူ႕ဘ၀သည္ ငုိခ်င္းနဲ႔ စၿပီး ငုိခ်င္းနဲ႔ ဆုံးသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေသာ ကာလတစ္ေလ်ာက္တြင္ေတာ႔ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ရာေန႔ရက္မ်ားလည္း  ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ႔သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သင္လည္း အားပါးတရ ရယ္ေမာခဲ႔ရေသာ ေန႔ရက္မ်ား ပုိင္ဆုိင္ခဲ႔မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အျခားသူမ်ားလည္း ပုိင္ဆုိင္ခဲ႔ဖူးလိမ္႔မည္္။ အနည္းႏွင့္အမ်ား ကြာျခား ေကာင္း ကြာျခားႏိုင္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာရသည္႔အခုိက္အတန္႔တုိင္း၏ ၾကည္ႏူးေက်နပ္မႈမ်ားက ေတာ႔ ထပ္တူက် ေကာင္း က်ႏုိင္ပါသည္။

            သင္နားေထာင္ခ်င္သည္ ဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘ၀က ရယ္ေမာစရာတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အရင္ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္အသက္ဘယ္ေလာက္ဆုိတာကုိ အေသအခ်ာအမွတ္မရေတာ႔ေသာ္လည္း အေတာ္ငယ္ ေသး သည္ ဆုိတာကုိေတာ႔ မွတ္မိသည္။ အေမက ကြ်န္ေတာ္႔လက္ကုိ ဆြဲထားသည္။ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ အေဖက ေက်ာက္ရုပ္ တစ္ရုပ္လုိ ရပ္ေနသည္။ အေမက အေဖ႔ကို စကားေတြ တရစပ္ေျပာသည္။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက နားမလည္ခဲ႔။ ညက အရမ္းေမွာင္မုိက္ေနသည္။ လေရာင္မလင္း ၾကယ္မခင္းေသာ ည။ အေမသည္ မိန္းမတန္မဲ႕ လက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ဆုပ္၍ အေဖ႔ရင္ဘတ္ကို တဒုန္းဒုန္းထုရုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ အားပါးတရ ငုိကာ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ေပြ႔ခ်ီ၍ အေဖ႔အနားက ထြက္လာသည္။ အေဖကေတာ႔ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ေက်ာက္ရုပ္လုိ ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။ အေဖ ငုိေနလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိ။ အေမွာင္က အေဖ႔၀မ္းနည္းမႈကုိ ဖုံးကြယ္ထားသည္။ အေမ႔ပါးျပင္သည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ပူေႏြး စြတ္စုိလွ်က္။ ကြ်န္ေတာ္ အေမ႔လက္ေပၚမွာ တိတ္တိတ္ေလး စုိးထိတ္စြာ လုိက္ပါခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ အစာအိမ္မွ တဂြီဂြီ မည္သံကုိ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေသာ္လည္း အေမမၾကား။ အေမၾကားေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မေျပာရဲ။ ထုိညက အေမလည္း အိပ္မေပ်ာ္ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္။ အေမအိပ္မေပ်ာ္သည္မွာ အေဖ႔နဲ႔ပတ္သက္၍ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္သည္မွာ ညစာမစားလုိက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေမ႔က အေဖ႔ကုိ အရမ္းစိတ္ဆုိးၿပီး ကြ်န္ေတာ႔္ကုိ ထမင္း ေကြ်းဖုိ႔ ေမ႔သြားတာ တဲ႔။   ထုိအေၾကာင္း မိသားစုေတြ စုံခ်ိန္ ျပန္ေျပာျဖစ္တုိင္း အားပါးတရ ရယ္ေမာရသည္။

            ေနာက္ထပ္ ရယ္ေမာစရာတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ အေမက ကြ်န္ေတာ႔္ေအာက္ ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ညီေလးကို ၂၆ ရက္ ၈ လမွာ ေမြးသည္။  လမ္းေတြေပၚ လူစုလူေ၀းေတြႏွင့္  ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျဖစ္ေနသည္႔ ကာလ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္းကာလႀကီးျဖစ္သည္။ ညမထြက္ရ အမိန္႔ေတြလည္း ထုတ္ထားသည္။ ေန၀င္မီးၿငိမ္း။  အေဖက အေရးအခင္းမတုိင္ခင္ကတည္းက နဖူးမွာ ေခါင္းစည္းအနီစည္းၿပီး အိမ္ကထြက္သြားသည္။  အေမ႔ေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ငါးႏွစ္သားညီေလးရယ္ ရက္ပုိင္းပဲ အသက္ရေသးတဲ႔ ညီအငယ္ဆုံးေလးရယ္ ဒါပဲရွိသည္။ ညီေလးက မီးေမွာင္တာႏွင့္ ငုိသည္။ အေမ ဘယ္လုိေခ်ာ႔ေခ်ာ႔ အငုိက မတိတ္။ ဒီေတာ႔ ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးလုံးေလးကုိ လက္ကုိင္ပု၀ါႏွင့္ အုပ္ၿပီး မီးေရာင္မွိန္ေအာင္ အေမက လုပ္လုိက္သည္။ မီးမွိန္မွိန္ေလး လင္းေတာ႔မွ ညီငယ္ေလးက အငိုတိတ္ေတာ႔သည္။ အေမက ညီေလးကုိ ေခ်ာ႔သိပ္ေနတုန္း ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးလုံးကုိ အုပ္ထားသည္႔ လက္ကုိင္ပု၀ါက မီးသီးအပူေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ေလာင္ကြ်မ္းကာ ေညွာ္နံ႕ထြက္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးခုိးေတြ အူလာသည္။ အေမက ညီေလးကုိ ခ်ီၿပီး အိမ္အျပင္ ထြက္ေျပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ငါးႏွစ္သား ညီေလးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္ေျပးသည္။ ေဘးအိမ္က လူႀကီးေတြ ေရာက္လာၿပီး အကူအညီေပးမွ အဆင္ေျပသြားေတာ႔သည္။ မီးမေလာင္တာပဲ ေတာ္ေသးသည္ဟု အခုခ်ိန္မွာ အေဖ႔ကုိ ေျပာေျပာၿပီး ရယ္ၾကတဲ႔အခါ အဲဒီတုန္းက အငိုသန္ခဲ႔သည္ ညီငယ္ဆုံးရယ္သံက အက်ယ္ဆုံးျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

            ရယ္ေမာစရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအားလုံးအား မွတ္မိရန္ မလြယ္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနေသာ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားကေတာ႔ ျပန္ေတြးတုိင္း ရယ္ေမာရသည္႔ အေၾကာင္းမ်ား ပါပါသည္။ လသာညမ်ားတြင္ မိသားစု စကားေျပာျဖစ္တုိင္း အေဖေျပာျပသည္႔ ရယ္စရာအျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္း သင့္အား ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ အေရးအခင္း ကာလ အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ အေဖက ႏုိင္ငံေရးစိတ္အား ထက္သန္သူျဖစ္သည္။ ထုိကာလ ဆႏၵျပ စီတန္း လွည္႔လည္သည္႔အခါ အေဖက အလံကုိင္ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆုံးကေန လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ပါးစပ္ကလည္း အတုိင္ အေဖာက္ညီညီ ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ အဲဒီလုိ အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေသနတ္ပစ္ေဖာက္သံေတြ ၾကားသည္႔အခါ အားလုံးထြက္ေျပးၾကသည္။ အေဖလည္း သတၱိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ထြက္ေျပးသည္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ အေဖထြက္ေျပးသည္႔ဘက္မွာ ေသနတ္ကုိင္ထားသည္ ယူနီေဖာင္း၀တ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တည္႔တည္႔ တုိးသည္။ ထုိလူက အေဖ႔ကုိ ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည္။ အေဖ႔လက္ထဲတြင္ အလံတုတ္ႏွင့္။ အလံပိတ္စက ဘယ္ေနရာ ကြ်တ္က်န္ခဲ႔လဲ မသိ။ အေဖက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ အလံတုတ္ကုိ ရြယ္ထားသည္။ ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္ထားသည္႔ လူက အေဖ႔ကုိ တြန္းထုတ္ရင္း တုိးတုိးေလး ေျပာသြားတယ္။ ျမန္ျမန္ပုန္း ေန တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပတာထက္ အေဖေျပာျပတာ ပုိရယ္စရာေကာင္းပါသည္။ အေဖေျပာျပတာထက္ အေမျပန္ေျပာျပတာ ပုိရယ္စရာေကာင္းသည္။ ` ငါ႔သားေရ မင္းအေဖ ေလ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ပုဆုိးထဲ ရႈဳးေပါက္ခ်တယ္ တဲ႔။

            သင္စိတ္၀င္စားမည္ဆုိလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ရယ္ေမာစရာ မ်ားစြာ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရြာသာ ရပ္ကြက္ မီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္တုန္းက အေမက တျခားပစၥည္းေတြ မသိမ္းဆည္းပဲ ဖြင့္မရေတာ႔တဲ႔ တရုတ္ကက္ဆက္ အစုတ္ေလး ျခင္းထဲထည္႔ၿပီး မီးလြတ္ရာ ထြက္ေျပးတဲ႔ အေၾကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘ၀က ကုိယ္တိုင္မ၀ယ္ႏုိင္လုိ႔ ႀကိဳးျပတ္စြန္ေလး လုိက္လုရင္း ေရေျမာင္းထဲ ျပဳတ္က်ဖူးတဲ႔အေၾကာင္း။ စက္ဘီးစီးသင္ရင္း အျခား ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ၀င္တုိက္တာ စက္ဘီးေလးသူမ်ားဆီ အတိုးနဲ႔အပ္ၿပီး ေဆးဖုိးေပး လုိက္ရတဲ႔အေၾကာင္း။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က အတန္းေဖာ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစာ လုိက္ေပးရင္း ေခြးအကုိက္ခံ ရတဲ႔အေၾကာင္း။ တစ္ခ်ဳိ႔အေၾကာင္းေတြကေတာ႔ အားပါးတရ ရယ္စရာမေကာင္းေတာ႔ေပမဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ အနည္းငယ္ ေလာက္ ေတာ႔ ျပန္ၿပဳံးမိေစသည္႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္သည္။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား သမီးရည္းစားဘ၀တုန္းကျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူမကုိ လံုး၀ သေဘာမတူ။ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းထဲကလုိ သူ႔အေဖက ႏွလုံးေရာဂါရွိသည္။ သူမက ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ အဆက္ျဖတ္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ငုိေၾကြးခဲ႔ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္လမ္းခြဲ ခဲ႔ၾကသည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မခြဲႏုိင္လုိ႔ ျပန္ဆက္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ အရင္လုိ ထပ္မံလမ္းခြဲၾကသည္။ တစ္ေယာက္ပုခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ကာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငုိေၾကြးၾကျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ၾကေသာအခါ အရင္လုိ မခြဲႏုိင္မခြာရက္ ျပန္လက္တြဲၾကျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူမ လက္ထက္လုိက္ပါသည္။ လက္မထက္ခင္ တစ္လခန္႔ ႀကိဳတင္ၿပီး သူမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အတူတူေနဖုိ႔ သူမအေဖက အိမ္ေလးတစ္လုံး ေဆာက္ေပးသည္။ သူမအေဖ (ကြ်န္ေတာ္ေယာကၡမ) ႏွလုံးေရာဂါ တစ္၀က္ေပ်ာက္သြားသည္။ သူမအေဖက ေဘာလုံးပြဲ၀ါသနာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၀ါသနာပါသည္။ အေဖက မန္ယူပရိသတ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မန္ယူပရိသတ္။ စေနတနဂၤေႏြ ေဘာလုံးပြဲရွိၿပီဆုိလွ်င္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တတြဲတြဲ မခြဲေတာ႔။ ျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔မိန္းမေျပာတာ ပုိရယ္စရာေကာင္းသည္။ ` အေဖက ေမာင္ ေဘာလုံးပြဲခန္႔မွန္း ေတာ္တာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေစာေစာမေျပာတာလဲ´ တဲ႔။

            ေနာက္ထပ္ျပန္ေျပာျဖစ္သည္႔ ရယ္စရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုရွိပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အမ်ဳိးသမီးတြင္ ကေလးရႏုိင္ေခ် ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းသာ ရွိေၾကာင္း။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကေလးမရဘူးဆုိလွ်င္ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာရွိလာႏုိင္တာမုိ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကေလးမရလည္း ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ သူမကို ခ်စ္လုိ႔ကုိ လက္ထပ္တာ။ ကေလးလုိခ်င္လုိ႔ လက္ထပ္တာမဟုတ္ ဟုေျပာၿပီး ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ထပ္လုိက္ၾကသည္။ တကယ္တမ္း အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ ကေလးက လုိခ်င္လာသည္။ ဘုရားသြား သားဆုပန္ၾကသည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သားဆုပန္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း သူမမွာ ကုိယ္၀န္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္စရာမရွိေတာ႔။ သုိ႔ေပမဲ႔ ကုိယ္၀န္တစ္လျပည္႔တဲ႔ေန႔မွာ သူမ ကုိယ္၀န္ပ်က္က်သလုိျဖစ္ခဲ႔သည္။ တကုိယ္လုံးထူပူၿပီး ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ မ်က္ရည္ေတြပဲ အလုိလုိစီးက်လာသည္။ ခ်က္ခ်င္းအထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုကို သြားသည္။ အေရးေပၚဌာနေျပးသည္။ သူမကုိ သားဖြားဆရာ၀န္မႀကီးတစ္ေယာက္က ေအာ္ပေရးရွင္းခန္းထဲ ပုိ႔လုိက္ၾကသည္။ ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖေတြ ရဖုိ႔ တစ္ပတ္ေစာင့္လုိက္ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကေလးေလး ရွိေသးသည္ ဆုိတဲ႔ အေျဖကုိ ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆရာ၀န္မႀကီးေျပာလုိက္တဲ႔ စကားကလည္း ေက်နပ္စရာေကာင္းသည္။ ဒီလုိေသြးေက်ာ္ၿပီး ေမြးလာတဲ႔ကေလးက ပုိၿပီး က်န္းမာေရး ေကာင္းတတ္သည္ တဲ႔။ အခု သမီးေလး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာသည္အထိ ဆရာ၀န္မႀကီးစကားက မွန္သည္။ သမီးေလးက က်န္းမာေရးေကာင္းသည္။ ျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ႔္ဇနီးေျပာတာ ပုိရယ္စရာ ေကာင္း ေသးသည္။ သူမက အဲဒီလုိျဖစ္တုန္းက သစၥာဆုိခဲ႔ပါေသးသည္ တဲ႔။ သူမဆုိတဲ႔ သစၥာက ' ကြ်န္မသည္ ငခ်ိပ္ေပါင္း ႀကိဳက္သည္။ ေခ်ာကလက္ႀကိဳက္သည္။ ထန္းလ်က္ႀကိဳက္သည္။ အနက္ေရာင္ႀကိဳက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါသည္´ တဲ႔ ။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုေတြ ဆုံတဲ႔ညတုိင္း ေကာ္ဖီစကား၀ုိင္းဖြဲ႔တတ္ေလ႔ရွိသည္။ အေဖက သူ ငယ္ဘ၀ အျဖစ္ အပ်က္ရယ္စရာေလးေတြ ေျပာျပတတ္သည္။ အေမကလည္း သူအပ်ဳိတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ျပန္ေျပာျပ တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီ အစ္ကုိ တေတြက အေဖႏွင့္ အေမေျပာျပသမွ် ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြၾကားမွာ ရယ္ရင္း ေမာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ၾကတာ မ်ားသည္။ အခုေန ျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ လြမ္းေမာစရာေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေတြ အရင္လုိ ျပန္မဆုံျဖစ္ၾကေတာ႔။ အေဖက ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္မွာ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ညီငယ္ ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တစ္အုိးတစ္အိမ္စီ ခြဲေနၾကသည္။ အေမႏွင့္ ညီအငယ္ဆုံးေလး ကေတာ႔ အတူတူေနေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ အေမဆီေရာက္ေသာ္လည္း ညီႏွစ္ေယာက္က တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္သာ အေမ႔ဆီေရာက္သည္။ အေဖကေတာ႔ ေျခာက္လ တစ္ႏွစ္ေနမွ တစ္ခါ အေမ႔ဆီ ျပန္လာႏုိင္ေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ေကာ္ဖီ၀ုိင္းေလး မဖြဲ႔ျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဟုိးအရင္အခ်ိန္မ်ားက ေငြေၾကးမျပည္႔စုံမႈေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ဆူညံေနသည္႔အိမ္ကေလးတစ္လုံးသည္ ယခုအခါ ေငြေၾကးလုံေလာက္ ျပည္႔စုံမႈေတြႏွင့္ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကေလးဘ၀က ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ထဲတြင္ စာေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးထားဖူးသည္။` ျပည္႔စုံတဲ႔ မိသားစုမွ မရွိတာ ဘယ္မွာ အိမ္ဆုိတာ ရွိႏုိင္ပါ႔မလဲ´ တဲ႔။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ထုိစာေၾကာင္းေလးကို ေျပာေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိသားစုေတြ ေကာ္ဖီ၀ုိင္းေလးမွာ ရယ္ေမာၾက ပါလိမ္႔ဦးမည္။ အဲဒီအခါမွာ သင့္အား ရယ္စရာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ထပ္မံေျပာျပႏုိင္လိမ္႔မည္ဟု ထင္ပါသည္။

မင္းနဒီခ

Beauty Max မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၃